Advertenties, banners, advertorials of een magazine in opdracht maken van. U-Today heeft er een speciale website voor en over: https://www.utoday.nl/advertising-and-services en https://www.utoday.nl/business-and-career. Aandacht in nieuwsmedia is te koop. Een trend die al heel wat jaren – ook in de landelijke media – gaande is en waarin U-Today ten opzichte van andere hogeronderwijsbladen behoorlijk vooruitstrevend is. Regelmatig adviseren wij dan ook collega’s uit den lande hierover.
Dat een advertentie of een banner geen journalistiek nieuws is, snapt de lezer vaak wel. De vormgeving onderscheidt zich duidelijk van een redactioneel verhaal. Daarnaast staat het aangeduid als ‘advertentie’ of ‘banner’. Op onze website is dat volkomen duidelijk: nieuws is nieuws.
Dat is andere koek bij een magazine, zoals wij die regelmatig in opdracht maken voor derde partijen. Neem bijvoorbeeld ECIU Magazine, ITC Magazine of TechMed Magazine. De artikelen zien eruit als ‘echte’ verhalen, en dat zijn ze ook. Het verschil zit ‘m hierin: de redactie krijgt betaald om deze artikelen te schrijven. Wij communiceren daar altijd helder over. In het colofon staat duidelijk vermeld dat het een commerciële uitgave is, in opdracht van partij X. En wat we dan ook niet doen is het logo van U-Today op de cover zetten. Verder is de redactie niet verantwoordelijk voor de inhoud van het betaalde blad, dat is dan de opdrachtgever.
Het is overigens niet zo dat de redactie overal in opdracht over schrijft. We kijken kritisch of de opdracht voor het maken van een special bij ons past, en interessant is voor onze doelgroep. In de praktijk betekent het dat we bijvoorbeeld geen wervende brochureteksten schrijven over opleidingen, maar dat we wel de opleidingsdirecteur interviewen over het nut van de opleiding.
Verder wordt de betaalde content in samenspraak met de opdrachtgever en de redactie bedacht. De werkwijze is journalistiek van insteek, want dat is immers waar wij goed in zijn en waar we voor staan.
De redactieraad van U-Today zit er soms wel eens mee in haar maag. Want waar zit nou precies die grenslijn tussen het journalistieke en het commerciële? Het lijkt of die grens steeds meer wordt opgerekt. Enerzijds is dat correct. Een in opdracht gemaakt magazine lijkt op een journalistieke uitgave van U-Today. De redactie voldoet simpelweg aan een vraag; er is veel behoefte aan dit soort branded content. Het is voor opdrachtgevers – bijvoorbeeld een faculteit – een goede oplossing om uitleg te geven over wat je te bieden hebt. Anderzijds bewaken wij ook een duidelijke grens: de redactie doet niet aan promotie en zal zich nooit onder druk laten zetten in haar onderwerpkeuze.
Dan tot slot, waarom doen we dit eigenlijk? De extra financiële middelen bieden ons de mogelijkheid om ondernemend te zijn. Door bijvoorbeeld een podcast te maken, onze app en website te vernieuwen, videoapparatuur aan te schaffen, gespecialiseerde wetenschapsjournalisten aan te trekken, of om cursussen te volgen. Daarnaast is het maken van betaalde magazines voor ons interessant omdat we eens in een heel ander thema kunnen duiken dan we doorgaans voor onze eigen website doen. En tot slot, we zien het als een stukje (betaalde, dat dan wel) service van U-Today aan de UT-gemeenschap.
We vermarkten onze journalistieke expertise en onze kennis van bladen maken. Dat tast onze onafhankelijkheid niet aan. Sterker nog, het biedt ons de mogelijkheid om nóg dieper door te dringen tot in de haarvaten van de UT, nóg meer waardevolle contacten op te bouwen in de faculteiten en daardoor bovenop het nieuws te zitten.
In onze ogen is daar weinig mis mee, zolang we het maar duidelijk communiceren. Bij deze.
