Wat doe je in Boston?
‘Dit is mijn laatste tienweekse stage die ik binnen het tweede jaar van de master heb. In totaal moet je er vier doen; de laatste mag in het buitenland zijn. Ik heb gekozen voor Boston want ik wilde de stage graag in Amerika lopen en over Boston had ik goede verhalen gehoord. Het ziekenhuis waar ik werk is bovendien verbonden aan Harvard.
Ik loop drie maanden stage op de onderzoeksafdeling Neurologie. Daar houd ik me bezig met het automatiseren van de detectie van veranderingen in de hersenactiviteit bij mensen die een hersenbloeding hebben gehad. Met deze detectie wordt getracht te voorkomen dat patiënten een delayed cerebral ischemia (een zuursto tekort in de hersenen) ontwikkelen.’
En buiten je stage om?
‘Ik ben hier nu drieënhalve week, en via mijn stage heb ik al aardig wat mensen leren kennen. Amerikanen zijn heel gastvrij en nodigen je voor alles uit. Zo ben ik bij een "echt" Amerikaanse poolparty geweest. In een typisch Amerikaans huis, waarbij overal TV’s hingen en er koelkasten met ijsblokjesmachines waren.
Ik had geen idee wie het meisje was die de poolparty gaf, dat bleek achteraf een softbalgenootje van het vriendje van iemand van mijn stage te zijn!
Ook zijn er vrijdagmiddagborrels van mijn stage en komt het regelmatig voor dat we samen buiten de deur lunchen. Elke zondag is er een hockeywedstrijd waar je je per week voor kunt inschrijven, superleuk en een goede manier om mensen te leren kennen. Ook al bestaat het halve team uit Nederlanders.’
Nog verdere plannen?
‘Een tripje naar Montreal en New York met mensen die ik hier heb leren kennen. Verder komen mijn vader, moeder en broer me ook nog opzoeken.’
Welke verschillen met Nederland zijn er?
‘Boston is erg Europees, waardoor de verschillen met Nederland klein zijn. Uiteraard zijn er wel verschillen, Amerikanen komen heel aardig op mij over. Zo heb ik al meerdere keren gehad dat mannen opstonden voor me in de metro. Het schijnt hier gebruikelijk te zijn dat mannen opstaan voor een vrouw in het openbaar vervoer! Verder maken de mensen ook makkelijker een praatje dan in Nederland.
In het ziekenhuis waar ik stage loop is mijn begeleider ontzettend aardig en informeel. Laatst stelde ik mezelf voor aan iemand waar mijn begeleider bij was, ik zei dat ik voor mijn begeleider werkte waarop hij me corrigeerde en zei dat ik met hem werk. Dat is wel een goede omschrijving van de sfeer die er hangt, ik merk weinig hiërarchie.’
