Hoe lang werk je al op de UT?
‘Per aanstaande april 25 jaar. Daarvoor werkte ik al een jaartje of tien bij Thales, eerst als administratief medewerker en later als beveiligingsbeambte. Ik was op beide afdelingen de enige vrouw, trouwens. Dat zag ik gister nog op een oude foto, stond ik daar tussen 23 mannen. Als beveiliger was ik ook hondengeleider, dan gingen we ’s nachts op patrouille langs vijf buitenposten. Nee, ik ben niet in spannende situaties beland. Er probeerde in die tijd wel een beroepsdemonstrant in te breken, maar dat was buiten mijn eigen dienst om. Stiekem wel een beetje jammer, achteraf gezien.’
Wat voor werkzaamheden heb je op de campus?
‘De eerste paar jaar zat ik achter de servicedesk van de Vrijhof. Daarna werd ik verantwoordelijk voor de reserveringen in het Sportcentrum, maar ik ben altijd met één been in de Vrijhof gebleven. Eén dag in de week regelde ik namelijk ook de reserveringen hier. Sinds tweeënhalf jaar doe ik alle reserveringen bij Culture & Events. We hebben maar liefst vijftien cultuurverenigingen, dus het is passen en meten om iedereen plek te geven. Het is ook oppassen dat je niemand voortrekt. Daar ben ik heel strak en duidelijk in: gelijke monniken, gelijke kappen.’
Wat vind je het leukst aan je baan?
‘Joh, ik heb het leukste baantje van de UT. Geen dag is hetzelfde. Ik doe niet alleen de reserveringen, maar ondersteun ook mijn collega Joke Sanchez met de cursusadministratie. Ik ken Joke al sinds mijn veertiende. Sinds jaar en dag werken we op één kamer, wonen vlakbij elkaar en pasten vroeger zelfs op elkaars kinderen. Dat het echt mensenwerk is, vind ik het leukste. Of ik nou koffiebekers uitdeel vanuit een bakfiets bij de Kick-In of aan de kassa sta bij theatervoorstellingen ’s avonds. Thuis zijn ze al lang blij als ik een avondje weg ben. Dan is het wat rustiger, haha.’
Hoe is verder het leven thuis?
‘Goed! Ik ben al 27 jaar getrouwd met Hugo. We leerden elkaar op de beveiliging kennen bij Thales. We wonen al jaren in Ootmarsum, met een dochter van 25 en zoon van 23. Nee, we zijn er niet geboren en getogen. Integreren doe je zelf. Ik koos er meteen voor om de ouderraad in te stappen van de basisschool. Toen de kinderen eenmaal van school af waren, werd ik secretaris bij stichting de Zonnebloem in Ootmarsum. Ook was ik zestien jaar lang voorzitter van de psoriasisvereninging Oost-Nederland, maar ben daar mee gestopt vanwege een fusie.’
Wat doe je nu graag naast je werk?
‘Ik ga iedere woensdagochtend naar Tubbergen, om te zwemmen samen met een bejaardenclubje. De gemiddelde leeftijd ligt ruim boven de 65-plus, maar dat maakt me niks uit. Soms gaat mijn dochter ook mee. Het water is heerlijk warm en de oefeningen zijn heel fijn, allemaal gericht op stabiliteit. Het leukste is het gezellige gekeuvel achteraf. Een kopje koffie erbij en een stukje taart. Alles wat er is af gesport, komt er dan net zo hard weer aan.’
Je werkt bij Cultuur en woont in kunststad Ootmarsum. Ben je erg van de cultuur?
‘Eigenlijk totaal niet. Maar dat verandert steeds meer. Sinds dit jaar ben ik lid van de Kunstkring Ootmarsum, die allerlei lezingen organiseert. De eerste waar ik was ging over de Bauhaus-stijl en was ontzettend interessant. De kennis die ik opdoe probeer ik ook mee te nemen naar mijn werk. En vorige week ben ik toevallig nog naar de opera geweest, collega Tineke Grootenboer had nog vrijkaartjes voor Il barbiere di Siviglia. Heel toegankelijk, helemaal prachtig!’
Wat vind je het belangrijkst in het leven?
‘Gezondheid. Als je gezond bent, heb je duizend wensen. Als je ziek bent, heb je er maar één. Mijn man heeft psoriasis. En bij mij werd afgelopen februari baarmoederkanker geconstateerd. Ja, het gaat weer helemaal goed. Ik doe er ook niet ingewikkeld over, sta hartstikke positief in het leven. Ik weet dat de ziekte in mijn familie zit, dus toen ik begin dit jaar bij de dokter was voor een afspraak, heb ik hem gevraagd om erop te letten. Wat bleek, het zat nog in een heel vroeg stadium. En hij zei dat het hem nooit was opgevallen, als ik er niet zelf over begonnen was. Ik kon het trouwens vier weken na de operatie niet laten om weer te gaan werken, ik verveelde me dood thuis en ik miste mijn werk.’
De mooiste plek op de campus?
‘Ik wandel iedere dinsdagmiddag met een groepje een uurtje op en buiten de campus. Dan maak ik ook veel foto’s, die ik deel via Facebook. Nieuwe wandelaars zijn altijd welkom, we vertrekken stipt om 12.30 uur in de hal van het Sportcentrum. De Vrijhof heeft wel mijn hart gestolen. Ik ken het gebouw van binnen en van buiten. Het heeft gewoon iets kneuterigs en gezelligs. En ’s avonds komt de Vrijhof pas echt tot leven.’
Tot slot, wat staat er nog op je bucketlist?
‘Hugo en ik zijn dol op vakantie. In 2014 kwam al een wens uit toen we vier weken lang naar Indonesië gingen. Zijn ouders komen daar namelijk vandaan en we hebben zelfs nog hun huisje gevonden. Maar als ik de kans zou krijgen om tijdig te stoppen met werken – daar moeten ze trouwens nog eens een regeling op bedenken – dan zou ik voor mijn part het liefst naar Malta emigreren. Het is daar zo ontspannen en mooi. Ik ben dol op werken, maar ik zou het geen straf vinden om lekker te niksen op Malta.’
