‘Noem het maar gerust een schurftbom,’ beschrijft Nathalie Christenhusz, sociaal verpleegkundige van GGD Twente. ‘Vorig jaar probeerden we met flyers met ludieke teksten onder de studenten meer aandacht te genereren, maar er lijkt nog weinig veranderd.’ Het bestrijden van de jeukende huidinfectie lijkt makkelijker gezegd dan gedaan.
Intensief lichamelijk contact
Christenhusz noemt ‘intensief lichamelijk contact’ als een van de belangrijkste oorzaken. ‘In de studentenhuizen zitten studenten letterlijk dicht op elkaar, zeker in de wintermaanden.’ Ook seksueel contact leidt makkelijk tot besmetting. Maar de oorzaak kan simpeler zijn: ‘Vooral dames lenen elkaars kleren nog wel eens voor een avond uit.’ Ook concerten of andere gelegenheden waarin het publiek langer dan vijftien minuten tegen elkaar aan staat kunnen al een bron van besmetting zijn. ‘En als ze andere studentensteden of familie bezoeken, kan het zich snel door de rest van het land verspreiden’.
Masterstudent Business Administration Steven Oosterkamp, zelf vooralsnog niet besmet, maakte het in zijn studentenhuis van dichtbij mee. Hij beschrijft hoe gemakkelijk je het oploopt. ‘We zitten soms met meer dan vijftien mensen in een klein huis. Je kunt het al krijgen door op de bank of stoel te gaan zitten waar een besmet persoon gezeten heeft. Bijna niet te voorkomen, dus. Het hoort zelfs al een beetje bij het studentenleven.’
Moeilijke maatregelen
Bij een uitbraak is het belangrijk dat het hele studentenhuis ervan op de hoogte is én zich aan de hygiënemaatregelen houdt, zegt de GGD. De behandeling kan bestaan uit zalf smeren, al dan niet aangevuld met een pillenkuur, in combinatie met een stappenplan voor kledingreiniging en ander textiel.
Maar de voorgeschreven zalf, die over het hele lichaam uitgesmeerd moet worden, is een behoorlijke kostenpost voor de gemiddelde student. ‘Behandeling met zalf kost al gauw tot zo’n vijftig euro. En te langdurig gebruik heeft ook weer nare bijwerkingen voor de huid’, zegt Oosterkamp.
Vanwege het stigma rond de infectie blijven studenten er weleens mee rondlopen zonder het aan te geven, waardoor het uitgebreid de kans krijgt om zich te verspreiden. ‘Er komt een hoop schaamte bij kijken’.
Dan is er nog het garderobeprobleem. Besmette kleding moet drie dagen in een hermetisch afgesloten vuilniszak worden opgeborgen om de mijt te doden. ‘Op een gegeven moment ben je door je kleding heen’, weet Oosterkamp. Ook de wasadviezen voor kleding zijn uitdagend. ‘Veel kleding is niet geschikt voor de voorgeschreven zestig graden hoofdwas.’
Studieprestaties in gevaar
De impact van de infectie op het dagelijkse leven is aanzienlijk. Oosterkamp: ‘Mensen kunnen niet slapen van de jeuk. Sommigen mijden openbare plekken uit angst anderen te besmetten, zoals de bibliotheek of de collegebanken. Naast het emotionele aspect van de wetenschap dat je schurft hebt, kan het je studieprestaties dus flink beïnvloeden.’
Christenhusz bevestigt: ‘Het gaat tussen je oren zitten.’
Opsporen
Op de UvA, waar schurft ook al een probleem bleek, werden PCR-tests uitgedeeld. Dat biedt volgens Christenhusz geen afdoende oplossing. ‘Een PCR-test detecteert alleen aanwezigheid van genetisch materiaal van de Sarcoptes scabiei-mijt, die schurft veroorzaakt. Dat zegt niks over de besmettelijkheid op dat moment. Wij adviseren studenten nadrukkelijk om de maatregelen op onze website te volgen.’
Wat is schurft?
Schurft, ook wel scabiës genoemd, is een huidinfectie die door de schurftmijt kan worden veroorzaakt bij mensen. Dit beestje graaft gangetjes onder de huid en legt er eitjes. Dit veroorzaakt een allergische reactie die zich openbaart als jeukende rode bultjes, blaasjes of schilfers op de armen, voeten en rond de geslachtsdelen. Via huid-op-huidcontact of stoffen kan de infectie worden overgedragen.
