Tijdens de voorjaarsvakantie in 2013 kreeg Joël Gugler (26), toen nog bachelorstudent Business & IT, een ingeving. ‘Een canvas van de Eiffeltoren hing boven mijn bed, maar ik was nog nooit in Parijs geweest. Ik had nog nooit gelift of gecouchsurft. Ik kreeg het low budget-reisvirus te pakken. Liften werd en is mijn leven en de eerste halte was de Franse hoofdstad.’
'Ik leerde mensen te accepteren zoals ze zijn'
Sindsdien is Gugler in bijna vijftig verschillende landen geweest. Soms met amper genoeg geld op zak voor een big mac. ‘In Irak had ik nog vijf euro op zak en liftte terug naar Duitsland, via Turkije en Zuidoost-Europa. Hoe? Geloof me, mensen zijn ontzettend aardig. Diep vanbinnen is iedereen superlief. En ik geloof in het principe van kindness meets kindness; als je iemand niet aardig vindt, ken je diegene niet goed genoeg. Soms moet je dieper graven om de goedheid in mensen te vinden.’
Waarom hij daar zo naar op zoek is? Gugler noemt het een zoektocht naar de waarheid. ‘Iedereen heeft zijn eigen verhaal, expertises en waarheden. Misschien ben ik een beetje doorgeslagen in mijn zoektocht, maar ik heb geleerd dat de wereld veel complexer en genuanceerder in elkaar zit dan we denken. Als ik lift, kom ik écht iedereen tegen – van zwervers tot multimiljonairs. In alle gesprekken die ik had, leerde ik om niet te snel een oordeel klaar te hebben. De wereld is allesbehalve zwart-wit. Ik leerde mensen te accepteren zoals ze zijn. Je kunt veel uit studieboeken halen, maar dat menselijke en sociale gedeelte staat er nooit in.’
‘Je bent een-op-een in zo’n auto, dat maakt het soms heel intens’
Thuis-thuis
Zijn reislust bracht hem onder meer naar Iran en Irak, waar hij sprak met Koerdische strijders. ‘Dan kom je erachter dat geen enkele berichtgeving objectief is.’ En naar de Verenigde Staten, waar hij duizenden kilometers meereed met een oorlogsveteraan die wilde ‘ontsnappen’ aan zijn posttraumatische stresstoornis (PTSS). ‘Je bent een-op-een in zo’n auto, dat maakt het soms heel intens. Je zit letterlijk in iemands leven. Ik merkte dat veel mensen vooral een luisterend oor nodig hebben. Ze vertellen hun diepste geheimen, omdat ze weten dat ze mij als vreemdeling waarschijnlijk nooit meer zullen zien. Ik ben allesbehalve een psycholoog, maar het zal je verbazen wat je als lifter mensen kunt bieden.’
'De grens oversteken van Irak en Turkije, waarbij ik meegenomen werd door sigarettensmokkelaars'
Ondanks alle reizen, noemt Gugler Enschede zijn thuis-thuis. ‘Ik woon in studentenwooncomplex de Box en doe niets liever dan met mijn twee honden rondlopen op de campus en een gesprek aanknopen. Mensen gaan vaak op reis op zoek naar status of het spontane, maar die spontaniteit moet je juist in je eigen woonplaats opzoeken. Niet iedereen is zo extravert als ik, maar knoop eens een praatje aan met een willekeurig persoon. Je zult versteld staan wat dat met je doet.’
'Het doet me pijn om op de campus eenzame mensen te zien rondlopen'
Eenzame mensen
Die lessen moest Gugler zelf ook leren toen hij als kind uit een Duits immigrantengezin in het plaatsje Marken terechtkwam. ‘Mijn vader is dominee, waardoor ik overal en nergens heb gewoond. In het Noord-Hollandse Marken viel ik helemaal buiten de boot. Pas rond mijn zestiende kroop ik uit mijn schulp. Echt, het doet me pijn om op de campus eenzame mensen te zien rondlopen, terwijl dat helemaal niet nodig is.’
Foto's van Joël Gugler, zowel 'thuis-thuis' als in het buitenland. Zijn foto's zijn nu ook te zien in de Vrijhof.
Guglers gouden tip na een bachelor en een bijna voltooide master Business Administration: vind je passie en doe iets naast je studie. Zo kwam hijzelf terecht bij The Negotiation Project Twente, een non-profit organisatie die zich richt op het verbeteren van communicatie- en onderhandelingsvaardigheden bij studenten. Dit weekend vliegt hij naar Japan om mee te doen aan een internationale onderhandelingswedstrijd. ‘Ik praat graag en veel en ik wil dat talent inzetten', vertelt Gugler. ‘Dat kan in onderhandelen: priegelen met woorden. Waar er één partij wint, verliest de ander. Juist als het schuurt, wordt het spannend. Maar de lat ligt ontzettend hoog. Teams uit heel de wereld komen naar Japan voor deze wedstrijd. Het is zelfs Harvard niet gelukt om zich te kwalificeren.’
'Ik woonde praktisch in de studieruimte van de Ravelijn'
Zwart gat
Als de wedstrijd erop zit, lift hij – hoe kan het ook anders – terug naar Enschede. Dat combineert hij met een andere passie die hij tijdens zijn studie ontwikkelde: fotografie. ‘Fotografie fascineert me, omdat veel in deze wereld nep is. In mijn foto’s laat ik zien wat de werkelijkheid is. Ik hou van eerlijkheid. Ik moet trouwens wel op tijd terug zijn om mijn scriptie te verdedigen.’
Als hij die laatste studiehorde heeft genomen, zit zijn studietijd in Twente erop. ‘Ja, ik denk dat ik in een zwart gat beland. Ik woonde praktisch in de studieruimte van de Ravelijn.’ Wat hij na terugkomst van plan is? ‘Die liefde voor onderhandelen vind ik hopelijk ook in de internationale handel. Maar eerst wil ik reizen en mensen ontmoeten. Als ik mijn passie volg, kan ik geen foute keuze maken. Volgens mij geldt dat voor iedereen, zolang je die passie maar weet te vinden. En nee, daarvoor hoef je echt niet bij een vreemdeling in de auto te stappen richting Rusland.’
'Liften in Rusland richting Sint-Petersburg. Dagenlang regen'
