Hebben jullie de overwinning goed gevierd?
‘Jazeker. Vrijdagavond was er het feest tijdens de huldiging en zaterdag zijn we nog uit eten geweest. Inmiddels zijn de eerste teamleden via Brussel teruggekeerd naar Nederland. Zelf blijf ik nog een aantal dagen in Marokko, om daarna door te reizen naar Zuid-Afrika.’
Hoe kijk je terug op de afgelopen week?
‘Jeetje, even denken. Eigenlijk had de race alles. Het was een nog groter avontuur dan verwacht. Tijdens de race kregen we met bijzondere omstandigheden te maken. Zo sliepen we een avond in de auto’s vanwege een zandstorm en moesten we RED Horizon, onze zonneauto, door ondergelopen wegen zien te loodsen. En natuurlijk de eindoverwinning als kers op de taart: het kon niet beter.’
Wat was jullie succesformule?
‘Onze auto bleef doen wat-ie moest doen, ook in de bergen. We ontwikkelden de motor in eigen beheer. Daardoor kon ons team de zonneauto goed aanpassen aan de omstandigheden in Marokko, waar we te maken kregen met een bergachtig landschap. Dat was een groot voordeel ten opzichte van onze directe concurrenten uit Delft en België.’
Jullie hadden al een flinke voorsprong bij de start van de laatste racedag: was het nog wel spannend?
‘Ja, het bleef echt spannend tot de finishlijn. Er kan altijd last minute iets foutgaan. Toen onze auto in Agadir over de finish kwam, ben ik direct op onze coureur gesprongen. De ontlading was groot.’
Hoe was de organisatie van de race?
‘Het was fantastisch geregeld. Een groot gedeelte van de race kregen we zelfs een politie-escorte. Het leek soms wel alsof iedere politieagent in de omgeving voor ons werd ingezet. Tegenliggers werden zo de berm in gedirigeerd. In aanloop naar de race was er nog wel vervelend nieuws over het vliegverbod van en naar Marokko. We dachten: komt corona nu weer roet in het eten gooien. Maar we vertrouwden er tegelijkertijd op dat de wedstrijd door zou gaan, want iedereen zat al in Marokko. Dat gebeurde gelukkig ook.’
Wat was voor jou het mooiste moment van de race?
‘Op dag twee moesten we een berg over die wij de terror-berg noemden. Toen we de top passeerden, gaf onze raceleider via het communicatiekanaal een compliment aan ons teamlid techniek. Iedereen kon meeluisteren. Dat was een mooi moment. Het gaf een gevoel van trots.’
