Wat maakt jullie vinding bijzonder?
‘Je hebt twee typen kraakbeen. Het ene type wordt in het lichaam omgezet in bot, terwijl de andere vorm altijd kraakbeen blijft. Tissue-engineers werken al heel lang aan een concept waarbij je in het lab kraakbeen kweekt uit lichaamseigen stamcellen om die vervolgens in het lichaam te implanteren. Wij konden al heel goed kraakbeen maken dat wordt omgezet in bot, maar niet het type dat kraakbeen blijft.’
Hoe is dat nu wel gelukt?
‘We ontdekten dat de zuurstofspanning (de concentratie zuurstof) groot effect heeft op stamcellen. We kweekten kraakbeencellen altijd onder een normale zuurstofspanning van 21 procent. Door ze met speciale incubatoren onder een lagere spanning van 2,5 procent te kweken, krijg je het kraakbeentype dat ook kraakbeen blijft. Die lage zuurstofspanning is een prikkel voor cellen om zichzelf in stand te houden. We zijn de eerste die dit hebben aangetoond.’
Jullie methode bleek succesvol in muizen, maar werkt het ook zo bij mensen?
‘De verwachting is van wel. We hebben de transplantatie in een muis gedaan, maar het waren humane cellen. We werkten met menselijk materiaal. Dat is een goede reden om aan te nemen dat kraakbeen zich in het menselijk lichaam idem dito gedraagt.’
Wat is de volgende stap in het onderzoek?
‘We proberen financiering rond te krijgen om deze methode te testen op een groter proefdier, waarbij we het kraakbeen ook daadwerkelijk in een gewricht kunnen implanteren. Dat zal een konijn of een geit zijn. Dan weten we of we met het gekweekte kraakbeen ook defecten in gewrichten kunnen herstellen.’
En wanneer is de mens aan de beurt?
‘Daar gaan zeker nog een aantal jaren overheen. Het is ons ideaalbeeld om het kraakbeen ook bij de mens in te brengen. Maar er zijn nog wel wat hobbels op de weg. Het is niet niks om iets wat je in het lab hebt gekweekt in een lichaam te implanteren. Maar ons uiteindelijke doel is om met deze methode patiënten te helpen met gewrichtsproblemen.’
