‘Ik twijfel’, zegt ze. ‘Het was een bijzonder jaar, maar of de lezer blij wordt van mijn verhaal?’ Grootenboer heeft even de tijd nodig om na te denken of ze wil vertellen over haar jaar. ‘Maar laten we het doen. Als we maar proberen er een positieve draai aan te geven. En ik kan niet langer dan een uur vertellen, dan is de tank leeg.’
Beenblessure
Nederland heropent begin 2022. Restricties verdwijnen, net als de anderhalve meter afstand. Er kan weer gereisd worden en cafés en theaters gooien de deuren open. Vooral dat laatste is iets waar Grootenboer al maanden naar hunkert, maar helaas betreedt ze het theater dit jaar amper. De coördinator podiumkunst & publiciteit Cultuur ziet dit jaar vooral haar woonkamer en het ziekenhuis. ‘Ik sukkelde in 2021 lang met een beenblessure, dat ging maar niet over. Gelukkig had ik een eigenwijze fysiotherapeut die me maar bleef doorsturen, omdat hij het niet vertrouwde.’ En terecht, zo bleek.
Rond de feestdagen zaten we in strenge lockdown, maar het restaurant in het MST was als enige geopend. Dat voordeel hadden wij dan weer.
Vlak voor de feestdagen van 2021 ondergaat Grootenboer een MRI-scan. In januari zou de uitslag volgen, maar een dag later belt het ziekenhuis al terug, terwijl ze in een Teams-vergadering zit met haar collega’s. Het is misse boel. Dagenlang rolt ze van het ene in het andere onderzoek. De uitkomst: uitgezaaide borstkanker. ‘Er zat een tumor iets groter dan een tennisbal in mijn bekken. Die blokkeerde, waardoor ik al die tijd dacht aan een beenblessure.’
Ondanks de emotionele klap probeert Grootenboer zo goed als kan de feestdagen te vieren. ‘Ik kon gaan sippen, maar het kon ook mijn laatste kerst zijn. Bovendien stond ik er vanaf dag één heel nuchter in. Ramses Shaffy – We Leven Nog spookte vanaf de eerste week constant door mijn hoofd. Ik blijf nou eenmaal gek van cabaret. Rond de feestdagen zaten we in strenge lockdown, maar het restaurant in het MST was als enige geopend. Dat voordeel hadden wij dan weer.’
Dubbel pech
Ondanks de nuchtere instelling van Grootenboer, ondergaat ze in 2022 bestralingen en krijgt ze zware medicatie. Ze belandt in een rolstoel en weet sinds augustus dat ze daar nooit meer uitkomt. ‘Zoals Johan Hoogeboom zong: Dubbel Pech. Vooral mentaal is het lastig. In mijn revalidatieproces focus ik op handig worden in de rolstoel, sterker worden in de armen en thuis kleine stapjes zetten, maar een dag later moet je opeens naar het ziekenhuis, want je hebt ook nog kanker. Die twee kwaden combineren doet psychisch veel met je.’
De medicatie – die wildgroei van de kanker moet tegengaan – slaat goed aan en maken het leven mooier voor Grootenboer. ‘Maar ik weet dat ik mijn pensioengerechtigde leeftijd niet ga halen. Dat is hard om te horen. Ik heb het voor de zekerheid een paar keer nagevraagd, maar de statistieken stemmen niet vrolijk. Toch vind ik het goed om te weten, dan kan ik me voorbereiden.’
(Tekst gaat verder onder de foto.)
Nu, vlak voor de feestdagen, een jaar nadat een op het oog onschuldige beenblessure verandert in een zwarte bladzijde, gaat het naar omstandigheden goed. Ze probeert haar energie zo efficiënt mogelijk te gebruiken, een revalidatieperiode bij revalidatiecentrum Roessingh heeft haar goed gedaan. Ze ‘rolde mee’ in de korte route van de Twentse Midwinterhoornwandeling en bezocht onlangs zelfs voor het eerst weer een theatervoorstelling in haar geliefde Vrijhof. ‘Heel leuk, maar ook ongemakkelijk. Normaal vloog ik door die zaal om alles te regelen, nu zat ik daar als bezoeker in rolstoel.’
Met de bedrijfsarts ben ik in gesprek over mijn toekomst. Ik wil zó graag nuttig zijn op de campus, maar het moet ook reëel zijn. Want als ik heel eerlijk ben, zie ik niet in hoe ik kan terugkeren.
Over haar toekomst bij de UT is nog veel onduidelijk. Ze hoopt de UT in 2023 vaker te bezoeken, maar heeft grote twijfels of en hoe ze haar baan weer kan oppakken. ‘De collega’s gaan allemaal door en ik sta stil. Dat voelt gek na 25 jaar. Met de bedrijfsarts ben ik in gesprek over mijn toekomst. Ik wil zó graag nuttig zijn op de campus, maar het moet ook reëel zijn. Want als ik heel eerlijk ben, zie ik niet in hoe ik kan terugkeren. Ik mis de studenten, de artiesten en de reuring. Ik moet er niet aan denken als dat er helemaal niet meer is.’
Oerol
Weekendjes weg met haar man, zoon en zijn vriendin, het afscheidsconcert van De Dijk (‘Geweldig, maar een uitputtingsslag, waarna ik een hele dag sliep’) en Oerol waren voor Grootenboer hoogtepunten in 2022. Vooral laatstgenoemde. Het festival op Terschelling bezocht ze jaarlijks, ze wist dat daar dit jaar een streep door moest. ‘Maar daar dacht de vriendengroep heel anders over. Ze huurden er een huis, haalden mij op met de auto, laadden al mijn hulpmiddelen in en we hadden een prachtig weekend. Ik kon lang niet overal bij zijn, maar het was het waard. Ik kom veel dingen tegen die niet meer kunnen, maar ook dingen die nog wel kunnen. Daar richt ik me op.’
Voor het nieuwe jaar probeert Grootenboer niet te ver vooruit te kijken. Ze hoopt dat de medicijnen goed blijven aanslaan en koestert de momenten dat ze samen is met het gezin. Oud & Nieuw viert ze op Terschelling met haar man. ‘Dat wilden we al jaren, maar er kwam altijd iets tussen en het is eigenlijk te duur. Zulke uitjes stellen we nu alleen niet meer uit.’
Waar ze ook enorm naar uitkijkt, is het einde van het collegejaar. Haar zoon, die in Tilburg studeert, is praeses van roeivereniging Vidar. Het achtkoppige bestuur maakt dan een toer langs alle ouders. ‘Die club komt hier dan eten en overnachten. Laatst was hier al een kleine delegatie, omdat ze een borrel hadden bij Euros. Dat vind ik prachtig om mee te maken. Zijn installatie bij de roeivereniging, daar aan het water in de zon, vergeet ik ook nooit meer. Ik denk dat ik na het bezoek van het bestuur een week moet bijslapen, maar op adrenaline kun je veel. Dat heb ik er graag voor over.’
