‘What do we want? Climate justice!’ - Climate March Amsterdam
Cold and wet, but also impressive: that is how the UT-students summarized the climate march in Amsterdam. They participated in the march last Sunday afternoon. ‘Think of it as a scream for action. Politicians do not absorb the gravity of the situation.’
Op de vroege zondagmorgen verzamelt een groep studenten zich voor de Spiegel, waar een witte touringcar staat opgesteld. De reis gaat naar de klimaatmars in Amsterdam. Op z’n gemak draait de buschauffeur een shagje. Hij heeft geen haast: zijn bus zit nog lang niet vol. Negen uur was de afspraak, maar de meeste studenten gunnen zichzelf een academisch kwartiertje.
9.00 uur: Pinokkio
Een van de hekkensluiters is Simon de Schaetzen (19). De Atlas-student uit België stapt net op tijd de bus binnen. ‘Allez, gister een party gehad’, vertelt De Schaetzen, nadat hij is neergestreken op een van de stoelen. ‘Ik ben van het podium gesprongen. Vanochtend kon ik nauwelijks lopen. Ik heb een rollator mee ter ondersteuning, we zien wel of het gaat lukken tijdens de mars.’
Hij draagt een bord in zijn hand. Op het karton staat Mark Rutte met een reusachtige Pinokkio-neus afgebeeld. ‘De politiek doet te weinig’, vertelt de jonge Belg. ‘Ze moeten meer ambitie showen. Ik weet ook, het is ontzettend complex, maar volgens mij onderschatten politici de ernst van de situatie. Duurzaamheid is mijn passie. Als ik later aan het werk ga, wil ik mij richten op grote problemen, zoals het klimaat.’
12.00 uur: Stortbuien en windvlagen
Eenmaal in Amsterdam, loopt de groep van zo’n veertig UT-studenten richting De Dam. Dikke regendruppels vallen uit de lucht. Binnen mum van tijd zien de demonstranten eruit alsof ze met hun kleren aan afzwommen voor het B-diploma. Ondanks het gure weer, stroomt het plein vol met tienduizenden mensen. ‘Lopen! Lopen! Lopen!’, schreeuwen ze ongeduldig. Om twee uur klinkt dan eindelijk het startschot voor de mars.
Langzaam beweegt de mensenmassa zich over het Rokin. Johanneke ten Broeke (20) van studentenfractie Ureka loopt mee in de optocht. ‘Ik vind dat de politiek meer moet doen om duurzaamheid te faciliteren. Nu moet je naar vijf verschillende supermarkten om boodschappen zonder plastic te kopen. Wat ik zelf doe voor het klimaat? Ik eet zo weinig mogelijk vlees en probeer zo min mogelijk plastic te gebruiken.’
Als studentenstad is Enschede niet heel activistisch, weet Ten Broeke. ‘De stap om mee te doen aan de klimaatmars in Amsterdam was best groot, merkten we aan de studenten. Zeker voor internationals: zij hebben geen OV en kunnen niet vrij reizen in de trein. Met hulp van de UT hebben we als UReka een bus geregeld om studenten over de streep te trekken.’
Droogte en regenwater
Een van de internationale studenten die meeloopt is Naveen Setty (27). ‘Het verbaast me ontzettend dat er zoveel mensen meedoen. Het weer is vreselijk, echt crazy. Ik hou er niet van om mijn mening op te dringen aan andere mensen, maar met zoveel demonstranten kunnen we een duidelijk signaal afgeven. Ik denk niet dat deze klimaatmars onopgemerkt blijft.’
‘Ik kom zelf uit India en daar merk ik – nog veel sterker dan in Nederland – de effecten van de klimaatverandering. Terwijl we in het natte seizoen worden geteisterd door overstromingen, zijn de droge periodes almaar droger. Dat is een groot probleem, want in India zijn de meeste mensen afhankelijk van regenwater. In de droge periodes ontstaan er grote watertekorten. Ik hoop dat deze klimaatmars zorgt voor een spark, een vonk die iets in gang gaat zetten. Het is aan ons om te laten zien dat we écht geven om het klimaat.’
16.00 uur: De val van het kabinet?
De mars eindigt op het Museumplein. Lieke Horenberg (25) en Elsa Adema (26), beiden masterstudent aan de UT, duiken na de manifestatie snel een café in. ‘Ik wilde eigenlijk nog wat langer op het Museumplein blijven’, vertelt Horenberg. ‘Maar na drie uur in de stromende regen was het gewoon niet langer vol te houden. Ach, het was het allemaal waard. Sommige leuzen kon ik me niet helemaal in vinden, trouwens. Het kabinet afzetten, dat hoeft voor mij niet zo nodig.’
Bij het centraal station staat de bus klaar voor de terugreis. ‘Er waren aardig wat mensen, hè?’, informeert de chauffeur, terwijl de studenten zijn bus instappen. Hij heeft gelijk. Bijna veertigduizend mensen vonden hun weg naar De Dam. ‘Ik denk dat er ruim vijftig UT-studenten waren’, stelt Johanneke van UReka. ‘Daarvan zijn er ongeveer veertig met onze bus meegegaan.’
Rond een uur of acht komt Enschede in zicht. Johanneke pakt de microfoon om de buschauffeur te bedanken en om nog één keer de strijdkreet in te zetten: ‘’What do we want? Climate justice! When do we want it? Now!’’
