Van den Brink ontwikkelde een elektrochemische microreactor waarmee hij de omzetting van medicijnen in het menselijk lichaam kan nabootsten. Dat is bijzonder, omdat in een microreactor normaliter niet zomaar twee vloeistoffen bij elkaar gebracht kunnen worden om te mengen. Dat lost de onderzoeker op met een universele module, waarin twee cirkelvormige kamers met een verbinding direct naast elkaar liggen. Het roteren van de vloeistof in die kamers levert een versnelde diffusie op.
Deze mixer maakt het voor het eerst mogelijk om biologische processen in een microreactor na te bootsen. Bijvoorbeeld hoe de lever paracetamol verwerkt. De onderzoeker wilde niet alleen die processen in gang brengen, maar ook zien of die oxidatieproducten schadelijk zijn. Dat bleek goed te lukken door ze in de mixer te laten reageren met lichaamseigen eiwitten zoals hemoglobine.
Tot slot maakte Van den Brink de microreactor geschikt voor het opsplitsen van eiwitten. Dat is nodig om ze daarna te identificeren. Normaal gebeurt dat enzymatisch, maar nu kan dat elektrochemisch. Dat gaat sneller en efficiënter. Met de geoptimaliseerde chip lukte dat identificeren goed.
Van den Brinks onderzoek is multidisciplinair. Hij combineert kennis vanuit de elektronica, biologie en chemie. ‘Dat vind ik veel interessanter dan met computers of elektronica bezig zijn’, zegt hij. De onderzoeker wil na zijn postdoc aan de UT een spin-off oprichten voor het ontwikkelen van microfluïdische chips waarmee je bepaalde vormen van kanker kunt diagnosticeren.
Van den Brink won vorige week de I.M. Kolthoffprijs.
