Bij binnenkomst in de Vrijhof worden de coronamaatregelen meteen duidelijk uitgelegd. Aan de deur zijn geen kaartjes te bestellen, dat moet online. Bezoekers die de Vrijhof binnenkomen, moeten rechts aanhouden. En midden in het looppad staan prominent meerdere desinfectiezuilen. Eenmaal bij de zaal laat je je ticket scannen zoals voorheen. Zelf een plekje zoeken, mag niet: een medewerker met geel hesje begeleidt je naar je stoel. Drie studenten vragen hem bij de ingang of ze naast elkaar mogen zitten. ‘We delen een huishouden. We drinken zelfs uit elkaars beker’, grappen ze. De medewerker stemt toe en begeleidt de drie huisgenoten naar hun stoelen.
Een bijzondere avond
Over het gros van de stoelen hangt een wit, dun lapje stof met daarop: ‘Sorry, this seat is taken’. Normaal is er plaats voor zo’n 150 man publiek. Dit is gereduceerd tot 25 man. Het is daarnaast niet meer de bedoeling om na de voorstelling op eigen initiatief de zaal uit te lopen. Dezelfde medewerker met het gele hesje laat je weten wanneer je op mag staan, zodat er bij de deur en in de Vrijhof zelf, geen oponthoud ontstaat.
Wanneer de lichten doven en de muziek langzaam verdwijnt, lijkt het weer een avondje theater als vanouds. Tijdens de aankondiging stipt de presentatrice aan hoe bijzonder het toch is. Niet alleen is het de eerste voorstelling in het Amphitheater sinds tijden, dit is ook de allereerste try-out van het Groninger Studenten Cabaret. Voor de kandidaten de perfecte manier om de puntjes op de i te zetten, aldus de presentatrice.
Amsterdamse lapdance bar
De eerste halvefinalist rent het podium op en springt achter de piano. Luuk Ransijn is met zijn 20 jaar de jongste van de groep, maar hij brengt een enorme lading aan wijsheid het podium op. Zijn muzikale cabaret draait om identiteit en het vinden van je eigen geluk. Energiek vertelt hij hoe hij als homoseksueel in een Amsterdamse lapdancebar terecht komt, hoe zijn werk bij PostNL verliep en deelt hij zijn ervaringen over de sportschool. ‘Ik denk dat ik nog liever word aangevallen voor wie ik ben, dan dat ik mezelf blijf verdedigen voor iemand die ik helemaal niet wil zijn’, besluit hij zijn voorstelling.
Eva Willems.
Krop sla
Na een buiging stelt Luuk de volgende kandidaat voor: Eva Willems. Het licht dooft en er verschijnt een spotlight in het midden van het podium. In de stilte klinkt zacht geruis. Dit heeft niets te maken met de voorstelling zelf, maar met het ventileren van de zaal. Een vereiste voor alle theaters. Met veel bombarie komt Eva op. Gehuld in een nietsverhullend kledingstuk en met een krop sla in haar handen heeft ze al snel de lachers op haar hand. Midden in het nummer stopt ze: ‘te veel tiet hè?’. Ze kleedt zich om en neemt het publiek mee in haar hersenspinsels. Haar obsessie met koude chocomel uit een glazen flesje en Mark Rutte komt voorbij. Die heeft ze in haar dromen trouwens wel iets linkser gemaakt, verklapt ze. Terwijl ze een hap van de krop sla neemt, vertelt ze: ‘Er is nu sowieso iemand in het publiek die denkt: goed dat ze sla eet. Dat ze eindelijk een dieet heeft gevonden dat bij haar past.’
‘Hij denkt dat je een lul bent’
Terwijl de derde halvefinalist Felix van de Berg het podium oploopt, hoest er iemand in het publiek. ‘Kijk uit hè! Testen!’, drukt Felix hem op het hart. De toon is gezet. Felix’ voorstelling draait vooral om Felli, het negatieve stemmetje dat permanent in zijn hoofd woont. Zo fluistert hij toe: ‘Hey Felix. Weet je nog dat je vijf jaar geleden in een bar ruzie zocht? Je hebt het nooit goedgemaakt. Hij denkt dat je een lul bent’. Ook komen ongemakkelijke gesprekken over koetjes en kalfjes in de supermarkt voorbij, het gênante van therapie, het vinden van een goede serie op Netflix en corona.
Ramon Chatrer.
Broek op zijn knieën
Als laatste is Ramon Chatrer aan de beurt, die meteen met veel passie zijn show aftrapt. ‘Er zit een beest in mij’, zingt hij vol emotie vanachter de piano. Hij weet het publiek elke minuut te verrassen. ‘Kleren uit; laten we kijken wat er gebeurt’, zegt hij terwijl hij zijn shirtje open knoopt en zijn broek opent. Met zijn broek op zijn knieën vraagt hij iemand in het publiek: ‘Ben je bang voor je vader en moeder?’ Hij klapt in zijn handen. In zijn voorstelling gaat hij interactief op zoek naar de menselijke lusten en driften.
Na zijn voorstelling vraagt Ramon de drie andere cabaretiers weer op het podium. Met zijn vieren maken ze een laatste buiging voordat ze achter de coulissen verdwijnen. Nadat het licht weer aangaat, wordt het publiek één voor één gevraagd op te staan en de zaal te verlaten.
Genoeg vertrouwen
Hoewel niet te ontkennen valt dat een avondje uit in de Vrijhof anders is dan normaal, merk je daar eenmaal in de zaal weinig van. Juist doordat alle maatregelen zo strikt worden genomen en zo duidelijk worden gebracht, verloopt de avond soepel en voelt het uiteindelijk als vanouds. Ook de medewerkers van het theater hebben er genoeg vertrouwen in, want de eerst volgende voorstelling staat alweer gepland voor 1 oktober. Dan zelfs in de grotere Agora-zaal, die plaats biedt voor ruim 50 bezoekers.
