De Ventoux, ook wel bekend als de ‘kale berg’ en de ‘Reus van de Provence’, is een berg die op de bucketlist staat van menig amateurwielrenner. Ergens tussen vrees en eerzucht hopen ze zich ooit een weg omhoog te hijsen door het haast surrealistische maanlandschap. Jan Willem Polderman (66) is al bekend met die ervaring – tot drie keer toe zelfs. ‘Maar ik heb nog nooit driemaal op één dag de berg beklommen. Ik heb zelfs nog nooit zoveel hoogtemeters op een dag gefietst. Ja, het wordt absoluut een loodzware uitdaging.’
Op 9 juni doet Polderman mee aan de Tour du ALS. In zijn geval in de ‘Malloot’-categorie, de zwaarste die Tour du ALS aanbiedt. Polderman probeert vanuit drie kanten de Ventoux te beklimmen – en weer af te dalen. Een afstand van 150 kilometer, met zo’n 4600 hoogtemeters. ‘Wat de beklimming zo zwaar maakt, is vooral de lengte: 21 kilometer per keer met lange stukken van gemiddeld zo’n 10 procent stijging.’
Tom Mulder
Polderman heeft een speciale beweegreden om de kale berg te bedwingen voor het goede doel. Voormalig UT-collega Tom Mulder overleed eind 2020 aan de gevolgen van ALS. ‘Het overlijden van Tom kun je zeker een trigger voor mijn deelname noemen. Ik had bij de invoering van het Twents Onderwijs Model veel met Tom te maken, toen was ik opleidingsdirecteur van Applied Mathematics. Het mooie van Tom was dat hij zich heel goed kon verplaatsen in andermans situatie. Terwijl wij als opleiding zoekende waren hoe we dit nieuwe onderwijsmodel konden toepassen en we veel gesprekken hadden met hem, werd hij nooit dogmatisch.’
'Het nare van ALS is dat iemand geestelijk ontzettend goed blijft, maar ondertussen fysiek volledig gesloopt wordt'
Uit zijn vele interacties met Mulder groeide ook een vriendschap, vertelt Polderman. ‘Ik ben een aantal keer samen met collega’s Heleen Miedema, Irene Visscher-Voerman en Marjolein Dohmen-Janssen bij hem op bezoek geweest in Zwolle. Zelfs toen hij slechts nog via een iPad kon communiceren, was hij nog even welbespraakt, humoristisch en gezellig. En bovenal ontzettend scherp; je kon hem inhoudelijke vragen stellen over bijvoorbeeld examencommissies en dan kwam hij later met een doorwrocht antwoord. Het nare van ALS is dat iemand geestelijk ontzettend goed blijft, maar ondertussen fysiek volledig gesloopt wordt.’
Onderzoek en geld nodig
Dat zag Polderman ook afgelopen week, bij de introductiebijeenkomst van Tour du ALS in Ede. ‘Er waren patiënten in verschillende stadia van de ziekte aanwezig. In Nederland leven 1500 mensen met ALS. Elk jaar overlijden er ongeveer vijfhonderd ALS patiënten. Veel mensen krijgen er dus in hun directe omgeving mee te maken. Ik kwam toevallig bij de bijeenkomst een andere UT’er tegen, Ruben Hoeksma, docent bij wiskunde. Hij gaat de Tour du ALS fietsen voor zijn vader.’
Voor de strijd tegen de zenuw/spierziekte is veel onderzoek en geld nodig, stelt Polderman. ‘Het mechanisme dat de ziekte veroorzaakt is ontzettend complex en grotendeels onbegrepen. Er gloort wat hoop in de ontwikkelingen van medicatie, maar dat bevindt zich allemaal nog in het prilste stadium. Ik wil graag geld inzamelen via de Tour du ALS – en gelukkig helpen Marjolein, Irene en Heleen mij met de fondsenwerving.’
Haat-liefdeverhouding
Polderman is nu volop in voorbereiding op zijn drievoudige beklimming van de Mont Ventoux. ‘Al loop ik nu wel tegen een lichte trainingsachterstand aan, omdat ik net voor Pasen covid-19 had. Het lastige is niet zozeer het aantal kilometers, maar om al die hoogtemeters aan te kunnen. Ik train nu, naast het fietsen in de Limburgse heuvels, vooral veel thuis op de Tacx (een indoor fietstrainer, red.). Dat is stomvervelend, maar de enige manier om de hoogtemeters enigszins te simuleren, met zo weinig hooggebergte hier in de buurt.’
Hij heeft er vertrouwen in dat hij minstens twee van de drie beklimmingen gaat halen. Of een derde keer ook lukt, moet Polderman tijdens de dag zien. ‘Ik heb een haat-liefdeverhouding met het fietsen in de bergen. Het is enerzijds afzien, maar dat is ook weer genieten, zeker in bijzondere landschappen. Ik ben niet bijzonder goed in klimmen, moet ook vooral mijn eigen – matige – tempo vinden en zien te houden, op mijn eigen verzet - 34x34 voor de kenners. Ik ben beter in afdalen en zie de afdalingen dan ook als beloning voor de geleverde inspanning.’
