Als er een ding is dat ik leerde sinds de coronacrisis, is het hoe leuk bordspelletjes zijn. Hoewel er niet altijd een visuele wow-factor of inlevingsgevoel bij komt kijken, zoals bij videogames, hebben bordspellen hun eigen voordeel. Die komt in de vorm van interactie met jouw mede- of tegenspelers. Opmerkelijk hoeveel je over iemand te weten komt door een spelletje te spelen.
Dit wil nog wel eens vermoeilijkt worden door een taalbarrière. Nu heb ik het niet over de uitgemolken discussie over het Engels op de UT, maar lokale verschillen. Mocht jouw speltafel bestaan uit twee Maastrichtenaren en een trio Brabanders, dan wens ik je veel succes met het volgen van het gesprek. Tenzij je zelf uit een van bovenstaande regio’s komt, maar dan is ons Twents waarschijnlijk wat onverstaanbaar gebrabbel. Ik weet vrij zeker dat dit soort situaties in ieder studentenhuis voorkomen.
Tijdens een bordspelletje zijn er altijd mensen die een bepaalde rol op zich nemen, al dan niet bewust. Een van hen is de spelleider/rijdende rechter/dictator. Ook wel bekend als de persoon die het gekozen spel al duizendmaal speelde en wiens eigen regels (al dan niet afwijkend van het regelboek) heilig zijn. Met als regel 1: deze speler heeft altijd gelijk, en als regel 2: zo niet, dan treedt regel 1 in werking.
Daarnaast zijn er altijd mensen die alles doen voor de winst, de zogeheten try-hards. Ultiem gewiekst, meesters in de misleiding en ze weten altijd de regels zo te buigen dat het in hun voordeel werkt. Vooral in bluffen blinken zij uit.
Een spelletjestafel is niet compleet zonder versnaperingen. Voor sommige spelers is de grootste prioriteit zowel de natte als droge snack. Kijk dus niet raar op als een van hen, vijf minuten voor de dichtstbijzijnde super sluit, ineens weg is om de voorraad bij te vullen. Dit zijn meestal de spelers die hun beurt missen en vergeten wat ze ook al weer aan het doen zijn. Deze eer delen zij met de sociale media verslaafden onder ons. Zij die zo vergroeit zijn aan hun telefoon dat dat ene kattenfilmpje van drie minuten toch echt belangrijker is dan die grote deal in Monopoly.
Ondanks dat sommige stereotypes wat negatief over kunnen komen heb je ze allemaal nodig voor een geslaagde middag/avond/nacht, afhankelijk van de spelkeuze en het aantal oplettende spelers. Let er maar eens op als er weer een pak kaarten of een doos uit de spellenkast wordt gehaald.
Ik kan niet wachten.
