Ik vond en vind de studenten namelijk heel stil in Twente. Te stil. Ik heb soms zo weinig tijd hen feedback te geven op ingeleverde stukken dat ze het niet zouden moeten pikken. Onderwijs wordt steeds vaker gegeven door docenten die én geen tijd krijgen om fatsoenlijk onderwijs te geven én geen tijd om onderzoek doen. Op een gegeven moment moet je kiezen… of je wordt een goede docent of je harkt genoeg subsidie binnen en blijft onderzoek doen (in de avonduren).
Binnen universiteiten geldt: geen geld, geen vrijheid. Geen vrijheid, geen tijd. Geen tijd, geen mogelijkheid je intuïtie achterna te gaan. Geen intuïtie, geen innovatie. Zo simpel is het. Ons kennisparadijs verdort en daarmee ook ons onderwijs. Geen tijd betekent ook dat je niet het extra stapje kan zetten in het onderwijs. Je zou studenten vol vuur willen vertellen over dat spannende artikel dat zojuist verscheen in dat ene gerenommeerde blad, maar dat artikel heb je helemaal niet gelezen, want je komt er niet aan toe. In plaats daarvan herhaal je stof van vorig jaar en besluit je studentenverslagen te beoordelen met een milde pass of fail, zodat studentenassistenten het na kunnen kijken in plaats van jijzelf. Geen academische moer geleerd, wel een diploma. We produceren hoogopgeleiden dat het een lieve lust is.
Ga ik te kort door de bocht? Gooi ik olie op het vuur? Zeker. Het moet maar even, want wij docenten weten niet langer wat we nog kunnen zeggen om het te veranderen. Alles is al gezegd. Politici blijven verbetering beloven, maar de duimschroeven worden aangedraaid: meer studenten opleveren met minder geld, meer leuke apps aub, minder theoretisch geneuzel. Kennis zonder inzicht. Een mooie samenvatting van het vorige kabinet zelf. Op 6 april gaat WOinActie de barricades op om het kabinet 1,1 miljard te laten investeren en zo een normaal academisch peil te krijgen.
Maar zo boos wil ik helemaal niet zijn. Ik wil niet dat mijn werk mij hartkloppingen bezorgd. Dus toen Wiendelt Steenbergen, de nieuwe vertegenwoordiger van de Universiteit Twente binnen #WOinActie, vroeg of ik – voor een niet nader te noemen journalistiek medium op de UT - mijn verhaal wil doen over onderfinanciering van mijn onderzoek, zei ik nee. Ik zei: ‘ik ben een rat, ik ben het schip al aan het verlaten’.
Ik werk sinds kort minder uren op de universiteit, zodat ik zinvol onderzoek en onderwijs kan ontwikkelen vanuit mijn eigen thuisuniversiteit. Ik ben een heuse citizen scientist aan het worden. Voorlopig onbetaald, maar wie weet of deze of gene straks centen wil betalen voor mijn schrijfsels en theatercolleges. Ik waag het erop. De vrijheid om te verdwalen! De deal met de commercie lijkt me een betere dan een deal met het wetenschappelijk onderwijs.
‘Bovendien’, zeg ik tegen Wiendelt, ‘heb ik tegenwoordig meer subsidie dan ooit. Het kwam met bakken vol mijn kant op toen ik op de UT gingen werken in plaats van in Leiden. Sinds ik het woord e-health in subsidieaanvragen gebruik, heb ik last van overfinanciering’.
Ik heb last van teveel geld. Ik heb subsidie gekregen om e-health voor ouderen te ontwikkelen en kon daarmee voor het eerst in mijn carrière promovendi aanstellen. Zelfs een postdoc kon erbij. Bam! Ineens een onderzoeksgroep.
Het probleem zit hem niet in een gebrek aan geld, maar in een gebrek aan vaste staf, structureel aanwezige mensen, om de luxeproblemen (teveel projecten, ijverige promovendi, teveel studenten) aandacht te geven. Als ik ergens slapeloze nachten van heb dan is het dat mijn promovendi en postdoc niet genoeg aandacht van me krijgen. Gelukkig heb ik wel de beste promovendi en postdoc. Zij verdedigen het onderzoeksfort dapper, terwijl ik dit semester vooral les geef. Keuzes maken.
‘Nee’, zei ik dus tegen Wiendelt. ‘Deze rat doet niet meer mee aan WOinActie.’
Ik ben kalm en maak keuzes.
