Leo Keekstra, medewerker bij CFM, is één van de UT’ers die op dinsdag en donderdag in de lunch standaard zijn voetbalschoenen onderbindt. Zwarte schoenen uiteraard, net als de rest van het gezelschap. Deze keer indoorschoenen, want buiten is het te fris. Aan weerszijden van sporthal 3 zijn twee palen neergezet en dan kan het feest beginnen. De animo varieert van soms vier – ‘dan spelen we op een kleiner veld twee tegen twee’- tot twaalf. Deze keer zijn zeven bhv’ers ten tonele verschenen.
Frisbeeën
Keekstra kan zich niet herinneren wanneer de traditie exact ontstond, maar weet dat het sporten aanvankelijk een verplichting was. ‘Als bhv’ers in de Hogekamp moesten we in goede conditie blijven omdat we met persluchtmaskers werkten. Twee keer in de week sportten we, onder leiding van voormalig UT-sportdocent Job van Regteren. Mountainbiken, hardlopen, steppen, tamponbal, van alles. Ik herinner me zelfs dat we eens frisbees naar elkaar stonden te gooien.’
‘Ik herinner me dat we zelfs eens frisbees stonden te gooien’
Het verplichte sporten verdween, want dat werd de UT destijds te duur, maar het sporten bleef – zij het vrijblijvend – en veranderde langzamerhand in voetballen. Dat gebeurt volgens het gezelschap al zeker tien jaar.
Fanatiek
Terwijl het potje een paar minuten onderweg is waagt Michel ten Bulte, medewerker bij de EEMCS-faculteit, zich bij een stand van 1-4 aan een voorspelling: ‘Let maar op, dit eindigt in 8-8!’ Terwijl veertien piepende schoentjes over de vloer bewegen, vertelt Keekstra – die het vooral van listige puntertjes moet hebben – dat de traditie niet alleen om gezelligheid draait. ‘Het werkt ook ontspannend en je voelt je altijd fit na de tijd. We zijn allemaal fanatiek, maar het belangrijkste is dat een potje gelijk opgaat, dus we proberen de kwaliteit altijd goed te verdelen. De ene kan goed voetballen, de ander wat minder. Ik hoor bij die laatste groep.’
‘Je voelt je altijd fit na de tijd’
Aanvankelijk lijkt het er deze wedstrijd op dat de ploegen niet erg aan elkaar gewaagd zijn. Het team van drie spelers neemt namelijk al snel de leiding en breidt die uit naar een ruime voorsprong. Het kwartet vecht zich naarmate de klok richting 13.15 uur beweegt echter knap terug. Na een spannende slotfase prikt de in het rood spelende ploeg in the dying seconds de gelijkmaker binnen. En inderdaad: dat is de 8-8. Veel tijd om daarbij stil te staan is er niet, want na het douchen roept de plicht weer: er moet gewoon gewerkt worden. Op naar de volgende wedstrijd, op naar de volgende 8-8.
