Zoals de vereniging in z’n kern is: jack of all trades, master of none. Bestuursfotografie behoort overduidelijk niet tot het verder rijke portfolio van D.B.V. de Stretchers. Opgeteld is dit een rommeltje: de slechte uitsnede van de leden, halfslachtig gepleisterd op de mascotte van de vereniging – en dat tegen een rommelige achtergrond, inclusief wat lijkt op een router uit het vorige millennium. Deelname-onwaardig.
Een foto zegt meer dan duizend woorden, maar deze spreekt geen boekdelen. Bellettrie laat zien wat het in huis heeft in de Drakenkelder, maar houdt het bij een vluchtig kiekje. Als een boek van Rutger Bregman tussen die van Dickens, Dostojevski en Kafka.
Een klok, pilotenpet, een afwijkend attribuut, casual kleding. Een scheve foto. En dat allemaal in een soort bezemkast, lijkt het. Geen schoonheidsprijs voor deze inzending van de Centrale BewonersRaad Drienerlo. Zwaar ondermaats.
Oei, deze foto doet de naam van jullie vereniging eer aan. Dit is een puinhoop… De voor- en achtergrond storen, maar dat is nog niet het ergste probleem: het zijn de ludieke kersttruien. Die zouden frivoliteit moeten schreeuwen, maar zeggen eigenlijk dat dit een bestuur is dat vooral zichzelf te serieus neemt.
Een voor de hand liggende plek om een foto te maken, de schreeuwerige letters bij de hoofdingang. Meestal prooi voor ‘spontane’ diplomafoto’s, nu voor de tafeltennissers van Thibats. Opnieuw zo’n voorbeeld dat de locatie zwaar meeweegt in het al dan niet slagen van een bestuursfoto. Tussen zo’n reclamezuil van de UT val je als bestuurder logischerwijs weg.
Scherpe ijzers hebben en een scherpe foto maken zijn twee realiteiten die voor ijshockeyvereniging The Slapping Studs mijlenver uit elkaar liggen. Dat gecombineerd met een wanordelijke achtergrond – had even gewacht tot de Zamboni gepasseerd was – maakt deze foto een uitglijder.
De foto is zeker voor een turnvereniging te stijfjes. Een verkeerde diafragmakeuze zorgt voor een onscherpe foto – met één uitzondering: jullie voorzitter staat vlijmscherp op de gevoelige plaat. Het zal de onderlinge verhoudingen binnen het bestuur op scherp zetten.
Een kiekje, dat wordt overduidelijk. Te veel ruis op de achtergrond en de (on)scherpte van een regelrechte iPhonefoto. Een foto die in deze verkiezing te weinig gewicht in de schaal legt. Maar til niet te zwaar aan dit oordeel, volgend jaar beter.
Hier zie je dus het resultaat van een uit de hand gelopen VrijMiBo in de Cubicus. Van de filosofen van Ideefiks dus. Waar men normaliter wikt, weegt, beschouwt en reflecteert, zie je hier een toonbeeld van onbezonnenheid. Als de wijn is in de man, is de wijsheid…
Onscherp, een, rommelige, achtergrond, en, kijk, niet, neer, op, de, fotograaf, dat, kunnen, de, vriendelijke, glimlachen, niet, wegpoetsen, een, leermomentje. Punt.
Zo’n bestuursfoto laten maken kun je doen, maar je kunt het ook niet doen, Phoenix Lacrosse. Wij zouden voor die laatste optie gaan, want met zo’n foto breng je de toch al vrij occulte sport niet aan de man of vrouw. Het devies voor volgend jaar: Rise Like a Phoenix!
We draaien onze hand niet om voor deze beoordeling. Cabezota doet aardig mee in de marge met deze foto, zeker omdat je in één oogopslag kan zien om welke vereniging het gaat. De blikken zijn echter geforceerd – terwijl de dresscode wel iets meer moeite had kunnen gebruiken.
Ter land, ter zee en… tja. Het is dat Zwem- en Polovereniging Piranha ons deze bestuursfoto toestuurde, anders hadden we moeten gissen om welke vereniging dit ging. Het vergt lef om tegen de stroming in te zwemmen, maar deze foto is als een vis op het droge. Zonde.
Een keurige inzending van Scouting ’t Geuzennest. Dit nodigt uit tot het maken van een kampvuurtje, het eten van marshmallows en het helpen oversteken van bejaarden. Oh wacht, Tartaros, zei je? De survivalrunvereniging?
Mooie foto, Tartaros-bestuur! Dít schreeuwt survivalrunnen – met een bestuur dat collegialiteit en vriendelijkheid uitstraalt. Wacht, DKV Euros, zei je? De kanovereniging?
Het Hardboard-bestuur verkoos de luwte van een bosrijke omgeving boven de woeste wateren. Een gemiste kans, als je het ons vraagt. De turquoise laissez-faire hoodies, de overdaad aan attributen… die waren allemaal veel beter tot hun recht gekomen in een setting van zon, zee en strand. Niet in dit gure bos. Deze foto lijkt wel in 1991 geschoten.
Waar ATLAS dé plek hoort te zijn voor de uitmuntende student, is deze foto bovenal middelmaat. The devil is in the details, laten we maar zeggen: de afgesneden onderbenen, de verzadigde kleuren, een enkeling met een tweedelig pak… Tot zover ons kritische evaluatierapport.
Een gewaagde keuze om een kraakpand op te zoeken voor een bestuursfoto. Zo’n rauw randje valt absoluut in de smaak bij de jury. Toch missen we de studentikoze air ietwat. Misschien, nu jullie naar Langezijds verhuisd zijn, komt dat vanzelf. Voor nu, een plek in de grijze middenmoot.
Opnieuw zien we hier een verkapte scoutingvereniging. Een wat matig georkestreerde foto van SHOT. De jury is het er unaniem over eens dat je een foto van een muziekvereniging niet in een boom maakt. Bovendien is de achtergrond takkedruk.
Een onderbelicht kiekje, afgesneden benen en het afgedankte UT-logo op de achtergrond. De gekozen locatie was niet per se een slechte, maar nergens laten jullie de atletiekbaan zien. Deze foto is een doodloper, geen hardloper.
De tekst op de graafmachine leidt af, evenals de mooie achtergrond. Zelfs de prima moustache kan niet voorkomen dat het bestuur ondersneeuwt door de omgeving. Een ontwikkelingspuntje.
U vraagt ons te reflecteren op deze bestuursfoto. Bij deze. Het idee voor deze weerspiegeling is aardig, maar het voltallige bestuur valt weg tegen de achtergrond. Dat het een verticale foto is helpt ook allesbehalve. Deze foto valt in het water.
Korfbal is een sport waar weinig over te zeggen valt. Dat geldt ook voor deze foto.
Vechtsportvereniging Arashi geeft een eigen draai aan de Teenage Mutant Ninja Turtles. Een poging die jammerlijk mislukt. Er zitten te veel technische slordigheden in de foto. Bovendien is de locatie (Langezijds) geen bijster originele.
De foto straalt niet de trots uit die je zou mogen verwachten van een studentenvereniging. De witte sokken zijn een minpunt, het schoeisel is echter een pluspunt. Gekozen is voor twee dassen en twee chokers, wat de nodige diversiteitspunten oplevert. Maar de belichting is te hard van één kant. Kortom, niet verwonderlijk dat jullie in de kelder van de Pakkerij huizen.
Een ode aan hun mascotte, door de gamers van Blueshell. Het idee is niet slecht, de uitvoering had vele malen beter gekund. Nog los van de compositie – er groeit een brug uit een rug – rijst vooral de vraag: waar kijken we eigenlijk naar? Dit is overduidelijk niet het natuurlijke habitat van deze zolderkamerzielen.
Even de bestuurskamer uit en de homebase in. Even lachen, even scherpstellen. Een acceptabele bestuursfoto is natuurlijk snel gemaakt, maar haastige spoed is zelden goed. De stropdassen zijn daar het levende bewijs van. Bovendien is de foto van veel te dichtbij genomen.
Een typisch geval van het onderwerp dat wegvalt tegen de achtergrond. Ook de uitgesproken letters weten dat manco niet recht te trekken. De grote vraag: hoeveel letters kan het bestuur van volgend jaar vasthouden?
Dit is zo’n foto in de categorie: zo slecht dat ‘ie weer goed wordt. D.B.V. Diok verbaast met een gewaagde inzending. Moed die beloond wordt met deze 27e plek.
De halfslachtige sirtaki en de Converse All Stars naast de naaldhakken die een boeiend contrast vormen tussen speels en zakelijk. Het is – kortom – een foto waar je even naar blijft kijken. Maar daar blijft het dan ook bij. Minpunten voor de compositie, het wegsnijden van voeten is een no-go. In volleybaltermen: een overduidelijke voetfout die jullie hier uitserveren.
De plaatselijke voetbalvereniging gaat met gestrekt been deze verkiezingen in, maar pakt na ingrijpen van de VAR een gele kaart. Een ludieke poging, die slechts kan rekenen op een voorzichtig glimlachje bij de jury. Hier had veel meer ingezeten.
Een bestuursfoto is een uitgelezen kans om een vereniging in haar natuurlijke habitat te laten zien. Alpinistenvereniging TSAC houdt zich stevig vast aan die doctrine. Deze foto belemmert zichzelf echter tot grote hoogten te stijgen; in letterlijke zin is de grond nog te zien, wat de nodige mystiek ondergraaft. Maar bovenal staat er nog een verloren paar schoenen en een rugzak verderop. Onnodige ruis.
Veel aan deze foto klopt: de locatie (oké, opnieuw het vliegveld, maar een keer niet op de startbaan), de attributen en het lage camerastandpunt. Maar technische mankementen halen de score naar beneden: de foto is onderbelicht, wat er des te meer voor zorgt dat de onderwerpen in de drukke achtergrond verdwijnen. Daar staat de kapotte koplamp wellicht symbool voor. Jammer.
Die Jury lobte die grosse Aussagekraft des Fotos. ‘Es ist unbeschreiblich bewegend zu sehen und zugleich ein Argument für Aktivismus, das extrem stark ist, gerade wenn Aktivismus manchmal wie eine unmögliche Fantasie erscheint.’
Keurig gestileerd, dat moet gezegd worden. Met uitzondering van de bestuurder aan de linkerzijde, die vergat zijn legerkisten te verruilen voor bordeelsluipers. De locatie is echter weinig origineel en de weersomstandigheden hadden in de nabewerking weggepoetst moeten worden. Het maakt deze foto helaas tot een wat flets en somber geheel.
Een bestuursfoto schieten tijdens het opknappen van boot Jaffa. Origineel is deze foto van Euros Zeilen zeker, evenals de kleding: pluspunten, maar hier had meer ingezeten. Om te beginnen een landschapsfoto in plaats van een portretfoto. Daarnaast is de achtergrond te druk. Volgende keer alle zeilen bijzetten voor een hogere eindnotering.
‘Nullus Pons Nobis Longior!’, Baudetiaans voor ‘Geen brug is ons te lang’. Gebroederlijk staan de civiel technici bij een brugloos meertje om die slagzin kracht bij te zetten. Een bestuur dat verbindt, dat zie je in één oogopslag.
De setting is subliem, eentje die op goedkeuring van naamgever François zou kunnen rekenen. Helaas voelt de foto wel wat stijfjes aan. Wellicht is het door de EK-overuren die de redactie draait, maar we kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat we aan het wachten zijn tot de vrije trap genomen wordt. Waar is dan de welbekende muurligger?
Een foto met potentie. Aan de uitstraling van de bestuurders ligt het niet, zoals het een roeivereniging betaamt. Maar om te besturen hoef je niet de elektrische Volkswagen Golf van papa te lenen, om vervolgens een verlaten bospaadje op te zoeken. Kortom, een rare draai aan het roeifenomeen ‘blikken’. We hadden meer verwacht van Euros.
Zeker geen ongelukkige foto. Een creatieve oplossing door de campus te verruilen voor Roombeek. Jullie hadden onderweg alleen niet langs de HEMA hoeven gaan voor de slingers en ballonnen. Dat je als bestuur van een feestje houdt, kan je ook op een subtielere manier uitdragen.
Een staande foto, maar het is de jazzdancedames vergeven. Complimenten voor de belichting en de felle kleuren. En mooi dat de bestuurder rechts (de penningmeester?) de contributie dit jaar int met haar hoed. Petje af! Chapeau, Chassé!
Een foto die aan alle kanten klopt, behalve de uitstraling. Het Newton-bestuur komt wat nonchalant over. Die houding kan de goede kant opslaan, maar dat gebeurt hier niet. Complimenten voor het oog voor detail – de groene veters – maar had deze foto niet beter bij Tata Steel genomen kunnen worden?
Keurig in V-formatie, een beetje als Eliud Kipchoge tijdens zijn officieuze wereldrecord in Wenen, maar dan net iets anders. In tijden van haast gedwongen gelijkheid, kiest de Batavierenracecommissie ervoor om duidelijk te laten zien wie voorop loopt: de voorzitter. Een gewaagde keuze, die zich niet uitbetaalt in een topresultaat in deze verkiezing. Daarvoor voelt het geheel – van formatie tot schoeiselkeuze – te gelikt.
Integrand verkoos de waterkant boven het kantoorpand. Overigens, de heren kijken uit alsof ze de bestuursjaarbingo hebben gewonnen. En geef ze eens ongelijk. De foto krijgt wat technische minpunten vanwege afgesneden onderbenen. Maar een kniesoor die erop let. Een zakelijke 8.0!
De sterkte van de ketting wordt bepaald door de zwakste schakel, dat maakt het Gezelschap der Bedrijvendagen wel duidelijk met deze rauwe plaat. Robuust en gelikt in één beeld. Hier valt heel weinig op aan te merken, dus dat doen wij dan ook maar niet.
Uitstekende locatie en een foto met oog voor detail, gezien de Alphatoren op de achtergrond. Het licht is mooi, de locatie heeft een zekere rauwheid, maar de totale uitstraling is toch te lief. Door de blije glimlachen zien we echter niet dat we hier te maken hebben met een tot de tanden toe bewapende boksvereniging.
We hadden hoge verwachtingen van de hockeyvereniging – en die zijn voor een deel waargemaakt. De houdingen zijn ietwat krampachtig en ook het emmertje op de achtergrond had weggezet of weggeshopt kunnen worden. Te veel ruis, die deze foto weerhoudt dichtbij het podium te komen.
Excellentie met de hoofdletter E. Je bent de crème de la crème onder de studentenpopulatie of je bent het niet. En jullie zijn het overduidelijk wel. Jullie raken precies de juiste snaar met deze foto: wel erudiet, maar allesbehalve pedant.
Als onvervalste aanjagers van het activisme, kan de Student Union niet ontbreken in deze verkiezing. De locatie: vakmanschap. De kleding: meesterschap. Wel minpunten voor de losse veter van de portefeuillehouder Communicatie, Internationalisering & Welzijn. Maar laten we wel zijn: deze foto doet keurig mee in de subtop.
De welbekende vliegveldsetting, maar de uitvoering mag er wezen. De jasjes losjes over de schouders gedrapeerd op deze zonnige dag en de ingetogen glimlachen. Dit is een benaderbaar bestuur van statuur. En sportief dat de wachttoren van jullie introductiekamp nog prominent op de achtergrond prijkt!
Dat we fan zijn van deze bestuursfoto van Inter-Actief mag geen verrassing heten. De scherptediepte is uitstekend, maar wat deze foto maakt zit in de uitdrukkingskracht. De ‘haal-me-hier-weg’-expressie van de commissaris interne betrekkingen gecombineerd met de finger guns van de penningmeester. Subliem!
Een uitstekende gastrol voor Stefano Keizers/Gover Meit/Donny Ronny. Laat het maar aan de beroepsclowns van deze wereld om nét dat stukje extra cachet mee te geven aan zo’n bestuursfoto. Want ere wie ere toekomt: alles klopt aan deze foto. De houding, de blikken, de kin net iets omhoog. Het is Peaky Blinders meets Wolf of Wall Street.
De blikken van de bestuurders verraden het eigenlijk al: dit kon wel eens de winnende bestuursfoto worden. Daarvoor bleken twee concurrenten iets te sterk, maar dit is een kiekje om trots op te zijn. Een paar minpuntjes – afgesneden onderbenen, de armen over elkaar – halen jullie score nipt naar beneden.
Uitstekend, we kunnen niet anders zeggen. Hier zie je een theatervereniging in optima forma: de donkere achtergrond, de schijnwerper, de mascottes voor de broodnodige aaibaarheid en de paarse truien die je subtiel influisteren: wij hebben geen pak nodig om je toch in te pakken. Applaus.
Godallemachtig, wat een foto! Of zoals bestuursverse Psalm 139:10 al zegt: ‘Ook daar zou Uw hand mij leiden en Uw rechterhand mij vasthouden’. De verdeling is perfect, de houding straalt kracht uit en dan dat adembenemende glas in lood op de achtergrond. Dit gaat Alpha leden opleveren. Het is niet voor niets dat Alpha in de Pakkerij het dichtstbij de Hemel zit. In den Gloria!
