Wat doe je precies in Zuid-Korea?
‘Mijn stage duurt tot 20 oktober. Ik doe onderzoek naar stimulatie van de neuronen in de hersenen. We proberen een nieuwe techniek te ontwikkelen die helpt om het revalidatieproces te verbeteren. Bij de behandeling van de ziekte Parkinson wordt bijvoorbeeld een klein gebied in de hersenen platgelegd. Hierdoor verdwijnen de symptomen van de ziekte. Dat platleggen gebeurt met elektrische pulsjes via een naald. Wij onderzoeken of hetzelfde effect te bereiken is met optisch licht. Als het werkt, biedt het gebruik van infraroodlicht veel voordelen ten opzichte van de bestaande methode. We kunnen preciezer werken. Het is al aangetoond dat het mogelijk is om zenuwcellen te beïnvloeden met optisch licht, maar het mechanisme erachter is nog dusdanig onbekend dat we nog niet weten of het ook werkzaam kan zijn. Of ik er zelf helemaal in geloof weet ik nog niet, maar het is erg interessant om er mee bezig te zijn.'
Wat doe je in je vrije tijd?
'Genoeg, zoals cityhoppen. En ik blijf na mijn stagetijd nog twee of drie weken hangen. Ik heb al veel plekken gezien die veelbelovend waren. Ik wil graag nog veel meer van het land zien. Ik ben van plan naar een eiland ten zuiden van Korea te gaan, Jeju. Dat is voor Koreanen wat Spanje voor Nederlanders is. Tokyo is ook een optie. Dat is lekker dichtbij, dus als ik dat nog kan meepakken ben ik helemaal gelukkig.'
Zuid-Korea is even wat anders dan je hometown Enschede. Wat valt je op?
'Een hoop dingen. Het meeste verschil zit in de cultuur en gewoontes. Koreanen zijn bijvoorbeeld heel erg beleefd. Vooral voor oude mensen moet je erg veel respect opbrengen. Dat geldt al vanaf een jaar leeftijdsverschil. Oudere mensen spreek je met een andere vorm aan dan leeftijdsgenoten of mensen die jonger zijn. Dat valt voor mij niet mee, want ik kan niet zo goed inschatten hoe oud iedereen is. Het levert aparte situaties op. Bij het avondeten mag je je eten niet aanraken voor de oudste aan tafel aan zijn eten begonnen is. Ook moet je van een oudere wegkijken als je iets drinkt. Gelukkig zijn ze voor mij mild en verwachten ze niet dat ik alle regels opvolg, al probeer ik er wel aandacht aan te besteden. Het geeft vooral veel oeps-momentjes achteraf, want ik besef pas later dat ik iets 'fout' heb gedaan. Zeker de eerste week was het erg wennen. Ik heb een paar lessen Koreaans gevolgd en dat heeft me geholpen om alle beleefdheidsvormen beter te begrijpen.
‘De werkwilligheid van de Koreanen is ook iets wat opvalt. Ze hebben weinig aandacht voor andere dingen dan werk. Het is blijkbaar voor hen een manier om op te vallen bij de baas of bij iemand anders waar je waardering van wilt. Sterker nog, het lijkt zo te zijn dat de hoeveelheid tijd die je besteed aan je werk, belangrijker is dan het resultaat. Dat is flink wennen voor een Nederlander. Wij werken efficiënt en resultaatgericht, een versie waar mijn voorkeur naar uitgaat.’
