De laatste vakantieweek is alweer voorbij. Na wat soms als jaren voelde, mag ik na 18 maanden weer richting de fysieke collegebank. Dit zou tot vreugde moeten leiden, maar toch zit ik met een dubbel gevoel.
Even terug naar die 18 maanden. Die hebben we vooral in ons uppie moeten doorbrengen. Het onderwijs stoomde immers op vrijwel het oude tempo door. Ik, en waarschijnlijk velen met mij, willen dus niets minder dan elkaar weer zien, met elkaar over de stoffige stof praten, en memes over de docenten maken. Het kriebelt bij mij, maar er knarst ook wat.
Als student in coronatijd gaat het natuurlijk soms ietsje minder goed. Thuisonderwijs, sociale isolatie, en als kers op de taart een lockdown met avondklok. Dit hakte er wel in, zoals recent CBS-onderzoek aantoont. Sommigen (waaronder ik) zwoegden onder deze omstandigheden tot de laatste week door, en strompelden uiteindelijk de finishlijn der vakantie over. Nu, ongeveer zes weken, later voel ik me wel weer fris, maar - naar mijn gevoel - nog net niet fruitig genoeg om weer verder te zwoegen. De vakantie had wel ietsje langer gemogen.
Het (gematigde) enthousisme is niet het enige wat ik weer mee de collegbanken in neem. Ja, ik heb het ook over koffie; dat hebben we als vanouds nodig. Maar ik heb het eigenlijk over het hete hangijzer: SARS-CoV-2. De meesten onder ons zijn gelukkig gevaccineerd of zijn dat binnenkort. (Hopelijk. Go get your shots. Pretty please) Dat is natuurlijk niets dan prachtig, maar er hangt toch een asteriskje bij.
Er zijn nu in Nederland namelijk zo’n 700.000 mensen die, hoewel gevaccineerd, daardoor niet goed beschermd zijn. Als zuur laagje glazuur over de onderwijsheropening ontwikkelde het virus zich zo dat groepsimmuniteit door vaccinatie bijna niet haalbaar is, of zelfs wiskundig onmogelijk blijkt. Het is een epidemiologisch gegeven dat iedereen uiteindelijk in aanraking komt met het virus. Alleen de manier waarop dit gaat gebeuren wringt.
Het demissionaire kabinet heeft besloten het onderwijs weer volledig open te stellen. Gezien de eerder genoemde mentale gesteldheid van jongeren is dit ook wel nodig. Een halve opening had hierin waarschijnlijk niet gewerkt, maar ik maak me toch zorgen om die 700.000. Het voelt een beetje alsof we weer iets te hard van stapel lopen. Mijn mentale gezondheid tegenover een ander zijn fysieke.
Mijn hoop is in ieder geval dat alle belangrijke lijntjes (het reproductiegetal, de ziekenhuis- en ic-opnames, het percentage jongvolwassenen met een slechte mentale gezondheid, enzovoorts) slechts een neerwaartse trend zullen vertonen, maar ik houd mijn hart vast.
En toch ga ik terug naar campus. Het kriebelt meer dan dat het knarst.
