De regering noemt de maatregelen zoals deze zijn genomen een ‘intelligente shutdown’. Maar de wijze waarop de universiteiten de shutdown uitvoeren en allerlei regels en verplichtingen aan hun personeel opleggen getuigt niet van intelligentie, eerder van een op het oog stoer bestuurlijk gedrag met oogkleppen op.
Zijn de opgelegde crisisbesluiten wel noodzakelijk en verstandig?
Het Corona Crisis Team meende uit het overheidsbeleid af te leiden dat al het onderwijs vanaf nu omgezet moet worden in online onderwijs. Dit volgens de jaarindeling en dat alle toetsing ook online moet gebeuren. Hoewel de overheid alleen vergunningplichtige evenementen heeft verboden in mei, heeft het CvB alvast de sluiting van de UT tot 1 juni aangekondigd. Met opmerkingen als ‘houd er maar rekening mee dat dat voortduurt tot het einde van het academische jaar’ wordt de UT-gemeenschap op het ‘juiste spoor’ gezet. Op een paar kleine uitzonderingen na, voeren alle opleidingen en docenten deze crisisbesluiten uit, ondanks alle praktische en principiële problemen die eraan kleven.
Zo wordt het derde kwartiel gewoon volgens planning volgende week afgerond, ook al is de volledige zevende week door de sluiting onderwijsvrij verlopen en moeten nu met kunst- en vliegwerk alle toetsen en herkansingen in de laatste weken gepropt worden. Gevolg is dat studenten en docenten in een hogere versnelling én met een nieuwe werkwijze uit de voeten moeten kunnen. Zo’n stressveroorzakende chaos en onduidelijkheid heb ik alleen in het eerste TOM-jaar meegemaakt.
Online toetsen is een uitdaging, maar onontkoombaar!
De online toetsing is wat docenten betreft het grootste probleem. De slagvaardige coronamanagers steken hiervoor hun kop in het zand. Ten eerste dienen alle toetsen, die voorheen complexe kennis en vaardigheden toetsten met gesloten boek, nu uit nood gedwongen, via een open boek tentamen worden gegeven, een soort 2 voor 12-situatie. De wijze van vraagstelling dient daardoor te veranderen, want je toetst natuurlijk niet meer hetzelfde, ofwel: toetsen we nog wel op alle eindtermen van bijvoorbeeld onze ingenieursopleidingen? De oncontroleerbaarheid en de fraudegevoeligheid worden onderkend, maar in het belang van ‘de noodzakelijke voortgang van de studie’ terzijde geschoven.
Ik heb al verschillende managers en leidinggevenden horen zeggen dat we meer uit moeten gaan van ‘vertrouwen in onze studenten’. Dat zijn dezelfde managers die ons de afgelopen jaren allerlei controleregels bij schriftelijke tentamens hebben opgelegd, een vorm van georganiseerd wantrouwen. Hun huidige naïviteit om studenten in principe te vertrouwen is al gelogenstraft: ondanks de plechtige integriteitsgelofte, die ze bij aanvang van een online tentamen moeten afleggen, bleken studenten massaal informatie online uit te wisselen en vielen verschillende studenten door de mand bij steekproefsgewijze (!) mondelinge controle. Moeten we de keihard studerende studenten laten lijden onder de oncontroleerbare fraudeurs? Ik zie in mijn dromen al het ‘steunteam’ achter de student, die mijn online tentamen doet, klaar zitten.
En dan hebben we het er nog niet eens over hoe moeilijk men doet als we wat spullen uit ons lege gebouw moeten ophalen en dat externe bedrijvigheid in onze gebouwen voorrang krijgen boven onze eigen mensen.
Heeft het coronavirus het denkvermogen aan de UT aangetast?
Vraagt niemand zich af waarom de centraal schriftelijk examens voor middelbare scholieren niet online worden afgenomen en de Open Universiteit contactonderwijs en goed gecontroleerde tentamens organiseren, terwijl de universiteiten denken alles online te kunnen doen?
Naar mijn mening moeten we de realiteit onder ogen zien en de kwaliteit van de opleidingen voorop stellen: dat betekent dat waar de aard van een toets geen toetsing online toestaat, we deze moeten uitstellen. Prioriteit moet zijn dat we, zo snel als dat mogelijk is, weer van de gebouwen op de campus gebruik moeten maken: toetsing is dan iets dat we als eerste onderwijsactiviteit op een relatief veilige manier kunnen en moeten organiseren. En dat hoeft niet per se op een voetbalveld zoals in Zuid-Korea.
Dick Meijer.
