'Rode wijn, witte wijn of water?' Met deze vraag begon jarenlang zijn boekenprogramma 'Hier is... Adriaan van Dis'. Nu waren de rollen omgedraaid. 'Water', antwoordde hij grinnikend.
Parijs
Het eerste thema, Parijs, waar Van Dis zeven jaar woonde, was meteen actueel. ‘Wat de aanslag op Charlie Hebdo met ‘zijn’ stad heeft gedaan? ‘Op het moment zelf zat ik in Qatar, een land waar ik niet met mijn vriendin in één hotelkamer mocht omdat we niet getrouwd zijn.' Vervolgt: 'Parijs is de grootste Afrikaanse stad buiten Afrika. Er heerst grote werkloosheid onder de Parijzenaren van Noord-Afrikaanse afkomst, en ze bevolken 87 procent van de gevangenis. Er is veel boosheid, dus de aanslag verbaast mij niet. Het is een stad met geschiedenis. Als er ergens een revolutie plaats vindt, dan is het in Parijs.’
Hypocriet
Van Dis heeft een excentrieke manier van vertellen die zowel poëtisch is als ook nuchter en humoristisch. Zijn opinie op grote onderwerpen is vaak niet in één denkbeeld te vatten en wekken de nodige interesse op bij het ruim aanwezige publiek. Wilders en extreem denkenden vindt hij nodig voor het debat, maar afkeer tegen moskeeën vindt hij hypocriet. ‘In de koloniale periode werden vele kerken in Indonesië gebouwd zonder te vragen of het schikte. Vanuit die tijd zijn we gewend dat we makkelijk onze cultuur konden implementeren.’ Dat het nu andersom zo moeilijk gaat beschrijft hij als ‘koloniale trekken’. Hiermee sloeg hij tevens een brug tussen het actuele integratiedebat en het die avond veel besproken Indonesië. Van Dis heeft een bijzondere band met dit land waar zijn ouders beiden woonden en door oorlog werden getekend.
Moeder
Een ander groot thema van de avond was de relatie tussen zijn nieuwste boek 'Ik kom terug' en zijn eigen leven. Net als in het boek had hij een oude, karakteristieke moeder die een einde aan haar leven wilde maken. Ook hier kwam zijn talent naar voren om aansprekende humor te betrekken bij serieuze onderwerpen, zonder deze geweld aan te doen. Op joviale wijze vertelde hij hoe zijn moeder, grootgebracht in een protestantse enclave, Maxime Verhagen een ‘vreselijke druiloor’ noemde, alvorens ze omviel en stierf.
Een signeersessie sloot de avond af.
