Het begint allemaal in de zomervakantie van 2017. Een vervelende blaasontsteking, dat denkt ze, speelt haar parten. ‘Ik had pijn in mijn buik en ging naar de huisarts. Die liet voor de zekerheid een uitstrijkje maken. Niets aan de hand, zo bleek in eerste instantie. Maar drie antibioticakuren verder was er nog geen verandering. Toen ging ik twijfelen.’
Vele weken en een hoop onderzoeken verder bij de gynaecoloog, uroloog en de maag- darm- en leverarts verder, blijkt dat er een tumor ter grootte van een Galiameloen zich in haar buik bevond. Die tumor had zich genesteld in haar darmen, baarmoeder, blaas en eierstokken. ‘Als je zo’n bericht te horen krijgt zakt - zoals je dat dan altijd hoort – echt de wereld onder je voeten weg. Ik was nog niet eens zo heel erg geschrokken, omdat ik al voelde dat het niet goed zat. Ik dacht wel meteen: wat voor een toekomst staat mij te wachten?’
Paardrijden, hardlopen en zwemmen
Marleen is tot dan altijd ontzettend sportief. Menig UT’er zal haar niet alleen kennen als hr-assistent bij de faculteit BMS, maar ook als veelvuldig bezoeker van het Sportcentrum. Daar is ze regelmatig te vinden om haar rondjes te lopen op U-Track, om te zwemmen of aan krachttraining te doen. Naast paardrijden op haar eigen paard, doet Marleen ook regelmatig mee aan triatlons. Haar man is sportinstructeur en coacht haar daarbij.
Na haar diagnose, in de kerstvakantie van 2017, wordt een behandelplan opgesteld in het AMC. Ze gaat een periode in van bestralingen en chemokuren. De tumor is zo groot, dat die eerst kleiner moet worden voordat een operatie kan plaatsvinden. Werken op de UT zit er dan al niet meer in. ‘Ik kreeg op 2 januari te horen dat het een pittig traject ging worden, maar dat ik mijn leven weer zou kunnen oppakken zoals dat was. Ik kreeg wel meteen een stoma. Ik ben altijd positief gebleven, heb het geaccepteerd zoals het kwam en dacht: ik ga gewoon al die fases door.’
‘In de tijd van de bestralingen en chemokuren, was er een periode dat ik het dopje niet van de colafles kon draaien. Ik kon nog geen honderd meter lopen. Toch, dankzij mijn hele goede conditie, kwam ik die zware weken relatief goed door. Mijn collega’s, ook die wat meer op afstand waren, leefden ontzettend mee. Ik kreeg heel veel kaartjes en bloemen, echt hartverwarmend. Alleen in die tijd van de chemo en bestralingen wilde ik geen bezoek, dat was even teveel.’
Blindedarmkanker
Op 31 mei van vorig jaar wordt Marleen geopereerd in het AMC. De tumor is dan met twee derde gekrompen. Tijdens de operatie – die negen uur duurt - blijkt dat de tumor is ontstaan in de blindedarm. ‘Dat was tot dusver uit geen enkele scan of onderzoek naar voren gekomen.’ Haar eierstokken, baarmoeder en endeldarm worden verwijderd, haar urineweg getransplanteerd. Marleen ligt daarna elf dagen in het ziekenhuis. Haar herstel gaat volgens de artsen verbazingwekkend snel, weer met dank aan haar goede conditie.
De stoma is blijvend. ‘Ik heb daar nooit moeilijk over gedaan. Ik wil er ook nu niet teveel over nadenken. Het is zoals het is. Ik kan er prima mee leven én sporten.’ Ook de vraag ‘waarom ik?’ tergt haar niet. ‘Het kan iedereen overkomen, dat is mij nu wel duidelijk. Ik sportte veel, leefde gezond, had geen rare uitspattingen. Ook het vertrouwen in mijn lichaam ben ik niet kwijtgeraakt. Ik heb juist veel te danken aan mijn sportverleden.’
Wat ze daarover nog wil zeggen: ‘Het is zo fijn dat je op de UT kunt sporten als medewerker. Of dat nou in je pauze is, of daarna. Juist omdat je toch vaak de hele dag zit tijdens het werken, vind ik het belangrijk om te bewegen. Dat je dan die kans krijgt van je werkgever. Ik ben daardoor zoveel sterker geweest en beter door mijn ziekteproces gekomen.’
Littekens
Vanaf september 2018 begint ze weer voorzichtig te sporten en te werken. En dat valt best tegen. ‘Eerder liep ik vier keer in de week hard, ging ik twee keer zwemmen en om de dag paardrijden. Ik moest echt vanaf nul beginnen. Gelukkig begeleidde mijn man mij daarin, zodat ik rustig kon opbouwen.’ Pas deze week kreeg Marleen in het AMC te horen dat ze weer voor de volle honderd procent mag sporten. ‘De littekens, vooral die binnen in mijn buik, zijn voldoende geheeld. Ik kan nu toewerken naar mijn oude niveau. Eerder liep ik de 5 kilometer in 25 minuten, nu kost me dat nog ruim 30 minuten. De arts zei nog: ‘Dat vind jij belangrijk he?’ Hij kon er wel om lachen. Maar inderdaad, voor mij is dat écht heel belangrijk.’
Over dat ze aanstaande zondag, tijdens de allereerste triatlon na haar ziek-zijn, op hoog niveau zal presteren, maakt Marleen zich geen illusies. ‘Ik doe dit puur voor mijzelf. Ik wil echt bewijzen: ik ben er weer.’
