Vlak voor de zomervakantie hakte Irene Visscher-Voerman een belangrijke knoop door. Die ene vacature op de Hogeschool Saxion – subtiel door een vriend op gewezen – kon ze niet langer negeren. Want in die vacature kwam precies alles samen wat ze leuk en uitdagend vindt: een eigen lectoraat op het gebied van innovatief en effectief onderwijs. Dus solliciteerde ze. En kreeg ze de baan.
Carrièrestap
‘Ik kan hier weer een stukje onderzoek oppakken, maar zal ook onderwijs geven en een dag in de week opleidingsdirecteur zijn. Vooral die combinatie spreekt me erg aan’, verklaart ze haar move naar Saxion. ‘Eigenlijk ga ik alles combineren wat ik ooit ook aan de UT deed en leuk vond, hoewel ik de laatste jaren meer managementtaken had, waar ik overigens ook van genoot.’ Een carrièrestap? ‘Daar denk ik zelf niet zo over na. Alle dingen die ik tot dusver in mijn loopbaan ondernam, deed ik omdat ik me daar goed bij voelde.’
Desalniettemin was het geen gemakkelijke beslissing om de UT achter zich te laten, geeft ze toe. ‘Ik vind het heel moeilijk om weg te gaan, ook al weet ik dat deze nieuwe baan mij zal verrijken. Ook voor mijn collega’s kwam de boodschap erg onverwacht. Na 24 jaar UT, is het zo vanzelfsprekend dat je er bent. Zo voel ik dat zelf ook met bepaalde mensen.’
Huize Visscher
Daar komt bij dat haar oudste dochter net dit collegejaar is begonnen aan een studie technische geneeskunde aan de UT. ‘Dat had ik best graag van dichtbij willen volgen.’ Volgens de onderwijskundige was het overigens écht de keuze van haar dochter om naar de UT te gaan. Huize Visscher ademt namelijk behoorlijk de UT. Echtgenoot Klaasjan Visscher is onderzoeker en docent bij de faculteit BMS en ATLAS. Samen hebben ze vijf kinderen. ‘Die horen aan de eettafel natuurlijk heel wat over de UT’, lacht ze. ‘Maar mijn dochter heeft zich daar niet door laten leiden en koos zelf voor de sfeer van de campus én de opleiding die haar aansprak. Niet omdat haar ouders er werken.’
'Aan de eettafel horen de kinderen heel wat over de UT'
‘Ik kan nog die emotie voelen’
Visscher-Voerman heeft hart voor onderwijs. ‘Nog net iets meer dan voor onderzoek’. Niet voor niets won ze een keer de onderwijskundeprijs (in 1999 en 2004, red.) én de centrale UT-onderwijsprijs (1999, red.). Heel moeilijk vond ze het dan ook, toen het college van bestuur besloot om in 2012 de stekker uit de bachelor toegepaste onderwijskunde te trekken. Zelf was ze destijds opleidingsdirecteur. ‘Als ik daar over praat, kan ik nu nog die emoties voelen. Ja, we waren een kleine opleiding, maar zeker niet de opleiding die het meeste verlies draaide. En als je terugkijkt, was het eigenlijk ook raar dat juist die opleiding werd afgeschaft aan de vooravond van de invoering en ontwikkeling van TOM. Want juist bij toegepaste onderwijskunde zat alle kennis en knowhow die we nu voor de onderwijsvernieuwing nodig hebben.’
Topopleiding
Dat bleek ook wel toen in 2011 de bacheloropleiding Educational Design, Management & Media in de Keuzegids het predicaat ‘topopleiding’ kreeg. Visscher-Voerman is dan opleidingsdirecteur en natuurlijk trots. ‘Ik kijk daar absoluut als een van de hoogtepunten in mijn UT-tijd op terug.’
Toch twijfelde ze niet toen het CvB haar vroeg om het TOM-onderwijs met een kleine groep deskundigen te komen inrichten. ‘In die tijd werden de contouren van TOM al langzaam zichtbaar. Het proces was al in gang gezet. Ik onderhield de lijnen met de opleidingsdirecteuren.’ Ja, ze was zelf direct enthousiast over TOM. ‘De voordelen van werken binnen projectonderwijs had ik al in de praktijk bij onderwijskunde meegemaakt. Maar vooral ook hoe dat studenten motiveerde, en hoe ze problemen leerden aanpakken. Ik zag dat dit werkte, maar ook dat het heel erg paste bij de UT: pionieren en ondernemen. Ik vind dat zelf ontzettend mooi. De UT heeft als jonge universiteit altijd voorop gelopen als het gaat om innovatief onderwijs. Met TOM kwam dat weer terug.’
'De UT heeft altijd voorop gelopen als het gaat om innovatief onderwijs. Met TOM kwam dat weer terug'
Bewondering
Die boodschap draagt ze ook nu, in haar laatste dagen op de UT, nog graag uit. Zo was de onderwijsexpert vorige week nog op een conferentie in Portugal om te vertellen over TOM. ‘Ik merk dat wij binnen de internationale onderwijswereld bewondering oogsten. Als ik kom vertellen over ons onderwijsmodel, hangen de mensen aan mijn lippen.’
Dat er - zeker in de eerste jaren – ook veel kritiek was op TOM, heeft overigens nooit haar geloof in het onderwijsmodel aan het wankelen gebracht. ‘En geloof me, ik ben op plekken geweest waar veel negativiteit hierover heerste.’ Die kritiek zat ‘m volgens Visscher-Voerman vooral in het gevoel bij veel docenten dat er zomaar iets over ze werd uitgestort. En dat ze daar maar mee moesten dealen. ‘ Ik denk dat we nu pas goed beseffen hoe groot het beroep is dat TOM doet op de onderwijskundige ontwerpvaardigheden van docenten, Het was een enorm project. Van te voren konden wij niet alles bedenken wat er mis zou kunnen gaan. En hoewel ik zelf altijd ruimte voor verbetering blijf zien, vind ik dat we als UT meer trots zouden moeten uitstralen op wat er bereikt is. De positieve feedback die we van buiten terugkrijgen rechtvaardigt dat.’
In grote contouren staat TOM, is haar mening. Maar zijn er op didactisch vlak nog stappen te zetten. Zoals rondom het concept Student Driven Learning, waarbij studenten zelf aangeven wat ze leren, hoe en wanneer. Verder hoopt ze ook dat na al die jaren inzet voor vernieuwend onderwijs, niet opeens alle aandacht uit zal gaan naar onderzoek. ‘Want er blijft ruimte om het onderwijs te verbeteren. En het zou mooi zijn als de UT voorloper blijft op het gebied van innovatief onderwijs.’
Kans grijpen
Haar dochter, kersverse eerstejaars student technische geneeskunde, zal ze met belangstelling blijven volgen. Ook al is de afstand vanuit Saxion iets groter straks. ‘Ik ga haar heus niet uithoren. Maar het is voor mij natuurlijk heel interessant om meer vanuit ouderperspectief tegen onderwijs aan te kijken.’
En wie weet, wat haar functie nog voor samenwerking met de UT oplevert. Wat dat betreft is het onderwijs aan de Drienerlolaan nog geen afgesloten hoofdstuk. ‘Soms doet zich een kans voor, en als je daar open voor staat moet je ‘m grijpen.’
