Op 27 december rond middernacht, vier dagen voordat hij officieel begint als algemeen directeur van het U Parkhotel, staat de telefoon van Sylvester Ponsen roodgloeiend. Brand in de keuken van zijn nieuwe hotel. Een kleine brand, dat wel, maar de rookschade is aanzienlijk. De keuken en het restaurant op de benedenverdieping blijken niet meer te redden. Onderdeel van de overdracht van taken van Marijke Schmand naar Ponsen is dat hij een crisisteam opzet en zich richt op de wederopbouw.
‘Zo’n situatie geeft een bak aan adrenaline’, vertelt de nieuwe directeur, terwijl hij de bouwplaats, die nog niet zo lang geleden dienstdeed als restaurant, doorkruist richting zijn provisorische kantoor bij de ongeschonden conferentiezalen. ‘Dit is de beste introductie die ik kon hebben’, stelt Ponsen monter. ‘Anders zou ik maandenlang bezig zijn met kennismaken, nu leerde ik heel snel de juiste mensen kennen.’
Van spoelkeuken tot directeur
Nee, de brand is absoluut niet de eerste calamiteit die de ervaren hotelmanager meemaakte. De geboren Rotterdammer is een horecadier pur sang. Op zijn vijftiende begon hij in de spoelkeuken van een klein, klassiek hotel in zijn toenmalige woonplaats Soest. Van afwasser naar loopjongen, naar de ‘voorkant’. Het was ‘de beste investering ooit’, meent Ponsen. ‘Het hotel had Duitse eigenaren, van de ouderwetse stempel. Geen vork mocht scheef liggen.’
'De hotellerie is als een speedboot'
Het bleek een harde, maar perfecte leerschool. Zo koos hij niet voor het conservatorium, maar voor de middelbare hotelschool, die hij fluitend doorliep. Vanuit de hogere hotelschool studeerde hij af bij het vermaarde Bilderberg. Nog voordat hij dertig was, werd hij hoteldirecteur van een van de Bilderberg-hotels. In de loop der jaren volgden meerdere managementfuncties bij hotels en ketens. Vooral familiebedrijven, zoals recentelijk nog By Sheetz, met vestigingen in Nederland, België en Turkije.
Tussendoor was er nog een uitstapje naar Center Parcs, maar een bungalowpark bleek niet de juiste plek voor Ponsen. ‘Zo’n park met vijfduizend gasten en zevenhonderd medewerkers is als een logge dieselboot. De hotellerie is als een speedboot; je hebt veel meer invloed op het proces en bent meer met de essentie van het vak bezig. De hotellerie is voor mij baas zijn over eigen tent, de gemoedelijke benaderbaarheid, samenwerken in een hecht team… Zo’n uitstapje naar een bungalowpark was ook een belangrijke les: werken in een hotel is waar ik vroeger voor gekozen heb.’
'Dit pand had net zo goed in een rauwe havenstad als Hamburg kunnen staan'
‘Regionaal bedrijf, met internationale allure’
Hij knijpt zijn handjes dicht met het U Parkhotel. ‘Het is een jaloersmakende vergaderlocatie, gecombineerd met een familiaire Twentse gastvrijheid. Een regionaal bedrijf met een internationale allure’, schetst de nieuwe directeur. ‘Dit pand is zó stoer, dit had net zo goed in een rauwe havenstad als Hamburg kunnen staan. Ik zou niet zomaar een referentiehotel kunnen opnoemen.’
Ponsen ruikt daarom kansen, zeker in de vrijetijdsmarkt. Het is een markt die het U Parkhotel ook al meer en meer ontdekte onder leiding van Schmand. Haar opvolger wil op dat fundament voortbouwen. ‘Naast de conferentie- en vergaderruimtes natuurlijk, want ook afgelopen jaar bleef het storm lopen. De UT is op z’n zachtst heel belangrijke klant. Daarnaast zie hier mensen wel hun vakantie doorbrengen. Je kijkt uit over de natuur of over de campus, alle voorzieningen zijn dichtbij en twee stappen uit je deur en je loopt in de natuur. En dat allemaal in de internationale campussetting en -sfeer. We hebben goud in handen, maar dan moeten we wel de bescheidenheid van ons afwerpen.’
'Je moet niet in mineur blijven hangen'
Dikke huid
Momenteel verblijft een slechts handjevol mensen in het hotel, een logisch gevolg van de lockdown. ‘We zijn bewust opengebleven, ook de laatste weken. Ik vind het een slecht signaal als je als hotel nu de deuren sluit. Je wil wel wat te bieden hebben.’ En veel uitzicht op beter heeft hij nog niet. ‘Tot de zomer wordt het niks’, verwacht Ponsen, die zich desalniettemin geen zorgen maakt, ook niet over de financiën. ‘Ik heb een dikke huid. Ik maakte de economische recessie mee bij een familiebedrijf. Dan is het privégeld van die mensen zo op, dat zijn pittige tijden.’ Want corona biedt ook kansen, stelt Ponsen. ‘Je moet niet in mineur blijven hangen, maar creatief zijn, in beweging blijven, goed luisteren naar de mensen om je heen… En, vooral: gewoon doen. Er zal vast wel wat fout gaan, maar ook heel veel goed.’
Sfeer en levendigheid
Niets doen is geen optie voor Ponsen. Ondanks het handjevol gasten en nauwelijks gebruik van de conferentiezalen, prijkt er daarom een foodtruck voor de deur van het hotel. ‘Vooral de studenten die bij Camelot wonen maken er dankbaar gebruik van’, zegt de directeur. Ook binnen blijft het niet stil. De e-mails met offertes voor de herinrichting van het restaurant stromen tijdens het interview binnen.
'Waarom niet studentencabaret op de woensdagavond? En middagen met muziek, foodtrucks, barbecues?'
In zijn kantoor staat op een whiteboard een plattegrond uitgetekend. ‘Ik wil meer sfeer en levendigheid hier’, zegt Ponsen. ‘Een binnenterras, een grote centrale bar en een open keuken waar onze chef helemaal kan losgaan met internationale en multiculturele gerechten.’ Ook de koffie en de thee moeten eraan geloven. ‘Tegenwoordig heeft iedereen een topapparaat thuis, dan kunnen wij niet met een thermoskan aankomen.’
Ook aan plannen voor de langere termijn ontbreekt het niet. Zowel voor mensen binnen en buiten de UT-gemeenschap moet het U Parkhotel een ontmoetingsplek worden. ‘Ik geloof niet in traditioneel hotelletje spelen. Hier wil je contacten leggen, mensen willen niet alleen maar zitten. Waarom niet studentencabaret op de woensdagavond? En middagen met muziek, foodtrucks, barbecues? Daarvoor willen we juist de samenwerking opzoeken, zeker binnen de UT. Als je het niet probeert, weet je niet hoe het werkt. En laten we wel wezen: als het stil is, is het ook niks aan.’
