Drie rijen banken met daar omheen nog eens stoelen. De hele woonkamer van Huize Phenix aan de Delistraat zit vol met bezoekers. Er hangen vlaggetjes aan de muur en de drank staat koud: de eerste act van de avond kan beginnen.
Duwen en trekken
De lichten worden gedimd, de muziek begint. Drums. De danseres valt op de grond en kruipt langzaam over de vloer. Dan springt ze de paal in. De zaal is muisstil wanneer ze bovenin aan haar benen hangt.
De danseres is Maud Rietbroek. In 2018 was ze wereldkampioen en het record aan behaalde punten staat zelfs nog steeds op haar naam. Ze is de jongste ooit die in de vrouwencategorie deze prestatie neerzette. Samen met haar trainster Belinda Seine legt ze na haar act een aantal technieken uit. ‘Duwen en trekken met je armen, daar draait het om’, legt Seine uit.
Alle posities krijgen luid geklap en gejoel. De vijf vrouwen van het huis lijken er veel vanaf te weten. ‘We hebben met ze gegeten en een spoedcursus paaldansen gehad’, legt studente biomedische technologie Nina Gesthuizen (21) uit.
Lekker fietsen
In Huize Wuivend Gras aan de Deurningerstraat waait de wind en de regen iedereen naar binnen. De entree doet denken aan een undergroundfeest met een bankstel in de hoek, een verkeersbord aan de muur en rood licht.
Eenmaal door de deur toont de kamer een bonte verzameling van muurschilderingen, posters en vlaggetjes aan de muur. Hoewel er allemaal stoelen zijn, staat iedereen rondom het podium zodra zangeres Kees binnenloopt.
'Buik op slot', 'Alleen ben je het meest'; twee van de nummers die ze speelt. Tussendoor vertelt ze over haar teksten. Al haar nummers vertellen een bijzonder verhaal en zijn elk op hun eigen manier met elkaar verbonden. Het eerste uptempo nummer begint en ze vraagt het publiek om mee te doen. Iedereen zingt uit volle borst: ‘lekker fietsen, lekker fietsen!’
Blootstellen
‘Pak een plankie, wat papier en wat stiften’, zegt kunstenaar Willum Geerts als de bezoekers Huize Buurman & Buurman aan de Hoogstraat binnenlopen. Iets bijzonders staat te gebeuren. De lichten zijn gedoofd en op de muur schijnt een fel licht. ‘Het is een interactieve voorstelling’, legt Geerts uit. ‘Hoe we kunnen omgaan met de sensory overload waaraan we tegenwoordig worden blootgesteld. Dit is een positieve benadering ervan.’
De zaal zit vol. Iedereen heeft een stoel en kijkt naar de projectie op de muur met op hun schoot een houten tekenbord met een papier en wat stiften. Dan loopt naaktmodel Marcel de kamer in. Hij staat strak tegen de muur aan en maakt langzame bewegingen terwijl kunstenaar Geerts de bezoekers uitnodigt mee te tekenen.
De uil van Minerva
Achter hem verschijnen twee projecties van acteur Gene Wilder in zijn rol als Willy Wonka. ‘You have won!’, klinkt het door de speakers terwijl Marcel een triomfantelijke beweging maakt met zijn vuist in de lucht. ‘You lose’, klinkt het al snel erna en Marcel neemt verslagen plaats op de stoel. Alle bezoekers tekenen de posities na. In één vloeiende beweging.
Na het opzeggen van de overwinningsspeech van Thierry Baudet (‘De uil van Minerva!’) en het maken van een eigen soundtrack, vraagt Geerts de groep: ‘Shall we leave with a bang?’. Hij gaat naast Marcel staan en blaast een ballon op. De studenten stoppen hun vingers in hun oren. De ballon houdt het lang vol, maar knalt dan toch uiteen. Een groot applaus volgt.
