Je leest er hier over, hier, hier, hier en hier, om maar een paar voorbeelden te geven. De kans is groot dat jij er ook last van hebt, omdat je ambitieus bent, graag goed onderzoek wilt doen, wilt uitblinken. En je om je heen vooral hoort wat er allemaal goed gaat en welke successen behaald zijn. De Facebookmomenten: je deelt de hoogtepunten. Terwijl er als promovendus ook veel dieptepunten en lastige momenten zijn.
Gelukkig zijn er ook mensen die dat erkennen. Zo heeft Johannes Haushofer – verbonden aan Princeton – een cv van mislukkingen gepresenteerd. De ironie wil dat dat cv meer aandacht heeft gekregen dan welk van zijn artikelen dan ook.
Daarom steekt er langzamerhand steeds vaker een pleidooi op voor middelmatigheid voor ‘gewoonheid’. Jeroen van Baar, promovendus bij het Donders Institute, deed dat ook. Van de beste willen zijn, van willen uitblinken krijg je heel veel stress. Middelmatigheid heeft grote voordelen.
Dus, wat dacht je ervan als je komend jaar jezelf het een beetje gemakkelijker maakt? En ervoor zorgt dat je ‘gewoon’ doet wat er voor je proefschrift moet gebeuren? En jezelf niet vertelt dat je uitzonderlijk, fantastisch of geweldig moet zijn?
Wat dacht je wat: een ‘gewoon’ proefschrift is een fantastische presentatie. Heb je je wel eens gerealiseerd dat van alle Nederlandse 30-plussers er maar 1 op de 3000 is gepromoveerd? Promoveren op zich is dus al een enorme prestatie. Zelfs als je dat maar met de hakken over de sloot zou doen. Een staaltje omdenken dus.
Nog meer omdenken over je promotie? De omdenkers schreven er over.
Wees dit academisch jaar een beetje aardiger voor jezelf. Maak het jezelf gemakkelijker. Wees middelmatig. Dat je aan het promoveren bent is al uitzonderlijk genoeg!
