Dit verhaal lees je ook in het UT Nieuws magazine, editie juli
Laura is net verkozen tot universiteitsraadslid voor de komende twee jaar. Ze is aangesloten bij de Campus Coalitie, de partij die enkele maanden eerder haar belangstelling polste. Het raadswerk is haar niet vreemd, in 2010 zat ze ook in de universiteitsraad. ‘Toen pleitte ik enorm voor internationalisering en was het ook mijn doel om Engels als voertaal in de raad door te voeren.’
Dat kreeg ze niet voor elkaar. Lacht: ‘Ik was misschien een beetje naïef nog. Mijn ambities lagen voor die tijd misschien iets te hoog. Ik vond het zelf lastig om de vaak taaie beleidstukken in het Nederlands goed te doorgronden en er vervolgens over te discussiëren. Dus begrijp ik dat andersom ook: het is lastig om accenten te kunnen leggen en je punten te verduidelijken in een vreemde taal.’
Die Nederlandse taal is haar inmiddels veel meer eigen geworden. Al switcht ze graag en snel over naar het Engels. Dat zal haar straks in de universiteitsraad geen problemen opleveren, verwacht ze. ‘Ik heb nu andere uitdagingen. Het lijkt misschien of ik heel gemakkelijk praat – zeker als ik een duwtje krijg – maar in een discussie op dat niveau kan ik best verlegen zijn.
Dat zal mijn persoonlijke challenge zijn.’ Verder hoopt Laura als raadslid ‘sustainability’ - tevens haar onderzoeksterrein – onder de aandacht te brengen. ‘Ik zie kansen om in faculteiten meer duurzaamheid te integreren, maar vooral ook om samen te werken aan nieuwe technologieën op dit gebied. We zijn samen verantwoordelijk voor onze global society. ’
Happy memories
Ze had een ‘ontzettend fijne jeugd’ in Mexico met alleen maar very happy memories, vertelt Laura met stralende ogen. Haar Mexicaanse jeugd speelde zich af in het buitengebied van Mexico City, de hoofdstad van Mexico. ‘Daar wonen al net zoveel mensen als in heel Nederland.’ Haar ouders groeiden beiden op als wees en wilden het later voor hun eigen kinderen vooral heel erg goed doen. ‘Ze waren arm en moesten al jong aan het werk. Mijn vader heeft tot aan zijn tiende onderwijs kunnen volgen, niet langer.’
Als jongste in een gezin van zeven kinderen kreeg ze veel aandacht van haar ouders, broers en zussen. Glimlachend: ‘We were a warm family.’ Laura bleek bijzonder leergierig te zijn. ‘Tijdens een schoolvakantie, ik was toen zes jaar, verveelde ik me stierlijk en besloot om mijn eigen privé-schooltje op te richten. Binnen no-time had ik vier leerlingen. En dat op mijn zesde…het learning by doing, zat er toen al in.’
Een andere jeugdherinnering heeft alles te maken met het huidige werk dat ze doet. Op de kleuterschool kreeg Laura de verantwoordelijkheid om voor een plantje te zorgen. ‘Ik had al snel door dat die plant water nodig had, anders zou-ie dood gaan. Dat deed mij als kleuter al realiseren dat wij humans verantwoordelijk zijn voor de natuur. We moeten zorg dragen voor degene die afhankelijk zijn van ons.’
Leergierig
Haar leergierigheid legde Laura geen windeieren. Ze bleek een uitstekende leerling en later ook student. Haar oudste broer stimuleerde haar vooral om de technische kant – die van engineering - op te gaan. ‘Hij was zelf een uitmuntende mechanical engineer en heeft later nog ver geschopt. Maar hij zag voor mij ook veel kansen.’ Gepusht door haar broer ging ze daarom environmental engineering studeren aan de Universidad Autonoma Metropolitana, als een van de weinige meisjes. ‘Ik vond dat geen enkel probleem hoor. Over aandacht van mannelijke studenten had ik in ieder geval niets te klagen!’
Na haar studie volgde een baan bij een consultancy company in Mexico City, en trouwde ze met een Mexicaan. Met een scholarship voor een master én een PhD vertrok Laura op haar 25e - begin jaren negentig - naar Europa. Uiteindelijk woonde ze vier jaar in Lyon waar ze promoveerde op het gebied van Environmental Chemistry aan de Université Claude Bernard Lyon. Ook deed ze een postdoc in Japan, verbleef voor onderzoek in Engeland en volgde cursussen aan het Amerikaanse Harvard.
Blinddate
Terug in Mexico strandde haar huwelijk. ‘Ik had een goede baan bij een onderzoekstinstituut, maar het daadwerkelijk settelen in Mexico wilde niet lukken. Zo voelde ik weerstand om een huis te kopen. Gevoelsmatig wist ik dat er iets anders voor mij was weggelegd.’ Haar voorgevoel klopte. Vrienden regelden een blinddate met een Nederlander die zijn vakantie vierde in Mexico. ‘Het was liefde op het eerste gezicht’, vertelt Laura.
Op 6 juni 2006 landde haar vliegtuig in Nederland. ‘De kwaliteit van het leven is natuurlijk hier veel beter dan in Mexico City. Ik was meteen enorm verrast door de natuur. En dan dat gevoel van vrijheid én veiligheid dat ik meteen hier kreeg. Fietsen op straat? Dat kan echt niet in Mexico City. Ik geniet er nog iedere dag van dat ik zelf op de fiets van Hengelo naar de UT kan fietsen.
Wat mij ook opviel was de openheid van de huizen. In Mexico staan overal zware hekwerken voor. Je mag heel trots zijn op Nederland. Je realiseert je het misschien niet, maar jullie voorouders hebben een prachtig land opgebouwd. Ik geniet hier elke dag enorm van mijn leven. Favoriet is de watermolen in Delden, wat een mooie plek om daar rond te wandelen! Maar ik vind het ook heel fijn om te tuinieren. Zorgen voor planten doe ik nog steeds ontzettend graag.’
Sustainability
Getalenteerd als ze is, probeerde Laura al snel na haar aankomst in Nederland werk te krijgen op haar vakgebied. Bij CSTM kreeg ze in 2007 een tijdelijke baan aangeboden als projectmanager. In de loop der jaren groeide dat uit tot haar huidige functie van assistent professor. De focus van haar onderzoek richt zich op drie punten.
'Allereerst is dat het groener maken van de private sector door middel van transparante en collaboratieve strategieën’, vertelt ze. ‘Met die strategieën bedoel ik de circulerende economie, ecologische industrie en duurzame industrieparken. Deze strategieën versterken de relaties tussen de partijen en genereren ecologische voordelen.’
Ook richt ze zich op het meten van de effectiviteit van bepaalde maatschappelijke en milieu-gerichte beleidsmatige instrumenten, zoals corporate social responsibility. Maar ook het integreren van groene en sociaal-inclusieve principes in de ontwikkeling van producten en diensten, en tegelijkertijd het ontwikkelen van ondernemerschap van mensen die leven in slechte omstandigheden.
Het lijkt alsof veel haar voor de wind gaat. De liefde, haar carrière, een fijn huis. Maar als geen ander weet Laura hoe schijn bedriegt. Al in 2001 - als ze voor een postdoc in Japan verblijft – wordt er bij haar een hersentumor ontdekt. ‘Ik had eigenlijk alleen maar vage klachten. Via een opticien werd ik doorgestuurd en zo ontdekte de artsen een tumor in mijn hypofyse (een klein orgaan in ons hoofd, achter de neusbrug, red.). In Mexico wordt de tumor - via haar neus - verwijderd.
Vage klachten
In 2011 kreeg ze opnieuw te maken met vage klachten. ‘In het MST in Enschede werd ontdekt dat de tumor - ter grootte van 2 centimeter - terug was gekeerd. Ik moest meteen geopereerd worden, wat in eerste instantie helemaal niet tot mij doordrong. Ik moest immers die groep studenten uit Mexico opvangen.’ Pas toen een verpleegster haar de ernst van de situatie liet inzien, begreep Laura dat ze voorlopig niet naar de campus zou fietsen.
Ze is nu gezond, al staat ze onder regelmatige controle. Bang dat de tumor terugkeert is ze niet. ‘Ik accepteer wat mij is overkomen en ook wat er eventueel nog gaat komen. Zo zit het leven in elkaar. Als Mexicaanse ben ik van oorsprong katholiek. En nog steeds heb ik veel aan mijn geloof.
Zo probeer ik bovenal een goed mens te zijn. Voor anderen, maar ook door een bijdrage te leveren aan deze wereld. Onder andere met mijn werk, want ik vind dat een universiteit een belangrijke sociale rol speelt in de maatschappij. Met mijn onderzoek naar duurzaamheid wil ik zinvol werk verzetten voor onze samenleving en de omgeving en hoop ik anderen te inspireren.’
