Wat kreeg je mee van de aanslagen?
‘In het stadion hoorden we twee explosies tijdens de wedstrijd, maar we dachten niet aan bommen. We dachten dat fans buiten het stadion dit deden. Toen kreeg ik een bericht over de schietpartijen in het centrum in mijn WhatsApp groep van de uitwisselingsstudenten. Ik was geschokt, maar nog steeds legde ik geen link met de explosies bij het stadion waar ik was. Daarna kreeg ik ook een berichtje van mijn moeder, die vroeg of ik oké was. Via een nieuws app las ik vervolgens steeds meer over de schietpartijen. Ik hoopte toen ook vooral dat niemand van mijn vrienden daarbij was betrokken. Op de wedstrijd kon ik mij al niet meer concentreren. Toen het voetballen was afgelopen werd omgeroepen dat we via bepaalde uitgangen het stadion moesten verlaten. Maar er werd niets gezegd over de aanvallen. En ondanks het verschrikkelijke nieuws, voelde ik geen gevaar op dat moment.’
Wat gebeurde er daarna?
Nadat we het stadion verlieten, veranderde de situatie dramatisch. Plotseling waren er overal beveiligingsmensen, politie en militairen om mensen in bepaalde richtingen te dirigeren. Wij dachten dat dit met de schietpartijen elders in de stad te maken had en wisten niet dat het ook had te maken met de twee explosies die wij hoorden. Toen we richting treinstation liepen, zagen we veel bange mensen. Jonge meisjes en vrouwen waren aan het huilen en veel vaders met kinderen op de armen probeerden het gebied te ontvluchten. Eenmaal aangekomen bij het treinstation hielden een stuk of dertig soldaten de toegangspoort gesloten. Na een minuut of tien wachten werden we doorgelaten. Eenmaal in de trein checkte ik het nieuws op mijn telefoon en pas toen realiseerde ik me wat er echt aan de hand was in de stad.’
Was je bang?
‘Het meest bange moment voor mij was toen de trein stopte op een groot station in het stadscentrum en plotseling een grote groep mensen de trap af kwam rennen om dekking te zoeken in de trein. In de trein raakten veel mensen in paniek, omdat men dacht dat deze groep mensen misschien achtervolgd werd door terroristen. Ik was enorm opgelucht toen de trein begon te rijden. In de trein was de stilte angstaanjagend, de hoofden van de mensen waren gebogen. Iets na middernacht, bereikte ik veilig mijn appartement. Ik besefte ook dat we veel geluk hadden gehad toen ik hoorde dat vlak na ons vertrek alle metro- en treinstations gesloten werden.’
Ken je mensen die erbij betrokken waren of zelfs gewond zijn geraakt?
‘Veel van de mensen die ik ken waren in de buurt van de plekken waar werd geschoten of in het stadion, net als ik. Gelukkig was niemand er direct bij betrokken of gewond geraakt. Voor zover ik weet is er zelfs geen enkele student van mijn universiteit gewond geraakt.’
Hoe is de situatie momenteel in Parijs. En de sfeer?
‘De sfeer is triest. Zaterdag en zondag waren er amper mensen op straat. Gewoonlijk zie je een levendig straatbeeld met rondom vriendelijke mensen. Toen ik zondag mijn boodschappen deed was er zelfs in de supermarkt een beveiliger die de tassen controleerde van iedereen die de winkel binnenkwam. Op weg naar school kom ik elke dag langs de Eiffeltoren. Normaliter is de metro in deze richting vol met mensen en vooral toeristen. Vandaag gingen er maar een paar Parijzenaars met mij op en neer naar het werk.
Nadat ik begin september in Parijs was aangekomen, viel het me op dat er veel groepjes van drie gewapende soldaten de wacht hielden rond de belangrijkste bezienswaardigheden, net als op de luchthaven en de grote stations. Vanaf mijn eerste dag op school moest ik mijn studentenkaart bij de ingang laten zien om binnen te komen, maar na een paar dagen was ik daaraan gewend. Het wekte ook niet het gevoel dat er gevaar dreigde, het was juist gewoon om bij de ingang van een winkelcentrum aan een beveiliger je tas te laten zien als je na school een koffie bij Starbucks wilde drinken.
Vandaag stonden er twee beveiligers voor school en nog twee bij de ingang, die de identiteitspapieren en tassen controleerden. Vooral uitwisselingsstudenten overwegen nu om het semester af te breken en naar huis te gaan.’
Ben je bang om naar buiten te gaan?
‘Hoewel ik zo dicht bij de explosies ben geweest, ben ik niet bang om op pad te gaan. Natuurlijk, de situatie is momenteel verontrustend en de aanslagen zitten nog helemaal in mijn hoofd. Maar als ik buiten op straat ben kan ik alleen maar de pijn van de gezichten van de mensen aflezen, maar ik herken niets dat me de indruk geeft dat ik ergens bang voor moet zijn.
Mijn coördinator van de UT zond me zaterdagmorgen een aardige mail met de mogelijkheid om naar Nederland terug te keren als ik me niet meer veilig zou voelen. En dat zou ik zeker doen als ik bang was om naar buiten te gaan. De docenten op de universiteit en de mensen in de media moedigden ons aan om het dagelijks leven zo snel mogelijk op te pakken om deze verschrikkelijke gebeurtenissen te boven te komen. En dat is wat ik wil.’
Waarom ben je uitgerekend nu in Parijs? Wat studeer je?
‘Ik ben derdejaars bachelorstudent International Business Administration en ik breng mijn buitenlandse stage door bij de Novancia Business School in Parijs.’
