Familiebanden

Op de valreep verliefd

Rolinda Veldkamp-de Jong (33) studeerde in 1998 op de UT af in de toegepaste onderwijskunde en kwam na een aantal omzwervingen in 2004 weer terecht bij de leerstoel curriculum voor beroep en bedrijf van de faculteit Gedragswetenschappen. Haar man Bernard Veldkamp (33) studeerde toegepaste wiskunde op de UT en werkt sinds 1997 op de GW-afdeling onderzoeksmethodologie, meetmethode en data-analyse. Eerst als aio en sinds 2001 als universitair docent.

Al tijdens hun studie sloeg de vonk tussen Bernard en Rolinda over. Bernard: `Wij waren lid van dezelfde studentenvereniging. Ik was aan het afstuderen en op de valreep werd ik verliefd op Rolinda.' Na zijn studie ging Bernard op de UT als aio verder. Rolinda studeerde toen nog. `Mijn studievrienden deden dus bij Bernard tentamens,' vertelt Rolinda. `Dat was best raar. Ook werden we een keer bij elkaar ingedeeld. Dat leek men zó leuk. Nou, daar hebben we mooi een stokje voor gestoken. Toen we een maand na mijn afstuderen in het huwelijksbootje stapten, kwamen mijn studievrienden en de collega's van Bernard - vrijwel allemaal docenten - op onze bruiloft. Een komische situatie.'

Op de werkvloer komen Bernard en Rolinda elkaar regelmatig tegen. Bernard:`We zitten allebei in Cubicus. Nog net niet op dezelfde etage, maar dat scheelt slechts één verdieping.' Dat ze dezelfde werkgever hebben, ervaren ze als een groot voordeel. Zij: `Als ik voor mijn onderzoek statistische gegevens nodig heb dan ren ik even vlug naar boven. Ik loop makkelijk bij Bernard naar binnen. Een ander zal voor dezelfde informatie eerst een afspraak maken.'

Hij: `We kennen elkaars werkomgeving en collega's, dat is heel prettig. En `s ochtends gaan we samen met onze kinderen Joël (3) en Renzo (7 maanden) de auto in, op naar de UT. We brengen elk een van de kinderen naar hun groep op kinderdagverblijf de Vlinder, wachten op elkaar, lopen samen verder tot aan de trap van ons gebouw, zeggen “tot vanavond” en gaan aan het werk.' Rolinda: `Meestal bel ik rond vijf uur of-ie klaar is en dan volgt weer het hele traject, maar dan andersom.'

`De UT komt wel eens ter sprake'

Aan het tafeltje in het Theatercafé van de Vrijhof vormen ze een vrolijk stel, de gezusters Scholten. Op deze plek komen ze elkaar af en toe tegen tijdens lunchtijd. Bij toeval. Lunchen en koffie drinken doen ze namelijk met collega's, want zij zien elkaar thuis al vaak genoeg, vinden ze. Alle drie hebben ze op verschillende plekken binnen de UT gewerkt. Carola Scholten (38, rechts) werkt nu als secretaresse bij het Vrijhof Cultuurcentrum. Haar zus Odette Scholten (36, links) is P&O-assistente bij de faculteit Technische Natuurwetenschappen. Hun jongste zus Vera Vogt-Scholten (34, midden) werkt tegenwoordig als P&O-assistente bij de faculteit Bedrijf, Bestuur en Technologie.'

Thuis komt de UT wel eens ter sprake. Vera: `Tuurlijk praat ik met Carola over DiSC als ik in UT-Nieuws lees dat deze dienst dreigt te verdwijnen en zeker vraag ik Odette naar P&O-zaken omdat zij al heel lang op die afdeling werkt en ik nog maar net.' Zus Odette: `De nieuwtjes bespreken we inderdaad en je vraagt wel eens: ken je die of die. Maar verder gaat het niet. De UT heeft in die zin best een eilandjescultuur.' Vera vult aan: `Ik werk bijvoorbeeld in het Capitool, Odette in Hogekamp en Carola in de Vrijhof. Elkaar echt tegen het lijf lopen op de campus gebeurt zelden. Wel stelde ik bijvoorbeeld Carola aan mijn baas voor tijdens de secretaressedag toen we beide nog die functie hadden.' Carola: `Als mij wordt gevraagd of zij mijn zussen zijn, zeg ik trots ja.'

De man van Odette werkt óók op de UT. `Bij centraal PA&O. Tot aan het avondeten praten we even over het werk. Daarna niet meer.' Ze herinnert zich nog een grappig voorval. `Eens in de twee maanden hebben alle P&O-assistenten overleg met centraal PA&O. Mijn man zit deze vergadering voor en ook Vera is van de partij. Aan het einde van een vergadering plande mijn man het volgende overleg. Midden in de herfstvakantie. Vera en ik riepen meteen in koor dat we dan met de hele familie op Tenerife zouden zitten. En dat hijzelf dus ook niet kon!'

`Oeps, een mailtje voor pa'

Marien Florijn (55) is sinds 2001 directeur van de Vastgoedgroep Drienerlo. Daarvoor was hij directeur van de afdeling elektrotechniek van de faculteit EWI. Dochter Marije Florijn (30, links) studeerde toegepaste onderwijskunde aan de UT. Na haar afstuderen in 2003 kwam ze bij het instituut ELAN terecht als onderwijskundig medewerker. Mariens dochter Elske (23) is vierdejaars technische bedrijfskunde.

De achternaam Florijn is zeker geen onbekende op de UT. Elske weet er alles van. `Ik heb een bijbaantje als receptioniste in Hogekamp waar mijn vader zo'n twaalf jaar heeft gelopen. Het naambordje op mijn bureau doet menigeen vragen: dochter van? Zeker toen ik er net werkte. Of ik dat vervelend vind? Helemaal niet!' Marije: `We horen regelmatig: doe de groeten aan je vader, of: ik heb net nog met je vader geluncht. Laatst had ik een afscheidsreceptie waar mijn vader ook was. Dan hoor je wel: goh, vader en dochter samen, terwijl we ieder vanuit onze eigen functie uitgenodigd waren.' Marien: `Zo komen we elkaar tegen. Inhoudelijk hebben we verder niet met elkaar te maken. Van belangenverstrengeling hebben we dus geen last en we worden ook niet aangesproken op datgene wat de ander doet.' Marije: `Toen er nieuwe fietsenstallingen bij Cubicus geplaatst werden, was niet iedereen daar blij mee. Dan kan ik mijn collega's uitleggen waarom voor die stallingen is gekozen. Niet dat ik mij daartoe verplicht voel, maar soms is het wel handig als je de andere kant van het verhaal kent. Ook bespreken we groot nieuws als reorganisaties en bezuinigingen, maar verder komt de UT in de privésfeer niet vaak ter sprake.'

Marien: `Mijn werkplek fungeert soms als wisselpunt. Vergeten spullen worden nagebracht en geleende spullen teruggegeven.' Elske: `Laatst belde Marije mij om een zaaltje te reserveren.' Marije: `Ja, toen nam jij heel formeel de telefoon op en later ging het van: hey hoi hoe is het?' Met het e-mailverkeer gaat wel eens wat mis. Elske: `Die komen soms in het verkeerde postvakje. Oeps voor pa, denk ik dan. Die mails gaan retour met de mededeling: verkeerde Florijn.'

`Het contact is behoorlijk hecht'

Jeanette Rebel (49) werkt sinds 2003 als secretaresse bij de dienst PA&O. Haar dochter Janine (21) is derdejaars bestuurskunde en bestuurslid van de Student Union. Zoon Wijnand (23) studeert eveneens aan de UT, werktuigbouwkunde. Hij zit momenteel voor zijn afstuderen in Duitsland.

Moeder en dochter buurten wel eens bij elkaar. `Het contact is behoorlijk hecht. We spreken elkaar vaak en ook voor praktische zaken is soms handig dat ik op de UT werk. Zeker nu Wijnand in Duitsland zit,' vertelt Jeanette. `Ik kan voor hem wat dingen op de UT regelen, zoals boeken uit de bibliotheek halen of achter tentamencijfers aan gaan.' Op de vraag of ze thuis veel over de UT praten, moeten ze beide lachen. Janine: `Mijn vader oppert regelmatig of we het niet ergens anders over kunnen hebben.' Jeanette knikt: `Nu een ander onderwerp, zegt-ie dan.'

De familie Rebel verhuisde in 1994 van Huizen, in 't Gooi, naar Goor vanwege de nieuwe baan van vader Rebel. Tijdens de voorlichtingsdagen van de UT kwam de familie voor het eerst op de campus. Ze waren meteen verkocht. Wijnand en Janine kozen beide voor een studie aan de UT en Jeanette liet haar oog vallen op een vacature bij PA&O.

Moeder: `Het gebeurt wel eens dat ik mail voor Janine ontvang of dat iemand vraagt: was dat je dochter?' Janine herkent dit: `Iemand vertelde me laatst dat ik veel op mijn moeder lijk. Zelfde houding, zelfde reacties. Dat is wel grappig want zelf zie ik dat niet.' Jeanette vindt het vooral heel leuk dat ze op deze manier veel van haar kinderen meekrijgt. `De betrokkenheid is groot. Ik volg hun studieverloop, ga naar de Batavierenrace kijken en kom ook vriendinnen van Janine tegen. We zijn best trots op de UT en werken en studeren er graag.'

Janine: `Mijn ouders waren ook op de ouderdag van de Student Union en mede daardoor heeft mijn moeder een breed plaatje van de UT. En straks gaan we met het hele gezin naar het Orkest van het Oosten dat speciaal voor UT-medewerkers een concert geeft.'

`Gaat het wel goed tussen jullie?'

Brigit Geveling (48) werkt vanaf 1984 aan de faculteit EWI waar ze doorgroeide van medewerker onderwijs tot bachelorcoördinator bij de afdeling toegepaste wiskunde. Haar man Leo van der Wegen (48) kwam in 1986 naar de UT en promoveerde vier jaar later bij de afdeling toegepaste wiskunde. Sindsdien is hij docent aan de faculteit Bedrijf, Bestuur en Technologie.

`Ik heb Leo op de UT leren kennen toen hij aan zijn promotie werkte. We kwamen elkaar regelmatig tegen. Niet alleen op het werk. Ook daarbuiten, want we woonden bij elkaar om de hoek. Omdat Leo nu bij een andere faculteit zit, zien we elkaar alleen nog tijdens werkoverleg (en thuis natuurlijk). Leo bekijkt het wiskundeonderwijs voor studenten technische bedrijfskunde en voert daarover overleg met mij. Elkaar echt tegen het lijf lopen gebeurt zelden. Leo werkt immers in het Capitool en ik in Ravelijn.'

Op 8 november 1994 gaven Leo en Brigit elkaar het jawoord. Ze kregen twee dochters Marieke (12) en Saskia (10). Leo: `Als een van ons `s ochtends heel vroeg op de UT moet zijn, is het thuis stressen. Dan zitten we echt achter de kinderen aan dat ze moeten opschieten.' Samen naar de UT rijden doen ze overigens nooit. Brigit: `De een brengt de kinderen naar school en de ander ruimt de tafel op.' Vrijwel iedereen op de UT weet dat Brigit en Leo getrouwd zijn. Brigit: `Soms spreek ik studenten die college krijgen van Leo. Dan zeg ik bij voorbaat dat Leo mijn man is. Wel zo duidelijk.' Het komt ook wel eens voor dat studenten zich bezorgd maken, weet Leo te vertellen. `Brigit en ik dragen geen trouwringen. Een student stond na afloop van een gesprek met mij een tijdje te draaien bij de deur. Uiteindelijk vroeg-ie toch: gaat het wel goed tussen u en mevrouw Geveling? Later vertelde een collega dat studenten zich afvragen of wij nog wel bij elkaar zijn omdat ik én geen ring draag én in mijn eentje gespot was bij de Albert Heijn.' Brigit: `Daarom ben ik tijdens de minormarkt af en toe dicht tegen hem aan gaan staan.'

`Collega's zijn onze vrienden'

Fokko Jan Dijksterhuis (40) studeerde toegepaste wiskunde en wijsbegeerte van wetenschap en technologie en samenleving aan de UT. In 1992 studeerde hij af bij WWTS. Twee jaar later werd hij aio en nu werkt hij als universitair hoofddocent bij de faculteit Gedragswetenschappen. Zijn vrouw Anne Dijkstra (38) kwam in 1995 na haar studie communicatiekunde (RUG) op de UT terecht als wetenschapsvoorlichter. Sinds 2002 werkte ze als medewerker onderwijs bij de afdeling communicatiewetenschap, momenteel doet ze een promotieonderzoek.

`Naar het schijnt hebben we elkaar al eens ontmoet toen we heel klein waren,' vertelt Anne. `Wij zijn zo'n twintig kilometer van elkaar in Friesland opgegroeid. Omdat onze vaders collega-dierenartsen waren, dronken onze moeders af en toe koffie bij elkaar. Als peuters hebben we destijds met elkaar gepeeld, zo gaat het verhaal.' Fokko Jan: `Later, toen we beide studeerden, kwam ik Anne tegen op een feestje van mijn zusje dat ook in Groningen studeerde. Dat was in 1989 en vanaf toen was het aan.' In 1994 trouwde het stel en verhuisde naar Twente. Fokko Jan:`In die periode zaten we in hetzelfde gebouw, in Cubicus. Als ik op de vloer stampte kon Anne het bij wijze van spreken horen. Nu zien we elkaar heel soms. Ik werk in het Capitool en dat is uit de richting.' Werk en privé houden ze niet per definitie gescheiden. `Collega's zijn onze vrienden en we praten ook op persoonlijk vlak met en over elkaar.' Het hebben van dezelfde werkgever ervaren ze als een voordeel. Anne: `Je hoeft minder dingen uit te leggen. En toen ik voor drie maanden onderzoek naar Canada moest, kon Fokko Jan mee omdat hij zijn onderzoek gewoon kon voortzetten.'

Het koppel woont tegenwoordig in Deventer en het komt wel eens voor dat ze samen in de trein zitten. `De laatste tijd niet meer zo heel vaak,' vertellen ze. Anne: `Eén van ons brengt de kinderen Minke (3) en Nanne (2) naar de crèche en de ander gaat dan alvast richting Enschede.'

Rolinda Veldkamp-de Jong en Bernard Veldkamp (Foto's: Maurits Diephuis)