Als psychiater (Mark Vermeer) de behandeling van de 17-jarige Alan Strang (Bart van Haaster) op zich neemt, weet hij niet, hoe ingrijpend dit zijn eigen leven zal veranderen. De jongen heeft iets vreselijks en voor de meeste mensen onbegrijpelijks gedaan, een misdaad, waarvoor hij door de rechter veroordeeld wordt tot psychiatrische behandeling.
In eerste instantie wil de jongen niets zeggen. Hij houdt iedere poging iets van hem te horen tegen. Waarschijnlijk verwacht hij, dat de psychiater hem (net als zijn ouders) toch niet zal begrijpen. Maar langzaam ontstaat een vertrouwensband tussen de jongen en de psychiater en begint de jongen dingen los te laten.
De jongen vertelt over de wereld, die hij voor zichzelf gecreëerd heeft. Het is een wereld, die sterk conflicteert met de normale wereld. Door die tegenstellingen heeft de jongen veel te lijden. Het is zelfs de reden, waarom hij die afschuwelijke daad pleegt. Maar het is ook een wereld, waarin de jongen gelukkig, echt gelukkig is. Hij beleeft momenten, die intenser zijn dan de psychiater ooit heeft meegemaakt of zal meemaken. En de psychiater vraagt zich daarom af, of hij het 'geluk' mag verstoren. Zal met het verdwijnen van het lijden niet ook het geluk verdwijnen ? De psychiater vraagt zich af of hij niet al te veel kinderdromen, kinderwerelden heeft vermoord.
Het stuk is geschreven door Peter Schaffer, Brit en auteur van het script voor de film Amadeus (Mozart). Hij kwam op het idee toen hij samen met een vriend door het onherbergzame platteland langs een manege reed. De vriend vertelde het verhaal over een ernstig gestoorde jongen, die enkele paarden op een vreselijke manier mishandeld had. Wat de plaatselijke bevolking nog het meest beroerde, was dat men geen samenhangende verklaring voor zijn gedrag kon vinden.
Het toneelstuk is echter geen reconstructie, geen waar gebeurd verhaal. Schaffer heeft het gegeven naar zijn eigen ideeën vervormd. De vervorming is echter minimaal. Hij heeft duidelijk gekozen voor een benadering, die in verhaal en de teksten realistisch zijn. Hij werd daarbij onder andere geholpen door een echte kinderpsychiater. Zijn uitwerking in beelden is echter fragmentarisch, bijna filmisch, wat het gevoel van 'echt' niet verzwakt, maar eerder versterkt.
Zijn filmische fragmenten hadden ook effect voor de vormgeving. Voortdurend wisselt men van locatie, van de spreekkamer van de psychiater naar de slaapkamer van de jongen, de manege en de huiskamer van de familie. Om vaart te houden zijn vertragende decorwisselingen uit den boze. Schaffer omschrijft daarom in de tekst nauwkeurig, hoe het decor er uit moet zien. Kunstacademiestudenten (AKI) Petra Boonstra en Machteld den Teuling hebben decor en kleding op basis van deze aanwijzingen verder uitgewerkt.
Equus is na het succesvolle 'Van Jonge Mannen' het tweede stuk van regisseuse Gerja Meima dit jaar. De eerste doorlopen waren nog wat rommelig. Maar de kwaliteiten van de hoofdrolspelers en de regisseuse zullen er ongetwijfeld voor zorgen, dat ook deze voorstelling het kijken meer dan waard is.
De voorstelling is te zien op woensdag 20, donderdag 21 en vrijdag 22 maart om 20.00 uur in het Rolight Theater, Institutenweg 35 te Enschede (vanaf UT op het bedrijventerrein aan de andere kant van het viaduct). Kaarten kosten f7,50/f4,- respectievelijk zonder en met CK/CJP/E-pas en zijn te bestellen bij de portier van de Vrijhof (053-4898002).
NEST brengt het stuk Equus
