De laatste promotie voor de zomervakantie staat op 9 juli gepland. Of de eerstvolgende ceremonie daarna weer met ‘alle toeters en bellen’ plaatsvindt, is nog onduidelijk. Voor Wim Koehorst, die al dertien jaar als pedel de ceremonies begeleidt, mag het wel weer terug naar het oude. ‘Een promotie is net als een huwelijk. Dat doe je maar één keer – althans, dat is de bedoeling. Zo’n bijzonder moment verdient wel alle mogelijke toeters en bellen: een plechtige ceremonie én een feestelijke receptie.’
Koehorst was erbij toen in maart 2020 de eerste volledig digitale promotie plaatsvond. Langzaamaan werd er iets meer mogelijk. Na de zomervakantie vond de eerste ‘anderhalvemeterverdediging’ plaats. Terugkijkend op de afgelopen vijftien maanden, noemt de pedel het een ‘heel aparte, maar ook heel bijzondere tijd’. ‘Als team vanuit de Twente Graduate School hebben we alsnog veel voor elkaar gekregen. Uiteraard probeer je alle protocollen en plechtigheden in stand te houden – in wat voor vorm zo’n ceremonie ook plaatsvindt. Maar je ontkomt er niet aan dat veel zaken eromheen sneuvelen. Er was bijvoorbeeld geen catering, dus in plaats van een receptie konden we aanwezigen trakteren op slechts een frisdrankje en snoepje.’
De pedel spreekt zijn bewondering uit voor de creativiteit die promovendi toonden. ‘Echt prachtig! Ik heb meegemaakt dat iemand bij een digitale promotie de kaft van het proefschrift als achtergrond had, anderen zaten tussen de bloemen of hadden er iets plechtigs van gemaakt en zaten in vol ornaat te verdedigen. De leuke momenten waren vooral ook achteraf. Ik maak tijdens de ceremonies foto’s, die ik vervolgens via WhatsApp doorstuur. Ik heb superleuke en dankbare reacties gehad, onder andere uit Barbados en Canada, van mensen die helaas niet ter plekke konden verdedigen.’
Waar de ene promovendus er ondanks de omstandigheden het beste van maakte, waren er ook anderen die er meer moeite mee hadden. ‘Er waren promovendi in tranen. Geloof me, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ja, daar had ik best wat moeite mee, om slecht nieuws te moeten brengen. Ik heb met ze te doen. Het sneue is: je kunt er niet meer aan doen dan wat het is, binnen de regels die dan gelden. Het enige wat dan rest, is er het beste van maken – of de pijn zoveel mogelijk verzachten.’
