Ik had graag een zoetsappige column geschreven over hoe mooi het onderwijs is. Maar als je huis in de brand staat, ga je niet praten over het prachtige bloemenbehang in de slaapkamer. En deze week werd weer pijnlijk duidelijk hoe de UT onder druk staat.
Dinsdag scheurde ik namelijk na mijn natuurkundeles de Oldenzaalsestraat af om nog nét de protestmars staking te halen. Woensdag kwam daar het nieuws over de ongevraagde adviezen over de reorganisatie van TNW, de plannen voor de zes hele medewerkers van Atlas en de volgende reorganisatiegolf bij ITC overheen. Actualiteiten die ik niet kon negeren, maar die voelen als een tentamen waarvoor ik alleen de intro heb gevolgd.
UT-financiën zijn voor mij als ‘gewone student’ namelijk een black box. Iets met OFI-nummers en rondschuivende potjes tussen vakgroepen, opleidingen en faculteiten. Qua oorzaken lees ik over een gebroken bestuursakkoord, vergiftigde geschenken van minister Dijkgraaf en jarenlang mismanagement. Ik probeer een beeld te krijgen van de situatie, maar het is alsof ik alleen de schaduwen zie van wat er écht speelt. Het grote probleem is uiteraard wel duidelijk: er is gewoon te weinig geld.
En dat voel ik dinsdag, midden in die stakingsmars. Bezuinigen doet pijn. Niemand wil minder (Wilders misschien uitgezonderd). Slenterend over de Hengelosestraat met een AOB-vlag op mijn schouder, vraag ik me af waar ik dan wél op zou besparen. A-merken in de supermarkt? Cybertrucks van Musk? De UT kan misschien beginnen met de verkoop van die turquoise designerstoelen in de Technohal, waarvan het gerucht gaat dat ze een jaar collegegeld kosten. Maar goed, als ik beleid zou maken zou de universiteit waarschijnlijk alleen maar kringloopstoelen hebben en een begrotingstekort waarvan je je afvraagt of ik ooit een economieles heb gehad.
Toch voelde ik afgelopen week niet alleen frustratie en verwarring, maar ook trots. Ik voelde de energie om me heen toen we met half uitbundige ‘DOE HET NIET’s!’ en kartonnen borden de Oude Markt opliepen. Ik werd niet alleen trots door een fanatieke groep scheikundigen die schor over een megafoon schreeuwden of de filosofen die vol passie de levensvragen van Henk en Ingrid beantwoordden, maar vooral door die onwennige groep die normaal nóóit protesteert en nu wel de straat op kwam.
Maar hoe mooi die momenten ook waren, de realiteit blijft hetzelfde: het is en blijft gewoon ruk. De bezuinigingen treffen iedereen: medewerkers, studenten en uiteindelijk de hele maatschappij. Daarom moeten we in actie blijven en de druk opvoeren. Tot Den Haag stopt met staren naar het bloembehang en ook de vlammen écht ziet. Want deze brand moeten we samen blussen.
