‘Oh, dit is echt niets voor mij’, met die woorden ontvangt Elly Reimerink haar bezoek in de kantoortuin van Novel-T in The Gallery. ‘Laat mij maar achter de schermen werken, ik hoef niet zo nodig in de spotlight.’
Maar 45 jaar UT, dat kan niet ongemerkt voorbijgaan, vindt ze zelf ook. ‘Ja, ik had jullie telefoontje wel verwacht. Het is natuurlijk ook een hele tijd. Toen ik begon, in 1973, werkten we nog op bakbeesten van typemachines. Ik was erbij toen de UT een van de eerste computers aanschafte, een DEC-10systeem. Die naam weet ik nog, omdat ik de vergadering van de Raad voor Rekenapparatuur notuleerde. Maar een paar mensen konden op dat apparaat werken.’
‘Zo ging dat toen’
Reimerink werkt in The Gallery, tussen de mensen van Novel-T. Daar zit ook de Wetenschapswinkel waar ze sinds 1994 in dienst is. ‘En daarvoor werkte ik bij het Centre for Advanced Education’, zegt ze. ‘Dat was best een drukke baan. We ondersteunden vakgroepen die bijvoorbeeld een cursus organiseerden voor mensen buiten de UT. Ik was best vaak ’s avonds bezig en dat beviel me met een peuter thuis steeds minder. Aan de toenmalig personeelsfunctionaris Sjaak Swets vroeg ik of er niet een iets rustigere baan was. Die was er bij de Wetenschapswinkel. Zo ging dat toen.’
'Ik heb nooit afstand gevoeld, heb me zeer gewaardeerd gevoeld om wie ik ben.’
Ze heeft het al die tijd enorm naar d’r zin gehad op de UT. Vooral ook bij de Wetenschapswinkel, waar ze het mkb en non-profitorganisaties met innovatievragen koppelt aan studenten en onderzoekers. ‘Dat contact met mensen spreekt me het meeste aan’, zegt ze. En dat is ook meteen de manier hoe ze zich de UT zal herinneren. ‘We zijn gegroeid, maar eerder kende je praktisch iedereen. Je kwam elkaar tegen in de mensa, sprak collega’s tijdens de Dies of de Bata. Ik heb nooit afstand gevoeld, heb me zeer gewaardeerd gevoeld om wie ik ben.’
Ze denkt bijvoorbeeld aan de inmiddels overleden hoogleraar theoretische natuurkunde Wim Caspers. Reimerink was zijn secretaresse. ‘Dat was zo’n erudiete man, echt een wetenschapper. Dingen uit de gewone wereld, zoals een kop koffie zetten, dat kon hij gewoon niet. Daar hielp ik hem mee. Prachtig waren de avonden dat we bij hem thuis in Boekelo waren uitgenodigd. Dan speelde hij met een klein kamerorkest muziek. Toen mijn zoon Jules werd geboren, kwam hij bij ons thuis. Zijn vrouw had een donkerblauw truitje gebreid.’
En ze zal haar huidige leidinggevende, Egbert van Hattem, missen. ‘We werken al zó lang samen, hebben lief en leed gedeeld’, zegt Reimerink. ‘Dat krijg je natuurlijk in een klein team, met drie vaste medewerkers. Hij was er in moeilijke periodes, steunde me toen mijn broer een kleine tien jaar geleden overleed. Dan word je meer dan alleen collega’s.’
Sparren over de beeldschermen
Zeven jaar geleden verhuisde de Wetenschapswinkel naar The Gallery. ‘Daarvoor zaten we in de Bastille en weer daarvoor in de Vrijhof’, zegt Reimerink. ‘Ik had altijd een kantoor voor mezelf, dus het was even wennen in een kantoortuin. Maar, die omslag maakte ik. Het is ook wel praktisch om af en toe even te sparren over de beeldschermen.’
In haar 45 jaar UT maakte ze veel van die omslagen mee. En nu, met de voortschrijdende internationalisering van de campus, vindt ze het een mooi moment om ermee te stoppen. ‘De Wetenschapswinkel verandert in Science Shop Twente. Mijn functie als medewerker zal wel iets worden als front office employee. Ik heb er niets op tegen, maar merk dat ik geen zin heb om me nog een keer aan te passen. Het is tijd voor een opvolger.’
‘De mensen met wie ik heb gewerkt, maken voor mij de UT'
Voor het zwarte pensioengat is ze niet bang. ‘Ik heb nog een enorme stapel boeken liggen’, zegt Reimerink. 'Of ik ga een eind wandelen, fietsen of meer schilderen. In de weekeinden zit ik op de tribune bij VFL Osnabrück, waar mijn zoon voetbalt. Na wat omzwervingen als profvoetballer heeft hij zich met zijn vriendin in onze woonplaats Oldenzaal gesetteld. Mijn kleindochter Chloé van drie woont daarmee om de hoek bij mij en mijn man Ben. Daar kan ik ook wat meer gaan oppassen.’
Het afscheid van de UT, is voor Reimerink ook echt een afscheid. ‘Nee, bij seniorenvereniging GEWIS zal je me niet snel treffen’, zegt ze. ‘De mensen met wie ik heb gewerkt, maken voor mij de UT. Een aantal daarvan zal ik zeker nog blijven zien. Maar verder is het na 45 jaar echt mooi geweest zo.’
