Aan de vooravond van Pasen, waarbij christenen herdenken dat Jezus opstond uit de dood, moeten we stilstaan bij eenieder die het moeilijk heeft in deze vreemde dagen. Waar we elkaar normaal opzoeken om in familiaire kring te eten, drinken en bij te praten – zijn we nu aan huis gekluisterd. Het coronavirus treft de hele samenleving, van christenen tot atheïsten, van hindoestanen tot twijfelaars en van moslims tot agnosten. Van stad tot platteland en van wolkenkrabber tot campus.
Ieders verdriet en iedere eenzaamheid is uniek. Je hoeft niet alleen te zijn om je eenzaam te voelen en je hoeft geen lichamelijke klachten te hebben om ziek te zijn. Maar deze dagen zijn zó uitzonderlijk, dat het niet anders kan dat mensen getroffen worden die in normale dagen gemakkelijker door het leven gaan. Wie dat betreft en hoe erg de pijn is, valt moeilijk in te schatten. Een stigma is lang niet altijd zichtbaar.
De redactie van U-Today leeft mee met alle UT’ers voor wie deze tijd een uitdaging of zelfs een beproeving is. Anderhalve meter afstand is al een ontbering, maar wat te denken van anderhalf duizend kilometer of meer. We denken aan de jonge (buitenlandse) studenten en onderzoekers, veelal ver van huis en haard. Zij missen vanzelfsprekendheden als familie en vrienden en wonen wellicht zes hoog op 12 vierkante meter. Maar we denken ook aan de vaders en moeders, die werk combineren met thuisonderwijs. De één vergaat dat gemakkelijk, voor de ander staat de wereld op z’n kop. En we denken aan iedereen die te maken heeft met dat verschrikkelijke virus. Of dat nu zelf is, of een geliefde.
De Matthäuspassion van Bach vertelt het lijdens- en sterfverhaal van Jezus. Het verhaal zal bij veel collega’s herkenning oproepen, daar hoef je geen christen voor te zijn. Zoals Petrus in de aria Erbarme dich God om medeleven vraagt, denken wij aan mensen in nood. De fysieke afstand raakt hier de mentale, want we kunnen niet bij hen zijn die het moeilijk hebben.
De UT-gemeenschap werkte zich de afgelopen weken een slag in de rondte om haar kerntaak onderwijs te verzorgen. Laten we dit lange weekeinde rust nemen, tot onszelf komen en omzien naar de ander. Als mensheid, als samenleving en als UT-gemeenschap staan we op afstand van elkaar. Maar laten we dat waar we kunnen beperken tot een fysieke verwijdering, en proberen in het hart nader tot elkaar te komen.
Als we dan alleen zijn, laat ons dat dan samen doen.
