Deel 1.
Lief dagboek,
Vandaag stap ik in het vliegtuig. (Grapje, ik schrijf dit veel later pas.) Ik heb het heel spannend gevonden, maar ik ga het toch doen. In vogelvlucht op weg naar de oostkust; op weg naar Japan.
Oké, nu we dat uit de weg hebben, even terug naar de aarde. Je leest een blog (no shit, Sherlock), van mij: Milan. Een inmiddels vierdejaars ATLAS-student (niet nominaal is normaal!) die besloot dat een semester in het buitenland een waardevolle ervaring voor hem zou zijn. In deze blogreeks neem ik jullie maandelijks mee op mijn ervaringen met de Japanse taal, natuur, onderwijs en cultuur.
Vandaag: in gesprek over het vertrek.
Want voordat je op reis gaat, is er al veel te doen. Zo moet je bedenken waar je het beste eten kan vinden, waar je per saldo minder geld kwijt bent dan in Nederland (ik ben tenslotte Nederlands), waar het beste weer te vinden is als je weg bent (ik ben nog steeds Nederlands), waar je kunt blijven fietsen naar de uni (ik blijf tenslotte Nederlands), en waar je de beste cultuurshock kan vinden. En dan is er maar één unanieme, objectieve conclusie te trekken: Mars. Maar daar kreeg ik m’n visum niet op tijd voor, dus werd het Japan.
Alle gekheid op een stokje, dit zijn wel serieuze vragen waar je van tevoren over wilt nadenken. En nog zo’n belangrijke vraag: bij welke (partner)universiteiten kan ik vakken volgen die me interesseren en waarvan de studiepunten over kunnen worden gedragen bij terugkomst op de UT (dat is namelijk niet per definitie het geval!)? Als je dan een antwoord hebt op al deze vragen, kom je vaak tot de conclusie dat er ofwel heel weinig opties zijn die je trekken, of nog steeds heel veel (wat bij mij het geval was). En dan moet je ook nog zien binnen te komen bij de desbetreffende universiteit… Nog zin om op uitwisseling te gaan? Ik in ieder geval wel en ik kan nu al beloven dat dit het allemaal waard is.
In mijn geval wilde het toeval dat de eerste inschrijfdeadline voor Tohoku University, Japan was en zodoende schreef ik me daar als eerste (en als laatste) in. Wat motivatiebrieven, vragenlijsten en administratief uitzoekwerk verder en de inschrijving was rond. Trek trouwens wat tijd voor de inschrijving uit. Soms moet je documenten aanvragen, zoals je officiële cijferlijst, of soms zelf opstellen. Dat kan even duren. En wel, ik kwam binnen! Het werd een feit, ik zou naar Japan gaan.
En dan kunnen de voorbereidingen echt beginnen. Je exchange-administratieprogramma Mobility Online komt vol te staan met taken, je gaat kijken welke documenten je nodig hebt om het land waar je naartoe gaat binnen te komen (in mijn geval een Certificate of Elligibility en een visum). Je zoekt uit of en welke vaccinaties je nodig hebt (geen), wat de beste creditcardmaatschappij is (Wise als je het mij vraagt), hoe je snel de munteenheid kan omrekenen naar euro’s (komma twee naar links x 2/3 in Japan :), und so weiter, und so weiter.
Even tussendoor over Mobility Online: kan iemand mij vertellen waarom de interface lijkt alsof het uit de tijd van Windows XP komt en waarom Inter-Actief nog niet is gevraagd om de uitstraling wat op te poetsen? En waarom is dit de enige applicatie waarbij we nog ons studentennummer moeten gebruiken om in te loggen? En waarom ik na uitloggen alsnog verder kan gaan waar ik gebleven was? Maar misschien ben ik dan te mierenneukerig.
Nou goed, dan is het allemaal rond. Je hebt je visum aangevraagd, je certificaten binnen, je studentennummer voor je nieuwe universiteit ontvangen en de vliegtickets geboekt. Het enige wat je hoeft te doen is geen ernstige ongelukken krijgen en dan kun je…
En toen viel ik van m’n fiets. Hard ook. Zeg maar bushokje-met-30-per-uur-gekopt hard…
Spannend he, zo’n cliffhanger? Weten hoe dit verder gaat? Dan heb je pech, want het duurt nog een paar weken voordat ik de volgende blog ga schrijven. Maar treur niet: Milan will return.
