Vrij recent zat ik op het puntje van mijn bankstel naar een interessant programma te kijken over global warming. Directe gevolgen zijn verdere afsmelting van de poolkappen en gletsjers en klimaatveranderingen. Desastreus voor de bevolking.
Het Kyoto Protocol is één van de maatregelen ter reductie van de totale uitstoot van verschillende broeikasgassen. De meeste Europese landen hebben ondertekend, de Verenigde Staten en Australië niet. China en India krijgen uitstel tot 2012. Eerst moet er een stijgende lijn in hun economiecurve komen. Ik vraag me af wat Kyoto voor zin heeft als de grootste milieuvervuilers niet meedoen.
Nog niet zo lang geleden heb ik als UT-werknemer een fietsplanformulier ingevuld. Zal ik er echt een bijdrage aan het milieu mee leveren? Die zal dan wel microscopisch klein zijn, dus niet met het blote oog waar te nemen.
Eerlijk gezegd had ik in eerste instantie niet eens aan het milieu gedacht maar heb ik het fietsplan ondertekend puur vanwege m'n conditionele gemoedsrust. De homepage van personeelszaken leidt je naar flitsende informatie over de Twentse Samenwerkende Rijwielhandelaren. Bij het lezen hiervan heb ik nu al dringende behoefte om op mijn gloednieuwe karretje te stappen want het begint al met het belastingvoordeel van de fiets van de zaak. Het gaat door met de besparing op benzine- of openbaar-vervoer-kosten en parkeertarieven. En ook in onderhoud is de fiets portemonneevriendelijk, zeker als je bedenkt dat de eerste servicebeurt bij de TSR-specialisten gratis is. Alles bij elkaar tikt dat lekker aan. Wie minstens vier keer per week een tiental kilometers fietst, krijgt een goede basisconditie, zo blijkt uit onderzoek. Met de fiets heen en terug naar het werk heeft vaak meer effect dan andere vormen van conditietraining.
Ik zou gek zijn als ik er niet aan zou beginnen, niet twee maar tien vliegen in één klap en ik lach me te pletter als ik dagelijks allerlei files voorbij flits. Heel veel huishoudens in Nederland hebben twee of nog erger, drie auto's. Ik realiseer me met afschuw dat ik -met m'n blauwe scheurijzer- er één van ben die de aarde besmeurt met verstikkende en stinkende CO2. Tijd voor een mentaliteitsverandering! Mijn collega is een prima voorbeeld van iemand die al jarenlang door weer en wind, bepakt en bezakt zijn weg naar de UT vindt. Ik weet zeker dat binnenkort meerdere enthousiastelingen in het kielzog van het VN-klimaatconferentie-fietsplan treden. Het kan zijn dat ik op een willekeurige dag een mede-ondertekenaar tegenkom en me afvraag wie de beste, mooiste en grootste Kyoto-fiets heeft. Wie houdt het `t langste vol? Ik vrees dat ik het antwoord al weet als het een beetje regent…
