‘In je eentje is het zwaar, daarom lopen we samen’

Het is een druilerige woensdagochtend. De blauwe maandag van begin deze week hangt nog in de lucht. Het zijn omstandigheden die vragen om een duwtje in de rug, een kickstart, zogezegd. Dat weten ook de zes UT-studenten die zich vanochtend op de UTrack hebben verzameld voor een therapeutische hardloopsessie: een uurtje sporten op de atletiekbaan om sombere gedachten te verdrijven.

Na een goede warming-up gaat de groep in een cirkel staan. Tijd voor de check-in. Eén voor één vertellen ze hoe het gaat. ‘Niet heel goed', zegt een van de studenten. 'Ik heb vannacht maar vier uur geslapen.’ Een ander steekt beter in zijn vel. ‘Maar ik ben wel ontzettend druk met tentamens.’

Depressie

Twee keer per week verzamelen de studenten zich op de atletiekbaan voor zo’n running therapy. Een deel van hen kampt met psychische klachten, de rest heeft gewoon zin om een stukje te lopen. Het initiatief komt van Erik Kemp, masterstudent Cyber Security. In mei vorig jaar begon hij met de sportieve bijeenkomsten. ‘Ik heb zelf lange tijd geworsteld met een depressie, vooral tijdens de wintermaanden.’

Na een gesprek op de UT komt Kemp op het idee om een hardloopclubje op te richten. ‘Want dat zou mij in mijn zwaarste periode ontzettend hebben geholpen.’ De student wint informatie in over de therapeutische werking van hardlopen en na een toespraak tijdens de Gezonde Week in 2019 start hij met zijn groep. ‘Meestal zijn we met een mannetje of vijf. Zie het als een combinatie tussen een lichamelijke en empathische bezigheid, want naast het hardlopen praten we over onze situatie.’

Voor deelnemer Wouter van Veelen zijn de hardloopsessies een goede stimulans om op tijd zijn bed uit te komen. ‘Ik wilde vooral mijn slaapritme fixen’, vertelt de masterstudent. ‘In de zomer leefde ik in een volledig omgekeerd ritme. Als het collegejaar dan weer begint, is zo’n ritme niet handig. Via vrienden hoorde ik over de sessies en besloot een keer mee te doen. In het begin dook in na het sporten weer mijn bed in, maar inmiddels heb ik een gewoon ritme te pakken. De sociale druk van het sporten in een groep helpt: in je eentje zijn dingen nou eenmaal veel zwaarder.’

Vrienden

Na een paar rondes gaat de groep opnieuw bij elkaar staan. Dit keer voor Tai Chi, een Chinese vechtsport waarin ontspanning centraal staat. De studenten maken armbewegingen door de lucht en concentreren zich op hun ademhaling. Ze combineren het hardlopen met ‘praatsessies’ en alternatieve oefeningen.

‘Eigenlijk lopen we af en toe een rondje’, legt masterstudent Jeroen Weener uit. Hij doet mee vanaf het prille begin. ‘Voor mij was Eriks verhaal herkenbaar. Ook zijn bestuursjaar viel hem zwaar. Ik had hetzelfde. Als voorzitter maakte ik vooral in de laatste periode een zware tijd door. Inmiddels gaat het beter en is het lopen voor mij vooral preventief. Je begint lekker aan de dag na een uurtje sporten.’

De jongen naast hem knikt. ‘Ik had last van een burn-out en besloot zelf om te gaan sporten op de atletiekbaan. Toevallig kwam ik het groepje tegen. Sindsdien loop ik mee. Regelmatig sporten kan ik iedereen aanraden. Het heeft mij geholpen om van mijn stress af te komen.’ Weener vult aan: ‘Inmiddels is er echt een hecht groepje ontstaan. We zijn vrienden geworden. Sommige deelnemers liepen niet eens mee, maar die kwamen voor een goed gesprek.’

Karakter

Kemp benadrukt dat de hardloopclub geen vervanging is van professionele hulp bij psychische klachten. ‘Maar, het is een waardevolle toevoeging en het kost niets. De mensen die hier komen, durven te praten over hun problemen. Dat getuigt van karakter. Ook doet het er niet toe op welk niveau je rent. Het is een laagdrempelige activiteit. Iedereen is welkom.’

De bijeenkomst loopt ten einde. Voor een druilerige woensdagochtend viel de opkomst niet tegen. Het aantal deelnemers maakt Kemp eigenlijk niet uit. ‘Ik ben er altijd, ook al sta ik in m’n eentje. Het hardlopen heeft mij erg geholpen. Ga maar na: de vier winters hiervoor lag ik op dit tijdstip nog in mijn bed.’