‘De UT en KIVI zijn een stuk van mijn identiteit’

Na de kerstvakantie zit voor Elfride Dijkstra het werkzame leven op de Universiteit Twente er op. De vlag gaat zeker nog niet uit, want ze staat er dubbel in. ‘Mijn pensioen komt nu ineens wel héél erg dichtbij. Toen mijn baas onlangs vroeg: ‘Wat gaan we doen met je afscheid?’, vond ik dat heel confronterend. De ene keer denk ik: Niet meer werken, lekker! De andere keer krijg ik er de kriebels van en vind ik het benauwend dat ik straks niet meer dagelijks richting gebouw Horst fiets.’

Ze heeft zelf wel een verklaring voor haar ‘reserves’. ‘Ik heb weliswaar een baan van 24 uur, maar ik sta áltijd aan. De UT en KIVI zijn gewoon een stuk van mijn identiteit’, zegt ze. Ze begon 47 jaar geleden in gebouw Hogenkamp, op de plek waar nu het U Park hotel staat. Er waren maar een paar gebouwen op de campus, vertelt ze. ‘De rest bestond uit groen. Vervolgens heb ik vijftien jaar gewerkt vanuit gebouw Cubicus, maar bij de grote brand ging het voorste stuk, waar ik werkte, verloren.

KIVI
Elfride begon in 1977 op de UT bij de faculteit Electrotechniek, als vakgroepsecretaresse en daarna vanaf 1981 als directiesecretaresse KIVI bij het Rekencentrum. Een mooie tijd, maar na vijftien jaar gaf ze bij P&O aan dat ze graag iets anders wilde doen. ‘Ze wezen me op een vacature bij KIVI, het Koninklijk Instituut Van Ingenieurs. Die zochten een accountcoördinator. Ik dacht meteen: ‘Yes! Dit is mijn nieuwe functie!.’ Nu is ze al 28 jaar hét gezicht van KIVI. ‘Mijn werk voor KIVI mag dan officieel geen UT-functie zijn, de campus is wél mijn wereldje’, stelt ze. ‘Ik voel me een echte UT’er, ik heb absoluut het UT-DNA.’

Impact vergroten
Het was een belangrijk onderdeel van haar werk om de impact en zichtbaarheid van KIVI in de regio Noordoost te vergroten. ‘Tot mijn doelgroep behoren onder andere de techniekstudenten en die bevinden zich op de campus. Korte lijntjes dus. Ik heb in de loop der jaren voor mijn werk heel wat activiteiten met studenten en ingenieurs bijgewoond. Dat schept een band. Vooral in de beginjaren namen studenten me mee op sleeptouw, zelfs richting borrels. Dat vond ik niet erg. Sterker nog, het heeft mijn wereld alleen maar groter gemaakt.’

Tot op de dag van vandaag komen student-bestuursleden elke woensdag langs in haar kamer in gebouw Horst voor overleg en voor koffie en een praatje. Samen bedenken ze nieuwe plannen binnen het vakgebied. ‘We regelen bijvoorbeeld bedrijfsbezoeken in de regio. Ik ga ze echt missen.’

Haar werk op de campus was erg gevarieerd. Elfride was als coördinator van KIVI de spin in het web en bracht partijen bij elkaar. ‘Denk aan de samenwerking tussen UT, Saxion, Kennispark, bedrijfsleven en KIVI.’  Regelmatig schoof ze in Den Haag bij een overleg aan. Maar een rondleiding op de UT voor een vrouwenvereniging gaf ze ook. ‘Ik liet ze onder andere het Nanolab zien. Ze waren overrompeld. Echt, mensen hebben werkelijk géén idee wat hier allemaal gebeurt op de campus.’

Highlights

Ze heeft genoeg highlights om op terug te kijken als ze straks met pensioen is. ‘ Of ik er een paar kan noemen? Nou…hoeveel wil je er hebben? De landelijke congressen van KIVI bijvoorbeeld. Die waren op de campus of in Den Haag. Daar schoven soms ook leden van het Koninklijk Huis bij aan. We haalden Jan Lammers een keer naar de campus. En Diederik Gommers hield een webinar voor 800 UT’ers. Heel mooi was ook de reünie van oud-bestuursleden van KIVI. Een deel had 28 jaar geleden aan de UT gestudeerd en kende de campus niet meer terug. Die verbaasde gezichten. Prachtig.’

Bevoorrecht
Ze voelt zich bevoorrecht dat ze zo’n mooie baan had. Diep in haar hart vindt ze het maar niks dat iemand anders straks haar werk overneemt. ‘Aan de andere kant: pensioen biedt ook veel voordelen. Wat ik ga doen? Eerst rust nemen. Tijd nemen voor simpele dingen. Al die mailtjes, die afspraken, die agenda’s naast elkaar houden. Dat slokt je soms helemaal op. Ik stop eind december met werken. Daar kan ik me erg op verheugen. Ik houd van de feestdagen in december. De kerstboom laat ik dit keer extra lang staan. Opruimen kan altijd ergens in januari nog. Ik verheug me ook op wandelen met de hond en fietsen met mijn man. Hij is al wat langer thuis. Fijn om nu samen activiteiten te kunnen ondernemen. We moesten alles altijd plannen, de agenda’s naast elkaar leggen. Dat hoeft niet meer.
Natuurlijk, ik moet straks mijn opvolger nog een of twee maand inwerken, maar dan trek ik me langzaam terug. Dat is vast een hele omslag, maar aan alles komt een eind. Al zal het wel gek zijn om straks als gepensioneerde langs de UT te fietsen. Nu ik weet dat ik snel met pensioen ga, heb ik daar steeds meer gevoel bij. Dan zie ik die witte letters aan de voorkant van de campus en dan denk ik: Yes, dit is míjn plek!’