`Júúúf! Ik heb beenpijn', roept Gülnur. Buiten adem komt het meisje binnen gehold. Juf Astrid: `Kun je nog wel lopen? Ze knikt heftig van wel. `Ga dan maar weer lekker buiten spelen.' Ze lacht om het springerige kind, dat snel weer naar haar vriendjes rent. De pijn is Gülnur al vergeten.
Tussen twaalf en één uur zijn er geen lessen, veel kinderen blijven in dat uur op school. Al-Ummah is een streekschool en dat betekent dat de leerlingen uit de hele regio afkomstig zijn. Astrid (27) eet in de middagpauze met de `overblijfkinderen' een boterham en houdt tijdens het spelen een oogje in het zeil. Af en toe moet ze klein verdriet troosten. Een meisje met rood haar komt snikkend op haar af. `Een bal op je hoofd? Kom maar even lekker bij me op schoot zitten.'
Als plusleerkracht heeft ze een aanstelling voor een jaar. Naast het lesgeven aan verschillende groepen, heeft ze een aantal ondersteunende onderwijstaken. `De ideale combinatie', zegt Astrid. `Ja, ik voel me hier heel erg thuis. Dat flexibele maakt het druk, maar ook ontzettend leuk.'
Natuurlijk was het even wennen: een basisschool met islamitische grondslag. Islam? Daar wist Astrid niet meer over dan de gemiddelde Nederlander. `Maar dat maakte voor mijn aanstelling niets uit, werd mij verteld. Ik denk dat mijn `open houding' juist op prijs wordt gesteld. Het lesprogramma wijkt hier nauwelijks af van andere scholen, we gebruiken Nederlandse methodes en de voertaal is Nederlands. Ook op de speelplaats. Buiten de schoolhekken mag iedereen zelf weten welke taal gesproken wordt.' Het verschil zit `m in andere dingen. `We vieren geen Sinterklaas of Kerstmis. Wel het Suikerfeest en Offerfeest, de twee belangrijkste feesten voor moslims', vertelt Astrid. `Verder moet ik goed opletten wat ik `s ochtends aantrek. Dat mag niet te bloot zijn: geen korte rokjes of truitjes met een lage hals. Ik ben er al wel eens de mist mee ingegaan. Gelukkig zijn mijn collega's daar vrij liberaal in: ik hoef er dus niet voor terug naar huis te fietsen.'
En er is nog iets `anders'. Allochtone kinderen zijn veel temperamentvoller, vindt ze. `Daar moest ik eerst aan wennen, maar eigenlijk is het ook wel weer leuk.'
Het Enschedese Al-Ummah maakt deel uit van de Stichting Primair Onderwijs op Islamitische Grondslag in Midden- en Oost-Nederland, kortweg Simon Scholen. Heel gewoon en toch bijzonder, is de slogan van de scholen die bij deze stichting zijn aangesloten: gewoon, omdat het gewone basisscholen zijn en bijzonder omdat de scholen vanuit het islamitische geloof de leerlingen voorbereiden op de Nederlandse samenleving. Astrid: `Bijzonder vind ik zelf dit jaar de implementatie van een speciaal lesprogramma voor waardeneducatie, waarin waarden en normen centraal staan. Zo doen wij mee aan een speciaal waarden-educatie lesprogramma. Elke drie weken behandelen we een thema. Nu is dat: in harmonie leven met andere culturen. Daarnaast is er extra aandacht voor taalonderwijs, daarvoor krijgen ze huiswerk mee. Bij veel kinderen ontbreekt het vooral aan woordenschat.'
Ze heeft vier Nederlandse collega's. Twee hebben zich bekeerd tot de Islam. `Dat ga ik niet doen', glimlacht ze. `Maar ik heb wel een Koran gekocht en volg nu ook een cursus Turks. Elke ochtend beginnen we de dag met een gebed, maar in de lagere klassen kunnen de kinderen nog niet zelf een vers citeren. Dat wil ik dus kunnen. Een beetje Turks leren is handig in de communicatie met sommige ouders of leerlingen in de kleutergroepen. Ja, ik weet het, het lijkt net of ik zelf aan het integreren ben. Maar nee, het is pure nieuwsgierigheid.'
Vlak na de moord op Theo van Gogh werd een islamitische basisschool in Uden (ook onderdeel van de Simon Scholen) in brand gestoken. Daar schrok de TO-alumnus behoorlijk van. `Opeens zit je `s ochtends op de fiets en denk je: als-ie er nog maar staat. Dat gevoel had ik voor die moord niet, terwijl er hier ook wel eens een ruitje is ingegooid. Met de kinderen heb ik geknutseld en brieven geschreven voor de leerlingen in Uden. Op die manier wilden we ze een hart onder de riem steken. `
De schoolbel gaat. Astrid loopt het schoolplein op. `Talha, Sahika, Qumaima, gauw in de rij! We gaan weer aan het werk.'
Binnen een minuut is het weer doodstil op het pleintje in de Javastraat.
Astrid Benders (foto Arjan Reef)
