Merel is een verlegen meisje. Ze begint haar studie econometrie aan de UT (vooruit, ‘TU Enschede’ zoals de instelling genoemd wordt in de film) met een vleugje frisse moed, maar al snel gaan dingen haar meer en meer tegenstaan. Ze kampt met de naweeën van een vernielde relatie, haar projectgroep is op z’n best disfunctioneel te noemen en haar beste vriend heeft meer aandacht voor een ander meisje.
Kortom, genoeg problemen voor de hoofdpersoon in de zestig minuten durende speelfilm. En regisseur Simon Pruijn weet deze problemen vanaf het begin behendig aan elkaar te lijmen. Zijn vlugge montage geeft de film – ondanks het zwaarmoedige thema – een zekere schwung. ‘Goed… Met jou?’ durft zich broos op te stellen, maar weet op de juiste momenten de rug te rechten. Het is dan ook niet moeilijk als toeschouwer om de kwetsbaarheid die je ziet in je armen te sluiten. Of in ieder geval een bemoedigend klopje op de rug te geven.
‘Het is niet moeilijk als toeschouwer om de kwetsbaarheid in je armen te sluiten’
Pruijn weet wat hij in handen heeft en wat hij ermee kan. De regisseur beheerst de benodigde cinematografische handigheidjes. Van pop culture referenties (een imitatie van een bekende scène uit Titanic, maar dan op de IJssel) tot de visioenen die Merel heeft van haar ex. Ondanks dat het een zero budget film is, overstijgt de film zichzelf onomstotelijk in productiewaarde, zeker ook door het prima gebruik van geluid.
Ook weet Pruijn de herkenbaarheid van het Enschedese studentenleven knap te hyperboliseren. Van de voornamelijk virtuele wereld van gamende, sociaal ongemakkelijke nerds tot de infantiele strubbelingen binnen een projectgroep. ‘Goed… Met jou?’ deelt meerdere malen een vergenoegde knipoog uit. Met een gezonde dosis humor – zeker door het gevatte acteerwerk van Yorrick van der Ouw – schijnt de glimlach vaak genoeg door een sluier van melancholie heen.
‘Goed… Met jou?’ deelt meerdere malen een vergenoegde knipoog uit
Niet overal werken de hyperbolen even goed. Sporadisch kent het acteerwerk door wat geforceerde dialogen een terugslag. En Pruijn ontkomt als beginnend filmmaker niet aan (zij het zeldzame) cinematografische schoonheidsfoutjes. Maar ‘Goed… Met jou?’ zakt nooit door de ondergrens heen. Integendeel, het is een uitzonderlijk volwassen productie voor een studententheatervereniging.
Uiteindelijk kun je ‘Goed… Met jou’ niet bepaald een ‘leuke film’ noemen. Maar dat is zonder meer een compliment. Terwijl het verhaal voortkabbelt, breekt de wereld van Merel (oprecht vertolkt door Saxionstudente Tessa Losse) stukje bij beetje af. Met dat hellend vlak toont de film zijn kracht: depressie is een gulzig, veelkoppig monster. Constant op de loer om telkens op je zwakste momenten nog een hap uit je te nemen.
Hoewel het einde zich ietwat overhaast aandient, weet ‘Goed… Met jou?’ van kop tot staart mateloos te intrigeren. De staande ovatie van een goedgevulde Agora-zaal was dan ook meer dan gerechtvaardigd. Dit is een film waar moeite voor is gedaan en dat ogenschijnlijk moeiteloos weet te vertolken. En dat mogen meer mensen zien.
