Leidinggeven aan een non-profit organisatie was niet waar Christy Aikhorin aan dacht toen ze in 2003 Chemical Engineering ging studeren aan de Universiteit Twente. ‘Dit is allemaal nieuw voor mij’, vertelt ze, terwijl ze een rondleiding geeft in het kantoor van WECF Nederland. Het is een praktische en bescheiden ruimte in hartje Utrecht. En het is een van de vele kantoren wereldwijd. Het netwerk bestaat uit meer dan 150 vrouwen- en maatschappelijke organisaties in 50 landen. ‘Wij zijn ervan overtuigd dat vrouwen een bron van kracht zijn voor verandering en een rol moeten krijgen op alle beleids- en besluitvormingsniveaus’, aldus Aikhorin, die sinds maart 2022 werkzaam is bij de ngo.
Van Nigeria naar Twente (en weer terug)
Dat Christy Aikhorin uiteindelijk directeur bij WECF werd, was min of meer toevallig (of voorbestemd, afhankelijk van je levensbeschouwelijke overtuiging). Zij groeide op in Nigeria en studeerde in Zuid-Afrika, waar haar oog viel op een poster van de UT. ‘Ik koos ervoor om naar Nederland te komen, eigenlijk omdat ik Europa wilde leren kennen. Ik besefte niet helemaal waar ik heenging totdat ik in de trein van Schiphol naar Enschede zat. Het voelde alsof ik de beschaafde wereld verliet’, lacht ze. ‘De UT bevindt zich in een eigen, afgeschermde omgeving, waar ik van ben gaan houden. Het was de eerste keer dat ik me tussen zoveel verschillende culturen bevond. Een smeltkroes van nationaliteiten.’
Tijdens haar master in Twente liep de alumna stage bij Shell, waar ze onderzoek deed naar vloeibaar aardgas. Toen haar werd gevraagd of ze wilde blijven, bedankte ze. ‘Ik wilde geen stipje zijn in zo’n gigantisch bedrijf. Ik had niet het gevoel dat ik genoeg zou kunnen bijdragen’, aldus Aikhorin. Ze volgde haar eigen weg, eerst in Nigeria en later opnieuw in Nederland. ‘Ik stapte over van technologie naar projectmanagement, omdat ik graag met mensen wilde werken en het grotere geheel wilde zien. Jarenlang vond ik dat geweldig.’ Totdat zich een aantal onverwachte gebeurtenissen voordeden.
Wat rustiger aan
In 2015 veranderde Aikhorins wereld. Een gescheurde blindedarm veroorzaakte ernstige gezondheidsproblemen en dwong haar enkele maanden thuis te blijven. In die periode had ze ineens alle tijd om zich te verdiepen in het onderwerp hernieuwbare energie. ‘Hierdoor werd ik wakker geschud’, vertelt ze. ‘Voordat ik ziek werd, werkte ik aan projecten die, nou ja, niet echt duurzaam waren. Plotseling vroeg ik me af waar ik mee bezig was. Waarom draag ik bij aan de verbranding van olie en gas? Op dat moment zag ik de andere kant van de technologieën waar ik mee werkte.’
In de wetenschap dat ze iets wilde doen dat meer in lijn was met haar waarden en persoonlijke overtuigingen – en niet wilde wachten tot iemand haar een baan zou geven – creëerde de alumna haar eigen werk. Ze richtte UnikBlends op, een merk dat ‘slow clothing’ promoot – als alternatief voor ‘fast fashion’ – en waarbij ze haar voorliefde voor kleuren, duurzaamheid en Afrika kon combineren. ‘Toch zou ik mezelf geen ondernemer noemen’, voegt ze er snel aan toe. ‘Of misschien ondernemer tegen wil en dank.’ Aikhorin beschouwt UnikBlends als een sociale onderneming die mensen wil voorlichten over de gevaren van fast fashion. ‘Na olie en gas is mode de meest vervuilende sector’, benadrukt ze.
‘Het hele idee om iets nieuws te creëren uit iets ouds, sprak me ontzettend aan. Op een Nigeriaanse bruiloft dragen de dames een elegant hoofddeksel, de ‘gele’. Maar eenmaal gedragen, kun je deze niet meer op naar de volgende bruiloft. Tegen je veertigste heb je misschien wel een kamer vol met deze hoofddeksels. Ik heb vrouwen in dienst die van de oude stof van de ‘geles’ weer nieuwe, functionele stukken maken. Net als deze oorbellen die ik draag!’ Ze wijst op het roze sieraad dat op geen enkele wijze doet denken aan een gebruikt stukje stof. ‘De stof is geperst en stijf gemaakt’, legt ze uit. Vanuit UnikBlends geeft Aikhorin ook workshops en trainingen aan slachtoffers van mensenhandel. ‘We helpen hen beroepsvaardigheden te verwerven, zodat ze later hopelijk een behoorlijke baan kunnen vinden.’
Alma mater
Ook al maakt ze niet actief gebruik van haar kennis over chemische techniek die ze aan de Universiteit Twente heeft verworven, haar alma mater speelde wel een grote rol in Aikhorins werk en leven. ‘Mijn tijd op de campus was een geweldige ervaring. Het was voor het eerst dat ik in een bos ging wandelen. Tot dan toe was bos niet iets waar ik voor warm liep – zeker niet zonder een ervaren natuurgids. Hier kon ik gewoon het bos inlopen, om na te denken, te reflecteren. In Twente ben ik verliefd geworden op de natuur.’ Ook leerde ze er haar latere man kennen. ‘Ik ontmoette mijn echtgenoot op de campus. In de gang! Hij was daar vanwege zijn promotieonderzoek. We werden vrienden en onze vriendschap resulteerde later in een huwelijksaanzoek.’
Coronacrisis
Als de alumna wordt gevraagd hoe ze uiteindelijk bij WECF terechtkwam, luidt het antwoord: ‘Ook weer een crisis! Corona bracht me hier. Een crisis biedt een prachtige kans om jezelf en je situatie te herevalueren.’ En dat is precies wat Aikhorin deed. ‘Ik maakte lange dagen en zat dicht tegen een burn-out aan. Het was gekkenwerk. Nadenken en reflecteren, je afvragen waarom het is zoals het is – daarvoor is tijd nodig. En door corona had ik die tijd. Ik heb cursussen gevolgd, boeken gelezen en raakte daarnaast betrokken bij een aantal ngo’s. Vertragen is onderdeel van duurzaamheid. We zijn human beings, geen human doings. We moeten gewoon kunnen ‘zijn’. Ik ben overtuigd van de kracht van onafhankelijk denken. De kwaliteit van je denken is van invloed op je kwaliteit van leven. En een goede kwaliteit van leven – dat is duurzaamheid.’
‘We zijn human beings, geen human doings’
‘Toen ik tijd had om na te denken, realiseerde ik me dat het vooral vrouwen zijn die mij positieve energie geven en me stimuleren om het onmogelijke te doen’, zegt de alumna. ‘In de tijd dat ik met ingenieurs werkte, was ik duidelijk minder creatief en enthousiast. En op een gegeven moment kwam de vacature bij WECF voorbij.’ Aikhorin had niet eerder van de organisatie gehoord, maar alles viel op zijn plaats. ‘Ik zag veel problemen zoals armoede, werkloosheid, klimaatverandering, moderne slavernij en problemen met de geestelijke gezondheid, die niet met technologie alleen konden worden opgelost. Veel maatschappelijke problemen komen voort uit ongelijkheid en ik zie WECF als een kans om die kloof te dichten.’
Women Engage for a Common Future
Volgens WECF gaan duurzame ontwikkeling en gendergelijkheid hand in hand. ‘Pas toen ik hier ging werken, werd ik me bewust van het verband tussen gender en klimaatverandering. Een duurzame toekomst vraagt om feministische oplossingen. Wij spannen ons in voor een gezonde leefomgeving en gendergelijkheid voor iedereen’, vat Aikhorin de missie van WECF samen. Het non-profit netwerk is betrokken bij beleidsbeïnvloeding en doet aanbevelingen aan zowel regeringen als de VN. Daarnaast houdt het zich bezig met capaciteitsopbouw op het gebied van hernieuwbare energie-oplossingen in het Mondiale Zuiden en Oost-Europa.
‘Wij vinden dat vrouwen op alle niveaus betrokkener moeten zijn en we geven hen een stem’, aldus de directeur. ‘Denk aan oorlog of aan een vergelijkbare humanitaire crisis. Vrouwen blijven achter en na afloop van de gevechten zijn zij het die aan de wederopbouw moeten werken. Toch zijn zij nooit bij enige kritische besluitvorming betrokken. Vrouwen moeten een rol krijgen en gehoord worden.’
‘It’s a man’s world’
Christy Aikhorin weet uit eigen ervaring wat genderongelijkheid inhoudt. ‘Toen ik in de techniek werkte, realiseerde ik me hoe ondervertegenwoordigd vrouwen waren. Hoe hoger ik in een organisatie kwam, hoe minder vrouwen ik zag. Soms was ik de enige vrouw aan tafel en voelde ik hoe eenzaam dat was. Tegelijkertijd voelde het ook als de norm. We leven in een mannenwereld en we zijn zo genderblind geworden dat we dat niet eens meer zien. Ik wilde omringd worden door vrouwen die me eraan herinneren dat ik geweldig en uniek ben.’
En zo werd de alumna medeoprichter van SheSustains, een platform voor vrouwen die verhalen delen die van belang zijn voor persoonlijke, professionele en zakelijke ontwikkeling. ‘Het helpt je als je weet dat anderen je steunen. Deze gemeenschap stimuleert me.’
‘Iedereen maakt deel uit van de oplossing’
Dankzij deze steun en de bereidheid van Christy Aikhorin om minder voor de hand liggende paden te bewandelen, geeft ze nu met groot enthousiasme leiding aan de Nederlandse afdeling van WECF. ‘Op dit punt in mijn leven is het een prachtige kans en het werk gaat me heel erg aan het hart. Ik wil fungeren als een brug die generaties en continenten met elkaar verbindt en de kloof dichten tussen de academische wereld – waar technologie wordt ontwikkeld –, beleidsmakers en de praktijk, door ruimte te creëren voor multidisciplinaire betrokkenheid. Omdat iedereen deel uitmaakt van de oplossing. Kan WECF alle problemen oplossen? Zeker niet. Kunnen we een bijdrage leveren? Ja! En dat is precies wat ik altijd heb willen doen.’
