Een jaar geleden zaten twee oud-huisgenoten van mij bij elkaar en vatten het plan op om een reünie te organiseren. Of mij dat ook een goed idee leek?
Ja natuurlijk, hartstikke leuk, elkaar weer zien, kijken wat er van iedereen geworden is en lachen om die goeie ouwe tijd!
Maanden van voorpret volgden: een datum werd geprikt, mailadressen achterhaald, een Facebookgroep gemaakt en zelfs een soort van programma samengesteld. Enthousiast boekte ik een kamer bij een B&B, want ik wilde niet hoeven rennen voor een laatste bus of trein.
En toen was het zaterdagochtend en tijd om mijn tas te pakken en richting Wageningen te gaan…
Goeie ouwe tijd?
Met het aankleden en inpakken kwamen de twijfels. Want ik heb dan geen spijt van mijn studententijd, maar of die oude tijd echt zo goed was wist ik ineens niet zeker meer. Er waren ook conflicten, over opruimen, schoonmaken, kookbeurten, telefoontikken (ja, ik weet het, mijn studententijd ligt echt ver achter me) en 101 andere irritaties.
En ik was ook niet voor niets uit dat huis vertrokken en in mijn uppie gaan wonen. Met enkele oud-huisgenoten hield ik contact, anderen verloor ik – al dan niet bewust – uit het oog. Wat als het niet meer klikt? Of erger nog: we elkaar niet eens herkennen? Misschien zijn we na een uurtje al uitgepraat? Ik werd steeds benauwder en plaatste in de trein bovenstaand citaat op Twitter.
De reacties waren wisselend, van niet gaan tot komt goed.
En het kwam goed!
We spraken af bij Hotel De Wereld, waar in onze tijd allerlei studentenvoorzieningen, Theater ’t Hemeltje en Filmhuis Movie W zaten. Bij het binnenlopen van de Kleine Capitulatiezaal, zag ik mijn oud-huisgenoten zitten en gaf ik me over. Wat was het leuk hen weer te zien en eigenlijk waren ze ook helemaal niet veranderd! Nou ja, de één wat minder haar, de ander een kilo meer en de gesprekken gingen ineens over werk, partners en kinderen, maar verder was het als vanouds. Dezelfde humor, dezelfde manier van praten, heerlijk herkenbaar allemaal!
Om een lang verhaal kort te maken: we maakten een wandeling door Wageningen, langs alle oude bekende plekken, dronken biertjes in de kroeg waar één van ons gewerkt had, aten bij de pizzeria die we toen niet konden betalen, keken rond op een festival waar we zelfs nog bekenden tegenkwamen én brachten ’s avonds laat ook nog een bezoekje aan onze oude vertrouwde Kloosterkeet!
Dankjewel Lisa uit Duitsland, je zult ons wel een raar, sentimenteel clubje oude mensen hebben gevonden, maar wat was het leuk om weer even rond te kijken in ons huis. De tikker op de gang is weg, de keuken is een vaatwasser rijker, maar de hoogslaper die ik destijds bouwde staat nog steeds!
Toch was ik blij dat ik daar niet op hoefde te kruipen en fietste vrolijk richting B&B.
