Eindelijk ben je op weg naar het zwembad op de campus. De zon verdwijnt al langzaam achter de horizon, maar de lucht is nog zwoel door de hete zomerdag. ‘Global warming is real!’, denk je, terwijl het zweet over je voorhoofd gutst. De parkeerplaats van de Cubicus ligt er verlaten bij, zoals altijd. Plotseling zie je een beweging in de verte. Een meisje rent het bos in. Ze kijkt om en jullie blikken kruisen elkaar een fractie van een seconde. Dan sprint ze door en verdwijnt razendsnel tussen de bomen.
Dat zwembad loopt niet weg, denk ik bij mezelf, maar zij wel! Nieuwsgierig door zoveel schichtigheid trek ik een sprintje richting het bos. Geen spoor van haar te bekennen. Plots valt mijn oog op een vreemd putdeksel, dat voor de helft schuilgaat onder de rododendrons. Ik doe mijn vingers door het stalen oog en trek het deksel weg. Als mijn ogen aan het duister gewend zijn, ontwaar ik een trap die in de diepte verdwijnt. Bij de tiende tree voel ik een klamme hand op mijn schouder. ‘Waar gaat dat heen, mannetje?’, vraagt een jonge vrouwenstem. ‘Uh, ik dacht even te-te kijken of alles in o-orde is’, stotter ik, terwijl ik me snel omdraai. Zij was het. Nu ik haar van dichtbij bekijk, breekt het zweet mij opnieuw uit, dit keer koud. Wat een vreemde blik, peins ik bij mijzelf, het is net of ze dwars door me heen kijkt. Ik daal verder af, ook omdat ik een duwtje in de rug krijg. De trap komt uit in een grote ruimte, waar het paradijselijk koel is. ‘Waar zijn we eigenlijk?’, prevel ik. Het meisje komt voor me staan en kijkt mij nu recht aan met haar doordringende blik. ‘Dit is een verlaten zoutcaverne van de AKZO. Het zouttorentje is tegenwoordig clubhuis van de Drienerlose Hockey Club. Wij zijn hier in de jaren ’70 geland.’ Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd. ‘Geland, geland, hoezo geland? Je zit onder de grond! Waar kom je vandaan dan?’
Geduldig legt zij uit dat zij vijftig jaar geleden haar planeet ontvluchtte. ‘Onze ster was versneld aan het expanderen, er was geen houden meer aan. Wij dachten dat het hier op aarde wel uit te houden zou zijn, maar ook hier warmt het snel op. Die zon van jullie is weliswaar stabiel, maar jullie maken er zelf een potje van met al die CO2-uitstoot!’ ‘Ja, dat klopt’, knik ik instemmend, maar op het moment dat ik het zeg, merk ik dat ik me over heel andere dingen zorgen maak. Ik raap mezelf bijeen: ‘Maar wacht even hoor, je zei net dat jullie hier op de campus geland waren. Dat moet toch iemand zijn opgevallen?’
‘We hebben ons schip aardig goed weten te camoufleren. Gelukkig had je in de jaren ’70 veel futuristische gebouwen op de campus, daar kon ons schip zo in opgaan. Heb je wel eens goed naar de grote collegezaal van Langezijds gekeken? Slechts één iemand heeft ons ooit opgemerkt: LUVANE de huiscartoonist van U-Today. Het leek wel of hij erbij was en tekende het ‘gebouw’ waar wij uit kwamen stappen. Zo is het letterlijk gegaan. Gelukkig worden cartoonisten door jullie niet zo serieus genomen, dus iedereen dacht dat ’t een geintje was, waardoor wij onopgemerkt onze gang konden gaan.’
‘Met wat precies?’, vraag ik aarzelend. ‘Wij proberen jullie te helpen om van die broeikas af te komen, daar hebben wij namelijk ervaring mee. Maar ja, je snapt dat je als buitenaardse niet zo makkelijk op TV komt om je verhaal te doen, dus besloten wij te infiltreren. Misschien is het je wel eens opgevallen, maar op de UT lopen toch best wat wonderlijke types rond.’ Ik verstar, een luid gesis kaatst door de grote ruimte. ‘Oh, maak je geen zorgen, dat is slechts een routinetest van onze ontsnappingscapsule. Je kent toch wel het Torentje van Drienerlo?’ Ik kijk nogal verbaasd. ‘Ja natuurlijk ken ik dat, hoezo?’ ‘Echt nooit afgevraagd waarom er zo’n maf torentje midden op de campus staat? We hebben ’t ooit door een van ons laten bouwen. De legendarische Wim T., hij verzon er allerlei maffe verhalen bij om verwarring te zaaien. Nou dat is ‘m dus goed gelukt! Jullie maar denken dat het een kunstwerk is, terwijl het onze mini-Cape Canaveral is, ideaal ook met al dat koelwater eromheen.’
Ik moet toegeven dat een aantal dingen op z’n plek beginnen te vallen, maar bij mij dreunt maar één vraag door ’t hoofd. Zij praat onverstoord verder: ‘We hebben onze Greta een paar vlechten ingedraaid en naar Zweden gestuurd om daar met een bord Skolstrejk för klimatet voor het parlement te gaan zitten. Dat heeft heel goed gewerkt. Klimaatverandering staat dankzij haar op de agenda van wereldleiders. Het is toch onbegrijpelijk dat wij via een klein Zweeds meisje de mensheid wakker moesten schudden…!’ Ik kan niet anders dan weer instemmend knikken.
‘En hier op de campus doen we ook ons best om de mensen een beetje klimaatbewustzijn bij te brengen. Ken je die meneer van Studium Generale? Dat is er ook een van ons, hij nodigt veel klimaatwetenschappers uit om hun verhaal te vertellen.’ Opeens valt bij mij het kwartje. Maar natuurlijk! Ik heb ze altijd wat wereldvreemd gevonden, sommige studenten en docenten, Greta natuurlijk, maar zeker ook die SG-man met dat nerdy brilletje. Hun zorgen over het klimaat kwamen mij – hoe zal ik het zeggen – wat alien over, maar dat had ik dus goed gezien. Ik glunder van oor tot oor. Zij ziet de fonkeling in mijn ogen. ‘Kom nog eens even mee.’ Zij gebaart mij een kamertje in en houdt een soort aansteker voor mijn neus. Uit het apparaatje komt een felle flits, waardoor ik even helemaal van de kaart ben. ‘Luister goed’, spreekt zij, ‘over alles wat jij net gezien en gehoord hebt, ga jij een fantasy verhaal schrijven voor de zomerse verhalenwedstrijd van U-Today, zodat iedereen denkt dat jij dit uit je duim gezogen hebt.’
Peter Timmerman
