Els Rommes
Piranha's eten alleen dood vlees
Els Rommes is promovenda in de gender en informatietechnologie en buigt zich over het fenomeen 'digitale stad op internet'. In de vakantie koos zij voor iets tastbaarders dan e-mail en hyperlinks: krokodillen, piranha's en tarantula's. Samen met haar vriend Frank van den Berg (stage- en internationaliseringscoördinator bij de faculteit T&M) stapte zij in het vliegtuig naar Ecuador en de Galapagos-eilanden. Vooral over die eilandengroep is Els enthousiast: 'Het bijzondere is dat de dieren daar geen natuurlijke vijanden kennen. Ze zijn dus ook niet bang voor mensen.' De flink uit de kluiten gewassen Albatrossen aten uit haar hand, vertelt ze. Door hun unieke ligging (op 900 km uit de kust van Ecuador) hebben de eilanden een geïsoleerd eco-systeem. Darwin verrichtte er destijds veel onderzoek en ontwikkelde er zijn evolutietheorie. In Ecuador zelf zwom Rommes nog in het oerwoud, tussen de dolfijnen, krokodillen en piranha's. 'Bang? Ach, de krokodillen zijn er mensschuw door de jacht. En piranha's eten alleen dood vlees.'
Petra Boom
Verboden foto in Bolivia
Petra Boom, tot 1 september voorzitter van de SRD en vierdejaars Bestuurskunde, bezocht Peru en Bolivia. De reis begon in Lima, de hoofdstad van Peru. Vandaar reisde Petra per bus langs de kust, die er in praktijk als een verlaten woestijn uitziet, naar Nazca. Daar zijn reusachtige mysterieuze zandtekeningen te zien van 2500 jaar oud. Het beste te bekijken vanuit een vliegtuigje. Maar dat was haar te link: het sinaasappelkistje met propellor liet ze aan zich voorbijgaan. Via Arequipa ging de reis verder naar Cuzco, eens de hoofdstad van het Incarijk. Vandaaruit werd de reis per trein voorgezet naar Machu Picchu, een Inca tempelstad (waar alleen vrouwen woonden) op een afgeplatte berg temidden van een imposant landschap met diepe valleien en steile bergen. 'Misschien wel het mooiste dat ik in mijn hele leven gezien heb!' In Bolivia bezocht Boom een monolitho uit de Tihuai Nacu cultuur (1500 voor Chr.) en maakte ze een beroemde foto. Een verboden foto, dat wel, want de monolitho was niet voor publiek toegankelijk. Ze waagde het erop, maar moest daarna op de vlucht voor het legertje suppoosten dat haar (vruchteloos) achtervolgde.
Wouter Homan
Beren op de weg in Canada
Wouter Homan, net afgestudeerd in de elektrotechniek, toog met zijn broer naar Canada en pikte en passant een stukje Amerika mee. Met de auto reden ze door de Rocky Mountains op zoek naar de Grizzly Beer. En die vonden ze, in de wegberm, op nog geen tien meter afstand van hun auto. Zwarte beren waren er ook. 'Op een paar honderd meter afstand doen ze (meestal) niks en bovendien zijn ze bang voor mensen.' De stedentrip daarna, langs Vancouver, Toronto, New York en Washington verdrong het natuurschoon ruw. Homan verbaasde zich over de enorme verkeerschaos: 'De mensen toeteren hier eerst voor ze op de rem gaan staan.'
Tjarda Garlick
Slapen tussen de leeuwen
Tjarda Garlick, zesdejaar TBK, zat deze zomer in Kenia voor haar afstudeerproject en knoopte er in groepsverband een maand vakantie aan vast. Met een tot personenbusje omgebouwde truck trok ze door de savannes van Noord-Tanzania. 'Het is een typisch Lion King landschap', aldus Tjarda, 'met droge vlaktes, leeuwen en olifanten.' De nachten bracht Garlick door in een tentje op een zogenaamde 'bush camp'; in de praktijk betekent dat slapen tussen loslopende leeuwen. 'Of ik rustig geslapen heb? Ja hoor, leeuwen houden niet van mensenvlees.' Ze geeft wel toe dat ze toch even aan het idee moest wennen. 'Er was wel een nachtwacht, maar niet om de leeuwen op afstand te houden, maar om de beesten van dichtbij te bekijken. Zolang ze niet uitgehongerd zijn of je hun jongen in gevaar brengt is er niets aan de hand.'
In Kenia bezocht ze het laatste stukje tropisch regenwoud. Aldaar nam ze ook nog bosjesmannen waar, uitgerust met jachtsperen en levend in primitieve lemen hutjes. 'Aapjes kijken', aldus Garlick. 'Er was geen sprake van een gelijkwaardige ontmoeting tussen twee culturen.'
Joan Lurvink
Balanceren boven ravijn
Joan Lurvink, secretaresse van rector magnificus Frans van Vught, trok vijftien dagen met een truckexpeditie door Andalusië, Spanje. De tocht voerde onder andere door de Sierra Nevada, alwaar zij een wandeltocht van twintig kilometer afwerkte. En in de woestijn van Tabernas was het met 40 graden Celsius flink zweten geblazen. Het meest onder de indruk was Joan van de Camino del Rey, een gevaarlijk steil bergpad, in 1921 door een rijke koning aangelegd. Het pad is ernstig in verval geraakt en verboden gebied. Tenminste officeel, de Spaanse autoriteiten hebben het pad nooit echt afgesloten. Wat niet mag is aantrekkelijk. Lurvink en haar reisgenoten waagden de gok. De tocht voerde langs adembenemende afgronden, over halfvergane houten bruggetjes. Balancerend over een balk van amper dertig centimeter breed trotseerde Lurvink de peilloze afgronden.
Nienke Kraeima
Parapenten in Corsica
'Parapenten is ècht vliegen. Het is wel even iets anders dan met een parachute achter een speedboot hangen', aldus derdejaars BSK-studente Nienke Kraeima over haar vakantie in Corsica. Het weer op Corsica is, hoe mooi veelal ook, een onzekere factor. Door de bijzondere ligging van het eiland kunnen in korte tijd zware onweersbuien ontstaan. 'Daar vallen niet zomaar wat druppeltjes uit, nee, van die hele dikke die echt uit elkaar spatten. Het bijbehorende onweer is ook geniaal, vooral in de bergen als je er dicht bij zit', merkte Nienke tijdens een van haar wandeltochten. Bij het parapenten zijn deze onweerswolken levensgevaarlijk, omdat er onder zo'n ding een zeer sterke opwaartse luchtstroom ontstaat, die fataalkan zijn voor parapenters. 'Zo is er ooit een vrouw in zo'n wolk omhooggezogen, tot 12 kilometer hoogte. Ze werd door de bliksem getroffen en stortte neer.' Kraeima en haar vriendin raakten ook onder een dreigend wolkendek verzeild, waarop de mannen van het parapentteam ingrepen en de beide dames veilig lieten landen.
Federiko Krommendijk
Mayapiramides in Mexico
Federiko Krommendijk, medewerker onderzoek bij onderzoeksinstituut CTIT, reisde met twee vrienden naar Mexico, Belize en Guatemala om daar nader kennis te maken met de Mayacultuur. In die landen bestaan zijn nog tienduizend plaatsen waar sporen van de Mayacultuur te vinden zijn: tempels, paleizen en piramides. Krommendijk bezocht in Tikal een bijna dertig meter hoge piramide. 'Het zijn ontzagwekkende en steile bouwwerken. De trap heeft een hellingspercentage van bijna zestig procent!' Beklimming op eigen risico dus. 'Beneden staat standaard een ziekenauto klaar voor het geval er weer 'es iemand naar beneden kukelt', aldus Krommendijk. Toen de Maya's de piramides bouwden beschikten ze reeds over veel kennis van architectuur, wiskunde en astronomie. Ook het wiel was reeds uitgevonden, maar dit kon niet gebruikt worden voor de bouw. 'Dat was heiligschennis; de Maya's waren zonaanbidders en je gaat dan natuurlijk niet met een goddelijke vorm stenen vervoeren.'
Naast hun geloof in de zon geloofden de Maya's in reïncarnatie. Ze waren dan ook niet vies van een offertje. Zelfs in hun sport speelde dit een rol. Ze speelden een balspel waarbij de winnaar aan de goden geofferd werd. 'Dat was voor een Maya het summum, hij keerde dan weer als beter mens op aarde terug', aldus Krommendijk die gewoon weer als zichzelf in Nederland terugkwam.
Egbert van Hattem
Damkampioenschap aardige opwarmer
Egbert van Hattem, werkzaam bij de Wetenschapswinkel, het UT-Nieuws en als damjournalist bij de Volkskrant, spendeerde zijn vrije dagen in Brunssum, achter damborden en -stenen, om precies te zijn. Van Hattem beproefde zijn damkunsten op het Open Nederlands Damkampioenschap. 'Eigenlijk had ik al een tijdje niet meer gespeeld. Dit toernooi was voor mij een mooie gelegenheid om in vorm te komen voor het aanstaande damseizoen.' Van Hattem bevond zich in een internationaal gezelschap van (behalve Nederlanders) Senegalezen, Ivoorkustenaren, Russen en Witrussen. Ook damde hij tegen ene Lewkowicz, een echte Pool dacht Van Hattem. Toen hij na afloop nog even de combinatie doorsprak waarmee hij verloor ontdekte van Hattem dat hij zojuist door een gewone Limburger verslagen was. 'Dat maakte het verlies wel wat zwaarder', aldus Van Hattem. Tijdens zijn negen dagen durende vakantie kampeerde Van Hattem met zijn vriendin in Landgraaf; de avonden vulde hij daar met potjes scrabble. Wie denkt dat de van het dammen vermoeide Van Hattem een gemakkelijke scrabble-prooi was, vergist zich. 'Dammen is heel goed voor de concentratie. Het kleinste foutje is al fataal; je moet dus lange tijd achter elkaar goed bij de les blijven. Dat scherpt de geest, en dat komt je van pas bij je werk, maar ook bij scrabble.'
Warner Kroesen
Beeldhouwers in Zimbabwe
De vakantie van Warner Kroesen, tandarts bij het Medisch Centrum op de UT,heeft zijn oorsprong in een twee jaar geleden op de UT gehouden workshop over Afrikaans beeldhouwen. Kroesen, zelf amateur-beeldhouwer, ontmoette daar Tom Blomefield, een -blijkens de foto, kerstmanachtige Zuid-Afrikaan. Blomefield en zijn twee zwarte collega's, die in hun land van herkomst (Zimbabwe) nauwelijks medische voorzieningen kenden, kropen bij Kroesen in de stoel en lieten de boel eens flink saneren. Zij betaalden in natura: de beelden sieren tot op de dag van vandaag de praktijk van Kroesen. Dit jaar besloot Kroesen, samen met zijn vrouw, Blomefield op te zoeken in zijn eigen omgeving. Hij kwam terecht in Tengenenge, bestaande uit veertig ronde hutjes met een grasdak. 'Een heel bijzonder dorp; er wonen ongeveer veertig gezinnen die zich met niets anders dan beeldhouwen bezighouden. Je weet niet wat je ziet, het hele dorp is één grote beeldentuin, er staan wel twintigduizend beelden.'
De inwoners van Tengenenge wonen op de steengroeve waar ze heel gemakkelijk hun materiaal vandaan halen. Blomefield leeft gewoon samen met de zwarte bevolking, maar heeft wel een aparte status. 'Hij is voor de mensen een soort vaderfiguur, ze hebben veel ontzag voor hem. Dat is ook niet verwonderlijk, omdat Blomefield vijfentwintig jaar geleden de kunstenaarskolonie heeft opgericht, nadat zijn plantage failliet was gegaan. Hij leerde zichzelf en zijn zwarte arbeiders de fijne kneepjes van het beeldhouwen en zo ontstond dit dorp. De start was moeizaam, maar de verkoop begint de laatste jaren goed te lopen. De beelden worden over de hele wereld verkocht.'
Henrik Holland
Bij pa en ma in Singapore
Henrik Holland, vierdejaars electrotechniek bezocht deze zomer zijn ouders die, na eerst twee jaar in China gewoond te hebben, sinds een half jaar in Singapore wonen. 'Singapore is een grote, maar vooral nette en opgeruimde stad.' Het openbare leven maakte op Holland een geregisseerde indruk, maar het is volgens hem nog geen politiestaat: 'Zoveel politie loopt er niet rond, maar met het boete-systeem zorgt de overheid er wel voor dat de mensen zich netjes gedragen. Dat is echt bizar: zo kost het vijfhonderd Singapore dollar (ruim zeshonderd gulden) als je een stukje kauwgom op straat gooit. En wat dacht je dat er gebeurde als je in een natuurpark de aapjes voert? Dat kost vijfduizend dollar! En als je op de luchthaven gesnapt wordt met drugs in je koffer kun je het echt shaken.' Holland maakte ook een uitstapje naar Kuala Lumpur, Maleisië. 'Die stad probeert Singapore na te doen, maar is een stuk rommeliger. Het barst er van de prestigeprojecten: zo zijn de Petronas-towers de hoogste ter wereld (452 meter). Ook bezocht ik daar de grootste Moskee ter wereld.' Is het niet gek dat je ouders zo ver weg wonen? 'In het begin, toen ik net op kamers ging en zij naar China vertrokken was het wel even slikken, maar nu ben ik wel gewend. In de vakantie zoek ik ze meestal op, dat is wel stoer hoor; je bent veel minder toerist en krijgt een beter beeld van hoe die samenleving in elkaar zit. Ik moet wel zeggen dat door het vele verre reizen het speciale 'reisgevoel' er wat af gaat; zo verbaas ik me niet meer zo over dergelijke steden. Tja, dat is wel eens jammer.' Henrik Holland is van plan om straks een half jaar in Singapore te gaan studeren.
Hieronder, van boven naar beneden:
1. Els Rommes op de Galapagoseilanden
2. Tjarda Garlick in Noord-Tanzania
3. Henrik Holland in de grootste Moskee ter wereld in Kuala Lumpur
4. Petra Boom in de monolitho te Tihuai Nacu
