Zo breng je de dagen met adembenemende uitzichten vooral door vanaf je zadel, zo zit je weer studerend achter de laptop. Het is voor Angelique van Leeuwen, masterstudente Biomedical Engineering, niet makkelijk om de knop weer om te zetten. Of ze na die immense fietstocht van Italië naar Limburg geen spierpijn heeft? ‘Nee eigenlijk niet, omdat je vooral een beroep doet op je duurvermogen. Ik heb nog wel steeds gigantische honger. Ik eet de hele dag door.’
Een traan
Samen met zes andere UT’ers – Mathijs Beek, Wan Bakx, Ashrith Jain, Kees Posch, Aditya Pappu en Floortje Duijkers – vertrok ze zondag 28 augustus vanuit het Italiaanse dorp Bardonecchia. Steven de Jong en Leontien Kalverda verzorgden de begeleiding. Via de Alpen, de binnenlanden van Frankrijk en België kwamen ze ruim een week later aan in Nederland. ‘Met een ontzettend trots gevoel en een lach, maar ook met een traan. En dat was niet alleen bij mij het geval. Het gaf zo’n mooi gevoel om met een enorme groep – zo’n 230 fietsers – aan te komen’, aldus Van Leeuwen.
Het UT-team haalde bijna 19.000 euro op voor het Daniel den Hoed Fonds, dat kankeronderzoek in het Erasmus MC Kanker Instituut ondersteunt. Het hele ‘peloton’ haalde gezamenlijk zo’n 1,1 miljoen euro op. ‘Een prachtig bedrag als je het mij vraagt. Mensen kunnen zelfs nog steeds doneren, dus het bedrag loopt vermoedelijk nog iets op. De ziekte speelt in mijn familie een rol, dus ik was extra gemotiveerd om mee te doen.’
Groepsgevoel
Van Leeuwen trainde voorafgaand aan de koers honderden kilometers, om zo sterk mogelijk aan de start te verschijnen. Haar verwachtingen werden onderweg ruimschoots overtroffen. Dat kwam vooral door het groepsgevoel. ‘Je voelde zó dat je het niet alleen deed. Onderweg sprak je met deelnemers, vreemden veranderden in bekenden en als je een mindere dag had, dan hielp de rest je over het dode punt heen. Heel bijzonder om mee te maken. Hetzelfde gold voor de route. We doorkruisten prachtige en totaal verschillende landschappen.’
Voor veel deelnemers waren de eerste dagen in de Alpen de zwaarste. Toen kwam het peloton onder andere de Col de Madeleine tegen, een bekende reus die met regelmaat het parcours van de Tour de France aandoet. ‘Terwijl ik het juist moeilijker had op de vlakke dagen. Ik ben vrij licht, dus de bergen gingen mij goed af. Op vlakke dagen lag het tempo hoger en was het voor mij harder werken.’
Begeleiding
De goede organisatie en de professionele begeleiding maakten de tocht goed draagbaar, volgens Van Leeuwen. ‘Als we aankwamen was er gekookt en stonden de tenten opgesteld. Iedere dag kregen we een briefing voor de volgende dag, zodat we het parcours veilig konden afleggen. We reden immers op de openbare weg en niet overal was het asfalt even goed.’
Het kostte bloed, zweet en tranen, leverde lekke banden en schaafwonden op, maar zondag vierde het vrijwel complete peloton de aankomst. Als een uitgewrongen Tour-peloton dat de Champs-Élysées opdraait, reden ze de straten van Valkenburg binnen, met familie en vrienden langs de kant van de weg. ‘Wij haalden als UT-team allemaal de eindstreep. Het was prachtig om de koers met deze groep mensen af te leggen. Ik wilde vooraf niet alleen meedoen, maar achteraf had zelfs dat gekund omdat het groepsgevoel zo aanwezig was. Iedereen reed met een bijzonder doel voor ogen en van wedstrijdspanning was geen enkele sprake, al trokken we met het team in Valkenburg op het laatst toch wel even een sprintje.’
Mensen die nog willen doneren aan het UT-team kunnen dat hier doen. Ook is een blog terug te lezen.
Het team bij de finish in Valkenburg.
