Na een dienstverband van ruim veertig jaar is Gert Banis over twee weken officieel geen UT-werknemer meer. Of, zoals hij het zelf heeft uitgerekend: exact 484 maanden had hij in de THT en later de UT dezelfde werkgever.
Dat ging gisterochtend niet ongemerkt voorbij, tot grote verrassing van de bijna-pensionado. ‘We hadden eigenlijk een regulier werkoverleg, mijn laatste. Dus ik had beloofd dat ik zou trakteren’, vertelt Banis. ‘Ineens kwam er een hele stoet mensen binnen, met daarbij TNW-decaan Jennifer Herek. Van haar kreeg ik de Julianapenning.’
Bouwheer
Eigenlijk wilde Banis van zijn afscheid geen groot ding maken. ‘Daarom wilde ik bewust geen receptie, maar een etentje met de mensen met wie ik de afgelopen vijf jaar intensief heb samengewerkt. Maar dit deed wel wat met me, absoluut. Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat deze penning bestond, ik moest het achteraf even googelen. Maar het is extra mooi dat mensen mij hebben voorgedragen bij het college van bestuur. Heel bijzonder.’
Het leeuwendeel van zijn dienstverband bracht Banis door in het Hogedruklab. Hij werkte onder meer bij de toenmalige groep van professor Jan Schuijer, organische materiaalkunde. En Banis was vanaf 2008 bouwheer van het Hogedruklab, toen het gebouw toe was aan een hoognodige opknapbeurt. De afgelopen vijf jaar stonden voor Banis in het teken van de verbouwing van de Technohal tot TechMed Centre, eveneens als bouwheer. ‘Het is nu ook een goed moment om afscheid te nemen, dit project is voor 99 procent klaar.’
Gert Banis (rechts) samen met collega Wim Leppink deze zomer.
Twee rechterhandjes
Morgen is hij nog heel even op de UT, om de laatste dingen op te ruimen en zijn werktelefoon in te leveren. Hoe het is om na vier decennia afscheid te nemen? ‘Een beetje raar’, geeft Banis toe. ‘Vanmorgen liep ik om half 9 in mijn woonplaats Boekelo en ik kwam een paar UT’ers tegen die naar hun werk fietsten. Oh ja, die gaan naar de campus, dacht ik. Mijn geweten zei dat ik ook op de fiets moest springen, maar dat hoefde niet. Het is een wat komische leegte.’
Bang voor het beruchte zwarte gat is Banis absoluut niet. ‘Drie maanden geleden zijn mijn vrouw en ik verhuisd naar een appartement. Daar moet nog een en ander aan gebeuren, maar dat is geen probleem. Ik heb twee rechterhandjes. Ik ben gek op koken, maar ik wil er beter in worden. Dus ik ga meedoen aan een kookcursus voor gevorderden. En ik ben een boek aan het schrijven. Ik heb er al een zevental geschreven, onder andere over het Hogedruklab. De afgelopen tijd heb ik al volop informatie verzameld over het textiel trijp, dus het achtste boek zit al in de pen. In Hengelo zat een trijpweverij en de stof die daar is gemaakt, hangt onder andere in het Vredespaleis in Den Haag en was ook gebruikt in de Titanic. Het schrijven is leuk, maar het mooiste is de weg ernaartoe.’
Banis (links) in het Hogedruklab, na de verbouwing (2015).
