Waarom Chicago?
'Ik wilde graag naar een land waar Engels gesproken wordt om mijn Engels te verbeteren. Amerika leek me wel gaaf land om te wonen. Waar in Amerika maakte me niet zo heel veel uit. Nadat ik dit besloten heb ben ik aan professoren in Twente gaan vragen of ze connecties hadden in Amerika. Het onderzoek wat hier gedaan wordt leek mij erg interessant en ligt precies in mijn straatje.'
Wat doe je er precies?
'Ik doe onderzoek bij the Department of Physical Therapy and Human Movement Sciences aan de Northwestern University in Chicago.Hier ben ik bezig met de kinematics en spieractiviteit tijdens reikbewegingen van patiënten die een beroerte hebben gehad bij verschillende abductie levels (het naar buiten bewegen van de arm). Deze patiënten vertonen naast spierzwakte ook spasticiteit en specifieke synergieën. Wanneer de arm opgetild wordt zal de arm ook als een reflex gaan buigen. Hoe hoger de arm wordt opgetild, hoe groter deze buigreflex. Mijn onderzoek combineert de spieractiviteit van dit verschijnsel met de kinematics.'
Walt valt je op?
'Dat alle clichés over Amerika waar zijn. Ik had dit wel verwacht, maar toch in mindere mate. Zo is alles bijvoorbeeld groot: van koppen koffie tot huizen. Amerikanen zijn bijzonder vriendelijk zodat het bijna ongeloofwaardig lijkt, in elk cafe hangen minstens 10 flatscreens waarop sport te zien is en eind november versiert iedereen zijn huis met verlichting waarbij het ene huis het andere probeert te overtreffen.
Iets anders wat mij opvalt is dat de twee verschillende kanten van Amerika (het welvarende en het armoedige) dichter bij elkaar liggen dan ik had gedacht. Ik had verwacht dat er natuurlijk wel zwervers zouden zijn in een grote stad als Chicago, maar dat voor de rest de armoede vooral te zien was in de getto's. Ik ben met een ander Nederlands meisje de Greyhound bus (een intercity bus) ingegaan en daar kwamen we aan de praat met verschillende mensen die allemaal hun eigen heftige verhaal hadden. Zo was er een jongen naar Texas gereisd om zijn moeder te begraven en op de terugweg waren zijn mede-reisgenoten zonder hem doorgereden. Ze hebben hem achtergelaten zonder portemonne, telefoon en andere bezittingen. De kerk heeft uiteindelijk een kaartje voor de Greyhoundbus voor hem gekocht. Na meerdere van dit soort verhalen gehoord te hebben kwam de realiteit toch wel iets dichterbij dan verwacht.'
Wat zijn je ervaringen daar tot nu toe?
'Ik heb ondertussen al een heleboel gedaan. Doordeweeks zit ik elke dag van 9 tot 5 op stage maar in de weekenden doe ik veel leuke dingen. Ik heb al heel veel van Chicago gezien. Veel rondgelopen en musea bekeken. Die staan allemaal bij elkaar op de 'museum campus'. Vanaf hier heb je een heel mooi uitzicht op de skyline van Chicago. Ik ben nog een weekend naar de Niagara Falls geweest waar ik in een helicopter heb gezeten. Dit was wel echt heel gaaf. Daarnaast was ik een weekend naar Austin in Texas om een bestuursgenoot op te zoeken. Worlds biggest corn maze was ook wel een typisch Amerikaanse ervaring. Allerlei groepen hebben dan op een groot terein een eigen kampvuurplek gereserveerd, met picknicktafel en al. Daarnaast ligt dan het grote mais veld wat onderhouden is in de vorm van een doolhof, dit jaar in de vorm van de Beatles. Met de locals ben ik ook al op stap geweest. Natuurlijk heb ik een paar football games gezien, hoe kan het ook anders. Familiebarbecue's, halloweenfeestjes, parades en thanksgiving diners ontbraken er ook niet aan. Een groot verschil met Nederland vond ik de hele manier van eten. Voor de lunch neemt iedereen zijn bak met pasta of iets dergelijks mee en eet dit vervolgens achter de computer op. 's Avonds eten veel studenten niet echt. Als ze honger krijgen nemen ze simpelweg een snack. In Enschede lunchte ik meestal met dispuutsgenoten of op DADA, mijn studentenhuis. In de avond deden we altijd gezellig samen boodschappen en aten we samen. Ik mis die lunch en diner momenten wel waarop je even met iets anders bezig bent. Daarnaast had ik in Enschede mijn dispuut Mnemosyne en mijn huisgenoten om 's avonds leuke dingen mee te doen. Het was wel een grote overgang om opeens elke avond vrij te hebben. Om mijzelf toch bezig te houden ben ik lid geworden van het boksteam. Nu kan ik elke avond gaan sporten.'
Ga je nog verder reizen?
'Dit is alweer mijn laatste week. Over een paar dagen komen mijn ouders mij voor een kleine week opzoeken. Dan kan ik ze alles van Chicago laten zien. Mijn laatste drie weken in Amerika ga ik naar Zuid-Californie. Ik neem ik de trein van Chicago naar San Francisco. Daar ga ik een road trip maken langs de kust. Eerst richting het zuiden naar San Diego en daarna richting het oosten naar de Grand Canyon en Las Vegas. Onderweg maak ik nog stops bij allerlei steden en natuurparken. Oud en nieuw kan ik weer als vanouds in Nederland vieren.'
