Tot in detail kan hij er niet over vertellen. Maar aangezien Sander Smit als netwerkbeheerder zijdelings betrokken was bij de oplevering van CAMPUSNet2, herinnert hij zich de komst van het netwerk in 1999 nog in grote lijnen. Het vijf jaar eerder aangelegde CAMPUSnet raakte door een groter aantal gebruikers en een intensiever gebruik steeds meer overbelast en moeilijker te beveiligen.
Pioniersfase
Door de upgrade ging het netwerk in studentenflats zo’n twintig keer sneller. Tussen de woonblokken dankzij glasvezelverbindingen en zware switches zelfs veertig keer zo snel. Met CAMPUSnet2 groeide de opslagcapaciteit per werkplek naar ‘maar liefst’ 100 Mbit/sec. ‘Het is nu niet meer voor te stellen, maar dat waren destijds grote ontwikkelingen. We zaten in een pioniersfase. Het aanbod dat we hadden was vrij beperkt. Het gebeurde vrij snel dat het internet als het ware op was op de campus’, aldus Smit, tegenwoordig projectmanager bij LISA.
In 1993 beschikte de UT alleen over een modemverbinding met andere universiteiten. Een jaar later volgden de eerste Windowswerkplekken, al was er toen nog nauwelijks netwerkverbinding present. ‘En we kregen de eerste browser: Mosaic. Bij CIV maakten we zelfs de eerste webpagina. Daar bewerkten we een soort UT-plaatje in. Met de kennis van nu zag dat er totaal niet uit natuurlijk.’
LISA, dat destijds nog opereerde onder de naam CIV (Centrum voor Informatievoorziening), kreeg bij de komst van CAMPUSNet2 veel hulp van SNT, Studenten Net Twente. Vooral in de communicatie met studenten. ‘Je merkte in die jaren ook veel twijfel bij medewerkers en studenten. Wat moet je hier nou mee? Is dat wat? Heb je daar wat aan?’
Ferrari
Toch waren veel studenten enthousiast. 'Het is snel, het is snel!', zo vatte Yvo Brevoort, voorzitter van het SNT, de algehele reactie van de meeste campusbewoners samen. Andere studenten waren kritisch. Voor elke campusnetgebruiker gold namelijk een limiet van het maximaal aantal naar zijn computer te downloaden MB’s. 'Vergelijk het met een Ferrari: wat heb je aan zo'n auto als je er maar tien minuten per dag in mag crossen?', vroeg student Albert Brand zich af.
De kosten voor een campusnetaansluiting bedroegen voor studenten vanaf de invoering in 1994 15 gulden per maand, terwijl de kostprijs volgens het CIV ruim 50 gulden per maand bedroeg. ‘Mede om de nieuwe investering te kunnen bekostigen zal het tarief voor een CAMPUSnet2-aansluiting de komende jaren geleidelijk stijgen naar 10 euro per maand in 2002’, liet de UT destijds weten.
Een ontwikkeling uit 2000 maakte volgens Smit nog meer impact dan de lancering van CAMPUSNet2: de komst van WiFi. ‘Daar was ik zelf meer bij betrokken. We beschikten met 650 accesspoints tijdelijk over het grootste wifinetwerk van Europa. Opeens was er van alles mogelijk. De accesspoints waren er zelfs eerder dan dat er laptops waren met WiFI. Wifigebruik werkte toen nog met insteekkaarten’, aldus Smit.
Studenten die geïnteresseerd waren in gebruik van CAMPUSNet2 konden een abonnement afsluiten. ‘Dat bleek alleen enorm veel werk. Daarvoor moesten we een patchkabel aanleggen en dat werden er steeds meer. Met de aanleg van die kabels was je zo de hele middag zoet. Uiteindelijk heeft campushuisvesting alle woningen voorzien van een vaste aansluiting. Dat werkt tot op de dag van vandaag goed.’
