SUUT stopt. Ze zegt het met pijn in haar hart. Maar voor voorzitster Merishna Ramtahalsing is het een afsluiting van een lang gebed. Sinds 2022 droeg ze het voorzitterschap van ingedutte Surinaamse studentenvereniging, maar het lukte haar en haar medebestuursleden maar niet om er de oude geest in terug te brengen. Terwijl de Surinaamse zeven jaar aan de UT verbonden was en maar één jaar in Enschede heeft gewoond, bleef ze tot op het laatst betrokken.
Surinaamse cultuurpromotie
SUUT werd opgericht in 2016. ‘Het was in het begin een hechte, bruisende vereniging met veel activiteiten,’ beschrijft Ramtahalsing. ‘We organiseerden sportdagen, droegen ons steentje bij op culturele festivals en zorgen dan ook voor Surinaamse gerechten. Het idee was om de Surinaamse cultuur te promoten en het netwerk onder Surinamers te behouden en uit te bouwen. Daarnaast is het gewoon fijn om af en toe het Surinaamse famiri-gevoel te ervaren.’ Ook vanuit de Surinaamse universiteit was er steun voor Surinaamse studenten in de vorm van beurzen.
Pandemieproblemen
En toen sloeg COVID-19 toe. Terwijl oud-leden afstudeerden, was de instroom van nieuwe leden vanuit Suriname minimaal. ‘Waarom zou je immers naar Nederland gaan als het toch allemaal digitaal moet,’ beschrijft Ramtahalsing de gedachtegang. Ook het samenkomen, essentieel voor een vereniging, werd ingeperkt. Toen het twee jaar later allemaal weer op gang begon te komen, was de fut eruit. Studenten, inmiddels gewend aan minder verenigingsverplichtingen, hadden weinig zin meer om deel te nemen aan activiteiten en evenementen. Toen al werd gezegd dat het niet meer in stand was te houden. Oud-bestuursleden wilden de formele inschrijving bij de Kamer van Koophandel niet meer op hun naam hebben en ook de administratie werd als last ervaren.
Vangnet van vertrouwdheid
Toch nam Ramtahalsing in 2022 het voorzitterschap over. ‘Omdat ik het belangrijk vond, en vind, dat er iets moet zijn voor de Surinamers. Een vangnet van vertrouwdheid, als je vanuit de Surinaamse warmte in de Nederlandse kou komt. Ik miste zelf het familiegevoel vanuit Suriname, dat is thuis naar mijn idee veel sterker dan hier in Nederland. Voor mij was dat een backbone, iets om op terug te vallen als je ergens mee zat. Dus toen ze in die periode al zeiden dat het niet meer ging, deed me dat best pijn. Daarom bood ik aan om het te proberen.’
Geen draagvlak meer
Ze beschrijft: ‘We hebben echt alle vormen verkend waarin er een Enschedese club voor Surinamers kon blijven bestaan. Bijvoorbeeld samenvoegen met andere studentenverenigingen in Amsterdam en Rotterdam, maar dat was qua afstand gewoon niet handig. Of omzetten in een commissie, of een slapende vereniging zoals bijvoorbeeld de Indiase vereniging, zodat het niet zo’n administratieve last meer zou zijn. Als we het allemaal zouden laten sluimeren, zouden de kosten ook oplopen, en met alle gevolgen van dien. Uiteindelijk bood geen enkele optie uitkomst.’
Het werd steeds moeilijker om aan alle formele eisen voor een vereniging te voldoen, bijvoorbeeld een minimaal aantal geregistreerde leden en bestuursleden die onder de 30 jaar oud zijn. ‘Ook door alle bezuinigingen komen subsidies voor internationale verenigingen onder druk te staan.’
Netwerk blijft overeind
De uitschrijvingspapieren liggen inmiddels op tafel. Ze hoopt dat in de toekomst weer een nieuwe poging wordt gedaan om een Enschedese vereniging voor Surinamers op te richten. ‘Maar ook zonder studentenvereniging blijft het Surinaamse netwerk gelukkig wel in stand.’
