Studenten en drank: het is sinds mensenheugenis een onafscheidelijke combinatie. De laatste jaren maken universiteiten echter meer werk van alcoholbeleid. Zo wil de UT problematisch alcoholgebruik verminderen door middel van voorlichting, bewustwording en het normaliseren van alcoholvrije alternatieven. Hoe anders gaat het in 1992, als een groepje UT-studenten de grootste cocktail van de Benelux wil maken (en opdrinken).
Kogelvrij glas en zevenhonderd flessen drank
Annemiek Hamelinck en Simone van der Marck-Verschoor, beiden UT-alumnus bestuurskunde, zijn bij de actie betrokken. Voor het lustrum van studievereniging Sirius zijn ze op zoek naar een unieke stunt. ‘We bladerden door het Guinness Book of Records en kwamen daar de grootste cocktail ooit tegen’, vertelt Hamelinck. ‘Dit leek ons een mooi record om te verbreken. Het moest allemaal in één cocktailglas, dat was de grootste uitdaging. We kregen een ingenieursbureautje op de UT zover om het speciaal voor ons te maken. Door het gewicht van de drank kwam er een enorme druk op het glas te staan. Uiteindelijk maakten ze het geloof ik met kogelvrij glas en een stalen frame.’
Uitdaging twee: de drank. Hoe komt een studievereniging met weinig geld aan een grote hoeveelheid gratis drank? Daar heeft Van der Marck wel een oplossing voor. Ze kent mensen bij drankfabrikant Bols en toevallig wil de firma net een nieuw drankje op de markt brengen, de Red Orange Liqueur. Tot grote verbazing van de studenten besluit Bols alle drank, benodigd voor een recordpoging, gratis te doneren. Of beter: te sponsoren. Want de drankgigant ziet de studentenactie als goede reclame. Ook de andere vloeibare toevoegingen, Royal Club en sinaasappelsap, worden gratis via de drankfabrikant verkregen.
Rector magnificus drinkt een glaasje mee
Nu alle ingrediënten voor de cocktail zijn verzameld, moeten de studenten op zoek naar een locatie. Hamelinck werkt in café De Kikker in Enschede en haar baas wil de recordpoging best onderbrengen in zijn kroeg. Eenmaal daar, past het speciaal op maat gemaakte glas niet door de deur. Gelukkig zijn de studenten van Sirius niet voor één gat te vangen: ze verplaatsen de poging gewoon naar buiten, onder een speciale feesttent. Het kost de bestuursleden uiteindelijk één uur en tien minuten om het cocktailglas in de juiste verhoudingen te vullen met zevenhonderd flessen drank. Met succes: een medewerker van Guinness World Records noteert het nieuwe record.
Ook aanwezig om een glaasje mee te drinken zijn UT-rector Jos de Smit en diverse Bols bobo’s. Een deel van de drank wordt op de avond zelf genuttigd, de rest wordt gebotteld, waarbij de opbrengt gaat naar de Geert de Leeuw-stichting voor lichamelijk gehandicapten in Twente. Maar hoe proefde het drankje eigenlijk? ‘Best lekker’, reageert Hamelinck. ‘Een beetje als wodka jus.’ Veel weet ze overigens niet meer van de avond. ‘Het was gezellig, dat weet ik nog. We hebben goed ons best gedaan, maar we kregen niet alle drank op. Helaas moesten we ook een deel weggooien op straat.’
Na een geslaagde avond, besluiten de studenten het glas per advertentie te verkopen. Na een paar dagen meldt zich een gegadigde. De man wil het glas naar eigen zeggen als aquarium gebruiken. ‘We vonden het een beetje een vaag verhaal’, herinnert Hamelinck zich. ‘Maar we waren al lang blij dat we het glas kwijtwaren. Een jaar later lazen we in het Guinness Book of Records dat ons record met een paar liter was verbroken. Waarschijnlijk heeft de man die het glas van ons kocht, er een paar liter sterke drank bijgegooid om zelf het record te vestigen. Tenminste, daar hebben we hem altijd van verdacht – zeker weten doen we het natuurlijk niet.’
‘Moet je dat wel willen, al die drank?’
Hamelinck kijkt met veel plezier terug op de typische studentenactie. De recordpoging vormt zelfs een inspiratie voor haar latere carrière. Ze werkt al jaren in de communicatiewereld, inmiddels bij NIKE in de Verenigde Staten. ‘Onze recordpoging was eigenlijk de ultieme pr-stunt. We belandden ook in verschillende kranten. Misschien is daar mijn carrière wel begonnen. Maar het is ook gewoon een mooi verhaal. Als ik nieuwe mensen leer kennen, en ze vragen om iets over mezelf te vertellen, dan zeg ik steevast: ik heb een record verbroken. Daarmee is het ijs direct gebroken.’
Ook voor Van der Marck is de actie een mooie herinnering. ‘Annemiek en ik zijn nog altijd hechte vriendinnen. We leerden elkaar tijdens onze studententijd kennen. Je studententijd vormt echt de basis voor latere relaties. Dat gun ik iedere student.’ Ondanks de mooie herinnering, plaatst ze ook een kanttekening bij de actie. Van der Marck werkt inmiddels voor de lokale overheid en ziet dat de tijdsgeest is veranderd. ‘Tegenwoordig zou er direct een boa langskomen, maar wij hoefden niet eens een vergunning te regelen. Met de kennis van nu vraag ik me wel af: moet je dat wel willen, al die drank? Het is meer een maatschappelijk thema geworden. Toentertijd was het geen eens onderwerp van gesprek.’
Er lijkt inderdaad het nodige veranderd, of misschien toch niet? Afgelopen voorjaar probeerden studenten van de UT de langste bierkrattenbrug te bouwen op de campus. Ze zullen de kratjes niet allemaal zelf hebben leeggedronken, maar het is niet direct het toonbeeld van een nuchtere campus – al stonden er ook een paar 0.0 kratjes tussen. Misschien is het maar goed ook. Hoewel de krattenbrug niet stabiel genoeg bleek te zijn, toont het wel een typisch stukje studentenbravoure en ondernemerschap, net als het cocktailglas van Sirius.
