Liefde voor het Engelse voetbal bleek een verkapte vereiste voor de meer dan vijftig mensen die zich inschreven voor de trip van de personeelsvereniging. UT’ers en introducees, jong en oud, dienden zich vrijdagochtend namelijk in alle vroegte te melden voor gebouw de Spiegel. Zeg maar gerust; in het holst van de nacht. De bus vertrok stipt 4.30 uur ‘en wacht op niemand’, waarschuwde UT-Kring-voorzitter Dirk de Groot vooraf. Met effect, want op een verder desolate campus waren alle Engelandgangers keurig op tijd. Het voertuig was Enschede echter nog niet uit, of bij de meeste inzittenden gingen de luiken nog even dicht voor een paar uurtjes extra slaap.
‘Dit is toch even wat anders dan ons complex bij Vogido’
Tottenham Hotspur
Na een flinke tocht - in Calais was zo’n tweeënhalf uur geduld nodig voordat de ferry vertrok - kwam de bus vrijdag aan het einde van de middag aan in London Stratford. De wijk, in het oosten van Londen, diende in 2012 als epicentrum voor de Olympische Spelen. Het officiële programma startte zaterdagochtend, toen het UT-gezelschap naar het splinternieuwe stadion (kosten ruim 1 miljard Britse pond) van Tottenham Hotspur werd gebracht in Londen-Noord. Daar vielen de aanwezigen van de ene in de andere verbazing. Over het contrast tussen de pracht en praal van de arena en de verpauperde buurt bijvoorbeeld. Wat tijdens de tour vooral indruk maakte, was de grandeur van het nieuwe stadion, met het veld zo glad als een biljartlaken, de enorme tribunes en de luxe catacomben. ‘Dit is toch even wat anders dan ons complex bij Vogido’, merkte een Enschedese UT’er scherp op.
In het stadion van Tottenham Hotspur.
Een gedeelte van het gezelschap bezocht zaterdagmiddag al een wedstrijd, die tussen Millwall en Cardiff City. Daarvoor werd na een stukje sightseeing de Theems overgestoken, want het stadion van Millwall ligt sinds jaar en dag in de wijk Bermondsey. De rauwe volksclub is van en voor Londense dokwerkers en heeft wereldwijd geen al te beste reputatie. Lijfspreuk van de fans: ‘No one likes us, we don’t care’.
Op de pint die de combideal compleet maakte, was zoals tijdens het hele weekend geen schuimkraag te bekennen
UT’ers keken dan ook de ogen uit rondom stadion The Den. De een bekeek de niet zo hartelijke ontvangst van de bussen met uitfans uit Cardiff, een ander waagde zich aan een Fish and Chips uit een container die dienst deed als kantine. De chips bleken een paar minuten te snel uit de frituur gehaald, de fish net iets te laat. Op de pint die de combideal compleet maakte, was zoals tijdens het hele weekend geen schuimkraag te bekennen.
In Millwall-stadion The Den.
Dramatisch spel
Het hoogtepunt van de trip werd bewaard voor de zondag. Althans, de wedstrijd van West Ham United tegen stadsgenoot Fulham moest dat worden. In een uitverkocht London Stadium – waar Usain Bolt op de Spelen van 2012 de 100 meter liep in 9.63 seconde - waren ruim vijftig tickets vrijgehouden voor de UT-Kring. Een enkeling poogde bij de opkomst van de spelers mee te zingen met het bekendste clublied van Engeland: I'm Forever Blowing Bubbles. Het duel stelde helaas flink teleur, de thuisclub verloor kansloos met 0-2 in een sfeerloos stadion, maar er viel genoeg te zien in het immense bouwwerk, waar meer dan 60 duizend Hammers wegkwijnden bij het dramatische spel van de thuisclub.
Het grootste deel van gezelschap koos er net als de meeste thuisfans voor om het duel al iets voor het eindsignaal te verlaten. Er wachtte immers nog een lange terugreis en de UT’ers hoopten in de busreis richting Dover nog een glimp op te vangen van de wedstrijd van FC Twente. Maandagochtend draaide de bus tegen 5.00 uur de campus weer op. De ene inzittende – die met een roostervrije dag of snipperdag – gelukkiger dan de ander, die zich een paar uur later weer mocht melden op de campus om sterke anekdotes te delen over een Londens voetbalweekend.
Links: een rondleiding bij Tottenham Hotspur. Rechts: op de tribunes bij West Ham United.
